บทที่ 693 ข้าไม่ต้องการเจ้า 1

อย่างไรเสีย การต่อสู้ในสนามรบ ช่วงเวลาความเป็นความตายห่างกันไม่ถึงเสี้ยววินาที ต่อให้เป็นหลงซือเย่ในยามนี้ก็ไม่กล้าเผลอไผลไปแม้แต่น้อย

กลับกันกับตี้ฝูอี เขานั่งอยู่ตรงนั้นอย่างสบายอุรานัก ซํ้ายังจิบชาอะไรสักอย่างเป็นครั้งคราวด้วย

ท่ามกลางผู้คนที่อยู่ที่นี่วรยุทธ์ของเขาสูงส่งที่สุด กำลังสายตาย่อมดีเยี่ยมที่สุดเช่นกัน มองทั่วสนามเพียงแวบเดียวก็ทราบถึงความสามารถและจุดเด่นของทุกคนแล้ว แน่นอน สิ่งที่เขามองเป็นอันดับแรกก็คือวรยุทธ์ของกู้ซีจิ่ว ไม่ได้พบกัน เพียงสามเดือน วรยุทธ์ที่เพิ่งจะถึงขั้นห้าของนาง

ทะลวงไปถึงขั้นห้ากับอีกประมาณเจ็ดส่วนแล้ว แถมความสามารถในการควบคุมกระบวนยุทธ์ของนางก็แทบจะบรรลุขั้นสุดยอดแล้ว!

ที่พบเห็นได้ยากกว่านั้นคือการสอดประสานของนางกับสหายร่วมกลุ่ม สามารถใช้คำว่ายอดเยี่ยมลํ้าลึกมาบรรยายได้ แนวทางประสานที่นางคิดค้นขึ้นมาเองก็เยี่ยมมาก บรรลุขั้นที่สามคนรวมเป็นหนึ่ง การประสานเช่นนี้ทำให้พลังยุทธ์ของทุกคนแทบจะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว เพียงแต่น่าเสียดายอีกสองคนที่เหลืออายุน้อยไปหน่อย ประกอบกับมีคนหนึ่งใจฝ่อเล็กน้อย การสำแดงกระบวนท่าในบางครั้งก็เผยข้อบกพร่องออกมาทำให้คู่ต่อสู้ทลายแนวป้องกันของนางได้ ตีรวนค่ายกลที่ประสานกันของทั้งสามคน ไม่เช่นนั้นเกรงว่ากลุ่มของนางคงคว้าชัยไปนานแล้ว!

กลุ่มของกู้ซีจิ่วยิ่งสู้ยิ่งคุ้นเคย ยิ่งสู้ยิ่งพบข้อบกพร่องของคู่ต่อสู้ที่เผยออกมาเพียงแวบๆ เท่านั้น

ในรอบแรกอวิ๋นชิงหลัวได้ชัย โดยไม่ต้องพะว้าพะวง ส่วนรอบที่สองนี้ ถ้ากลุ่มอวิ๋นชิงหลัวอยากชนะเกรงว่าคงต้องลำบากมาก

อย่างมากก็ชนะแบบเฉียดฉิว

ส่วนรอบที่สาม ใครจะแพ้ใครจะชนะตี้ฝูอีไม่เป็นกังวลแล้ว ปลายนิ้วเขาไล้วนถ้วยชาโดยไม่รู้ตัว นํ้าชาสะท้อนนัยน์ตาดำขลับที่ลึกล้ำเป็นพิเศษของเขา

หนึ่งเค่อผ่านไป ครึ่งชั่วยามผ่านไป หนึ่งชั่วยามผ่านไป…

ทั้งหกคนบนเวทียังคงยากจะทราบผลแพ้ชนะ

ฝูงชนด้านล่างเวทีมองจนโลหิตพลุ่งพล่านแล้ว!

อันที่จริง กลุ่มของอวิ๋นชิงหลัว เดิมทีก็เป็นหัวกะทิของชั้นเรียนเมฆาม่วงอยู่แล้ว กวาดล้างชั้นเรียนเมฆาม่วงระดับต้น จนไร้คู่ต่อสู้

ในชั้นเรียนเมฆาระดับต้น ไม่มีกลุ่มไหนสามารถต่อกรกับพวกเขาได้นานกว่าครึ่งชั่วยามเลย!

แต่ในรอบนี้กลุ่มของกู้ซีจิ่วกลับประลองกับพวกเขานานกว่าหนึ่งชั่วยามแล้ว ซํ้ายังไม่มีวี่แววว่าจะด้วย อาศัยเพียงข้อนี้ข้อเดียว กลุ่มนี้ก็มีคุณสมบัติ พอจะเข้าชั้นเรียนเมฆาม่วงห้องหนึ่งแล้ว!

