บทที่ 678 อยู่ตรงหน้าดั่งไม่พบพาน มีรักมิสู้ไร้ใจ
“ข้าเติบใหญ่มาจนป่านนี้ในที่สุดก็ได้เห็นคู่ต้วนซิ่วตัวเป็นๆแล้ว!”
“ทั้งสองคนรูปงามนัก น่าเสียดายเป็นต้วนซิ่วไปเสียได้!”
เสียงกระซิบกระซาบพูดคุยขัดจังหวะความอบอุ่นในหัวใจของกู้ซีจิ่ว เธอเหลียวมองแวบหนึ่ง ถึงพบว่าตอนนี้รอบข้างมีผู้คนรายล้อมอยู่…
เธอกระแอมไอคราหนึ่ง ลากหลงซือเย่จากไป
“เขินเหรอ?” หลงซือเย่ข่มใจไว้ไม่อยู่อยากจะยิ้มออกมา ทว่านัยน์ตากลับมองมือเธออยู่ นับแต่พบกันอีกหน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอจูงมือเขาก่อน เมื่อก่อนเวลาที่เธอจับมือเขา เขาไม่รู้สึกอะไรสักเท่าไหร่ แต่ตอนนี้พอถูกเธอจับมืออีกครั้งกลับรู้สึกเปี่ยมสุขนัก
“เขินบ้าเขินบออะไร!” กู้ซีจิ่วก็ยิ้มออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่
“ผู้เฒ่าแค่ไม่อยากถูกคนที่มุงดูคิดว่าเป็นฝ่ายรับ! เคราะห์ดีที่ผู้เฒ่ามิใช่บุรุษ ไม่เช่นนั้นคงต้องแบกรับชื่อเสียงต้วนซิ่วนี้ไว้!” ทันใดนั้น เธอก็คิดเพ้อเจ้อขึ้นมา “ใช่แล้ว การกลับชาติมาเกิดแบบนี้ยากจะรับประกันได้ว่าจะกลายเป็นชายหรือหญิง ถ้าหากฉันกลับชาติมาเกิดเป็นผู้ชายล่ะ…”
“ถ้างั้นฉันก็จะเป็นต้วนซิ่ว!” หลงซือเย่กุมมือเธอแน่น
กู้ซีจิ่วพูดไม่ออก…
เธอกระแอมไอ “ฉันคิดว่าต่อให้ฉันกลับชาติมาเกิดเป็นผู้ชาย รสนิยมทางเพศก็คงจะปกติมาก ในตอนนั้นฉันคงจะชอบผู้หญิง ไม่คดงอ”
“อันที่จริงก็ไม่ยากนะ” น้ำเสียงหลงซือเย่เนิบนาบ “อย่าลืมว่าฉันเป็นหมอ สามารถผ่าตัดแปลงเพศได้”
“ฉันไม่คิดจะแปลงเพศหรอกนะ!” กู้ซีจิ่วเอ่ยขัดเขา เธอยังชอบเพศสภาพตามธรรมชาติอยู่ ควรเป็นอย่างไรก็เป็นเช่นนั้น
“งั้นฉันแปลงเพศเอง!” หลงซือเย่โพล่งออกมา
กู้ซีจิ่วตกตะลึง คนๆ นี้บ้าไปแล้ว!
เขาอยู่ในฐานะผู้ชายมาร้อยแปดสิบปีแล้วคิดจะเปลี่ยนเป็นผู้หญิงจริงๆ เหรอ…
ถ้าบอกว่าไม่ซาบซึ้งเลยก็คงจะโกหก คราวนี้กู้ซีจิ่วไม่ได้ชักมือตนกลับ ยอมให้เขาจูงมือเดินเลียบริมแม่น้ำ
ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเป็นเช่นนี้ไปชั่วชีวิตก็ไม่เลว ทั้งสองคนผ่านประสบการณ์ความเป็นความตายมาแล้ว เรื่องราวอื่นๆ จึงดูเบาบางไปเลย
ชั่วชีวิตช่างยาวนานเหลือเกิน หาผู้ที่รักกันด้วยใจจริงได้ยากนัก ในเมื่อชอบพอคนผู้หนึ่งแล้ว เช่นนั้นก็ควรแต่งงานซะ!
