บทที่ 705 ตอนนี้ไม่ผลักข้าออกแล้วหรือ?
กู้ซีจิ่วพูดไม่ออก
หลงซือเย่มุ่นคิ้ว “ตี้ฝูอี อย่าล้อเล่นอีก! เจ้าก็พูดแล้วว่าที่ยื่นเงื่อนไขเช่นนั้นเพราะจะทำให้นางกระอักโลหิต ตอนนี้นางกระอักโลหิตออกมาแล้ว เจ้า ก็ไม่จำเป็นต้อง…”
“ทำให้นางกระอักโลหิตเป็นเพียงด้านหนึ่ง เงื่อนไขข้อนั้นก็เป็นเรื่องจริงเช่นกัน” ตี้ฝูอีตัดบทเขา
หลงซือเย่เดือดดาล “เจ้า…”
ตี้ฝูอีกล่าวด้วยนํ้าเสียงเฉยชา “แต่ไหนแต่ไรมาข้าไม่เคยทำการค้าที่ขาดทุน ในเมื่อต้องเปลืองแรงช่วยผู้อื่น ก็ย่อมต้องให้พวกเจ้าจ่ายด้วยการตอบรับเงื่อนไข”
หลงซือเย่นิ่งไปครู่หนึ่ง “ตี้ฝูอี เจ้าพอจะมีเงื่อนไขที่สองบ้างหรือไม่? เห็นแก่มิตรภาพของข้าและเจ้าที่มีมาหลายปี…”
ในที่สุดสายตาของตี้ฝูอีก็หันเหไปทางเขา “เจ้ากับข้ามีมิตรภาพด้วยหรือ?”
หลงซือเย่กระอักกระอ่วน “…เจ้า …”
ตี้ฝูอียิ้มบางๆ แววตาคล้ายจะเย็นชาและเยาะหยัน “เอาเถิด ถึงอย่างไรข้าก็รู้จักกับเจ้ามาหลายสิบปี จะไว้หน้าเจ้าสักหนแล้วกัน
เงื่อนไขที่สองน่ะมี จะตกลงหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว”
ดวงตาหลงซือเย่สาดแสงแวบหนึ่ง “เงื่อนไขอะไร?”
“เจ้าต้องรับปากข้า ว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่แต่งกับนาง!” ตี้ฝูอีชี้ไปที่กู้ซีจิ่ว
หลงซือเย่ตะลึง เขาทึ่มทื่อไปแล้ว “เพราะ…เหตุใด?”
กู้ซีจิ่วก็ตกตะลึงจนหลงลืมความเจ็บปวด ดูเหมือนเธอจะนึกอะไรได้ ทว่าพูดไม่ออกไปชั่วขณะเช่นกัน
ตี้ฝูอีเหลือบมองกู้ซีจิ่วแวบหนึ่ง นํ้าเสียงเรียบเฉย “ไม่มีเหตุผล คนที่ข้าไม่ได้ครอง เจ้าก็อย่าได้หวัง”
“ตี้ฝูอี เจ้าจะเห็นแก่ตัวเช่นนี้ไม่ได้…เปลี่ยนเงื่อนไขอีกครั้ง!” หลงซือเย่เดือดดาล ไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะสะสางความเข้าใจผิดกับกู้ซีจิ่วได้ ไม่ง่ายเลยกว่าจะทำให้นางเปิดใจให้เขาอีกครั้ง ยามนี้ตี้ฝูอีกลับยื่นข้อเรียกร้องเช่นนี้กับเขา ไม่ต่างกับการถูกกระบองตีแสกหน้าเลย!
แถมกระบองนี้ยังเป็นกระบองเขี้ยวหมาป่าอีกต่างหาก…
“เอาล่ะ ให้นางแต่งกับข้า! หรือว่าเจ้าจะไม่แต่งกับนางชั่วชีวิต! มีเงื่อนไขให้พวกเจ้าเลือกเพียงสองข้อเท่านั้น!” ตี้ฝูอีไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนปรนเลยสักนิด เขาจ้องหลงซือเย่เขม็ง “นางจะเป็นสวะไร้พลัง หรือว่าจะเป็นคนปกติก็ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว!”
….
หลงซือเย่โกรธจนสองมือสั่นเทา ทว่าไม่มีหนทางใดเลย สีหน้าเขาซีดเซียวจนน่ากลัว จ้องตี้ฝูอีอย่างเอาเป็นเอาตาย “ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเลวทรามเช่นนี้!”
ตี้ฝูอีหัวเราะเบาๆ เขาคร้านจะโต้แย้ง สายตาเหลือบมองกู้ซีจิ่ว นางเจ็บปวดมาก หยาดเหงื่อเย็นเฉียบผุดซึมไม่ขาดสายไหลย้อยลงมาตามขมับของนาง แต่นางกลับกัดริมฝีแน่นอยู่ตลอด ไม่ส่งเสียงร้องเลยสักคำ กลีบปากถูกนางกัดจนปรากฏหยาดโลหิต…
เขาผละสายตาออกมาทันที รอยยิ้มน่าชังยิ่งกว่าเดิม “ว่ายังไง? เจ้าจะยอมให้นางกลายเป็นสวะไร้พลังหรือ?”
จากนั้นก็มองนาฬิกาทรายตรงมุมห้อง “ผ่านไปครึ่งเค่อแล้ว”
กู้ซีจิ่ว พลันเอ่ยแทรกขึ้นมา “หากว่า…ข้ายินดีกลายเป็นสวะไร้ค่าและต้องการแต่งให้เขาเล่า?”
แววตาตี้ฝูอีสั่นไหวเล็กน้อย ทว่าไม่สนใจเธอ มองดูหลงซือเย่ “ข้าจะนับหนึ่งถึงสาม หากเจ้าไม่ยอมตกลง เช่นนั้นข้าก็…”
“ข้าตกลง!” ในที่สุดหลงซือเย่ก็เปิดปากเอ่ย ประโยคนี้ดั่งมีนํ้าหนักมหาศาล ร่างกายเขาแทบจะทรุดลง
….
“ตี้ฝูอี เจ้าต้องช่วยนางให้ได้!” นี่คือวาจาที่หลงซือเย่ทิ้งไว้ก่อนจะออกไป
ในที่สุดเขาก็ออกไป แผ่นหลังดูเศร้าซึม
ภายในห้องเหลือเพียงกู้ซีจิ่วและตี้ฝูอี
เดิมทีกู้ซีจิ่วพิงอยู่ในอ้อมแขนหลงซือเย่ ยามนี้ตี้ฝูอีได้เข้ามาแทนที่ของหลงซือเย่แล้ว แขนข้างหนึ่งโอบประคองเธอไว้ คนทั้งสองใกล้ชิดกันยิ่งนัก ไม่มีช่วงว่างเลยสักนิด สัมผัสลมหายใจของกันและกันได้
แต่คนทั้งสองกลับดูห่างเหินกันเหลือเกิน ไกลกันประหนึ่งฟ้ากับดิน
กลิ่นอายบนร่างเขาหอมมากสดชื่นดั่งบุปผาสูงส่งดั่งโอสถ เคยอาวรณ์หายิ่งนัก ทว่ายามนี้กลับไม่อยากได้กลิ่นแม้แต่วินาทีเดียว…