ยามนี้อาจารย์เริ่นของชั้นเรียนเมฆาม่วงห้องหนึ่งว้าวุ่นใจมาก กลุ่มอวิ๋นชิงหลัว คือไพ่เด็ดของห้องหนึ่ง เขาย่อมไม่อยากให้พวกเขาพ่ายแพ้

แต่เขาก็มองว่ากลุ่มของกู้ซีจิ่วเยี่ยมยอดนัก และอยากได้พวกเขามาอยู่ในชั้นเรียนของตนยิ่ง!

เขาอดไม่ได้จึงบ่นกับกู่ฉานโม่ “อาจารย์ใหญ่กู่ขอรับ ข้าคิดว่าพวกกู้ซีจิ่วทั้งสามเป็นเมล็ดพันธุ์ชั้นเยี่ยมที่พบเห็นได้ยากโดยแท้ โดยเฉพาะกู้ซีจิ่ว…อัจฉริยะเช่นนี้กลับอยู่ในชั้นเรียนเมฆาคล้อยมาตลอดช่างเสียของจริงๆ! ข้ารู้สึกว่าอัจฉริยะสมควรมุ่งสู่ภูวดลพ้นกรอบใด ต่อให้พวกเขาพ่ายแพ้ในการประลองครั้งนี้ข้าก็คิดว่าควรจะให้พวกเขาเข้าชั้นเรียนเมฆาม่วงห้องหนึ่งของข้าอยู่ดี ใจจริงข้ารู้สึกว่าท่านควรจะเปลี่ยนเงื่อนไขข้อนั้นเสีย…”

อาจารย์เฉียนของชั้นเรียนเมฆาม่วงห้องสองกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ในเมื่อกล่าวเงื่อนไขไว้แต่แรกแล้ว ไหนเลยจะเปลี่ยนได้ตามใจชอบ? เพียงแต่ที่อาจารย์เริ่นกล่าวมาก็มีเหตุผล อัจฉริยะเช่นนี้อยู่ในชั้นเรียนเมฆาคล้อยช่างเสียของจริงๆ มิสู้ให้พวกเขามาเข้าชั้นเรียนเมฆาม่วงห้องสองของพวกเราดีไหมเล่า? เช่นนี้เหล่าศิษย์จะได้ไม่เสียอนาคต และไม่ขัดต่อกฏเกณฑ์ด้วย”

อาจารย์ของชั้นเรียนเมฆาม่วงห้องสามก็เงี่ยหูฟังอยู่ตลอดเหมือนกัน ยามนี้พอได้ยินว่าผู้อื่นเริ่มแย่งชิงคนแล้ว เขาย่อมไม่ยอมถูกทิ้งไว้ด้านหลัง กล่าวถึงข้อดีของชั้นเรียนตน อยากใหกู้ซีจิ่วเข้าชั้นเรียนของเขาเอง…

อาจารย์จางของชั้นเรียนเมฆาคล้อยได้ยึดถือพวกกู้ซีจิ่วทั้งสามเป็นศิษย์รักศิษย์โปรดแล้ว ยามนี้พอถูกโจมตีอย่างไม่มีสาเหตุหลายครั้งเข้า ก็รู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง อดไม่ได้จึงโต้กลับไปหลายประโยคเช่นกัน

ใจความหลักๆ คือพวกกู้ซีจิ่วทั้งสามคนเป็นชั้นเรียนเมฆาคล้อยเลี้ยงดูสั่งสอนมา แสดงให้เห็นว่าชั้นเมฆาคล้อยมิใช่ขยะ อย่างน้อยก็พิสูจน์ได้ว่าอาจารย์ที่ปรึกษาของชั้นเมฆาคล้อยมิใช่ขยะ ดังนั้นพวกกู้ซีจิ่วทั้งสามยังสมควรอยู่ในชั้นเรียนเมฆาคล้อยต่อเพื่อเป็นแรงบันดาลใจให้ศิษย์ที่ล้าหลัง…

วาจาที่เขากล่าวออกมาได้กระตุ้นอาจารย์ที่ปรึกษาของชั้นเรียนอื่นๆ ให้ลุกฮือขึ้นมาโจมตี ต่างคิดว่าการที่อาจารย์จางเก็บเมล็ดพันธุ์ชั้นดีไว้ในชั้นเรียนเมฆาคล้อยเป็นการกระทำที่ขัดขวางอนาคตของผู้มีพรสวรรค์ พากันประณามหยามเหยียดผู้อื่นอย่างยิ่ง…