อีกอย่างใครจะรับรองได้ว่าชั่วชีวิตจะไม่เกิดความผิดพลาดขึ้น?
ขอเพียงไม่ใช่เรื่องที่ผิดต่อหลักการก็พอแล้ว
บนโลกนี้คนที่ไม่มีความรักต่อกัน ยังสามารถจูงมือประคับประคองกับไปชั่วชีวิตได้เลย เช่นนั้นเธอกับเขาที่ผ่านประสบการณ์ข้อพิพาทบุญคุณความแค้นมาแล้ว ถ้าก้าวไปด้วยกันอีกครั้ง ผู้ใดบอกไว้เล่าว่าพวกเขาจะยั่งยืนตราบชั่วฟ้าดินสลายไม่ได้?
“หลงซือเย่ วันมะรืนจะเป็นวันเข้าพิธีปักปิ่นในวัยสิบห้าปีของร่างนี้ คุณจะมาหาฉันไหม?” กู้ซีจิ่วเอ่ยขึ้นมา
ดวงตาหลงซือเย่ทอประกายทันที “แน่นอน!”
เขาทราบดีว่าเธอจะให้คำตอบเขาในวันนั้น
ซีจิ่วของเขา เป็นคนเด็ดขาดตรงไปตรงมาเช่นนี้เสมอ
….
ดวงดาวส่องสกาวเต็มฟากฟ้า กระจัดกระจายอยู่บนท้องนภา แต่ละดวงมีวงโคจรของตน แต่ละดวงต่างมีชะตากรรมของตน ถ้าคุณไม่เข้าใจโหราศาสตร์ เวลาที่คุณเงยหน้ามองดวงดาว จะดูเหมือนว่าไม่เคยมีความเปลี่ยนแปลงเลย แต่กลับไม่ทราบว่าดวงดาวเหล่านี้ก็มีขึ้นมีลง มีกำเนิดใหม่และมีแตกดับ…
บนแท่นชมดาวที่แสนใหญ่โต เทพศักดิ์สิทธิ์หวงถูเอนกายอยู่บนตั่งหยกขาวตัวหนึ่ง ด้านข้างคือโต๊ะหยกขาว บนโต๊ะมีสุรามีน้ำชาและมีภาพวาด…
สุราเป็นสุราที่นางเคยเมามาย ชาคือชาที่นางเคยชื่นชม ส่วนภาพวาด ก็คือภาพเหมือนของนาง
ในภาพคือเด็กสาวชุดดำคนหนึ่ง เรือนผมดำขลับ บุคลิกเย็นชา ใบหน้าน้อยๆ แฝงแววหยิ่งทะนงไม่ยอมศิโรราบ ราวกับกำลังมองเขาอยู่
เขาเพ่งพิศภาพนั้นอยู่พักหนึ่ง แล้วยืดกายขึ้นเขียนกลอนลงบนภาพนั้นสองวรรค ‘อยู่ตรงหน้าดั่งไม่พบพาน มีรักมิสู้ไร้ใจ’
เมื่อเขียนเสร็จ ก็เงยหน้าขึ้น มองดวงดาวบนฟ้าอยู่ครู่ใหญ่ พบว่าดาวน้อยที่ขึ้นมาใหม่ดวงนั้นเหมือนจะเจิดจ้าขึ้นกว่าเดิม
เดิมทีมันอยู่โดดเดี่ยวดวงเดียว แต่ตอนนี้รอบกายมันเริ่มปรากฏดาวหลายดวงรายล้อม มีอยู่สองสามดวงที่ถึงขั้นเจิดจ้ากว่ามันเสียอีก…