บทที่ 745 รู้สึกว่าตนถูกวิญญาณแม่พระอันใดสิงสู่เสียแล้ว
แน่นอนว่าด้วยฝีมือที่ลํ้าเลิศปานนั้นของเขามีความเป็นไปได้แปดเก้าส่วนที่เหตุการณ์ประเภทนี้จะไม่เกิดขึ้น แต่ว่า ถ้าหากเกิดขึ้นเล่า?
ถ้าหากน่ะ?
เป็นครั้งแรกในชีวิตนี้ที่กู้ซีจิ่วสับสนวุ่นวายถึงเพียงนี้ รู้สึกว่าตนถูกวิญญาณแม่พระอันใดสิงสู่เสียแล้ว…
หลังจากนอนพลิกไปพลิกมาดังแผ่นแป้งทอดอยู่หลายตลบ สุดท้ายก็พลิกกายขึ้นนั่ง
เวรเอ้ย!
ไม่สนแล้ว!
หากไม่ไปดูที่นั่นคืนนี้เธอคงนอนไม่หลับทั้งคืน แทนที่จะนอนพลิกไปพลิกมาดั่งแผ่นแป้งทอดเช่นนี้ มิสู้ไปดูเสียเลย
ถ้าเขาจากไปแล้วก็ดี เธอก็วิ่งกลับมานอนตามปกติเสีย มิได้หนักหนาอะไร!
เธอตัดสินใจโดยพลัน ใช้วิชาเคลื่อนย้ายทันที…
อันที่จริงด้วยสุขภาพของเธอในยามนี้ไม่เหมาะจะใช้วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตา ยิ่งไปกว่านั้นคือสถานที่แห่งนั้นไกลนัก เธอเคลื่อนย้ายถึงสองครั้งกว่าจะถึงที่นั่น
เธอก่นด่าว่าตัวเองโง่งมไปพลางเคลื่อนย้ายไปพลาง ผ่านไปหนึ่งนาที ยามนี้เธอปรากฏตัวขึ้นที่ริมสระแล้ว…
หลังจากได้เห็นสภาพแวดล้อมริมสระชัดเจน หยาดเหงื่อเย็นๆ บนหน้าผากเธอก็ย้อยลงมา!
กองไฟริมสระดับมอดแล้ว ถัดจากโขดหินก้อนนั้นที่ตี้ฝูอีเคยนั่งอยู่ มีซากเสือดาวนอนระเกะระกะอยู่หลายตัว โลหิตเจิ่งนอง มีกระบี่เปื้อนเลือดเล่มหนึ่งตกอยู่ข้างๆ จากนั้นก็มีร่องรอยการฉุดลากบนพื้นดิน ร่องรอยนี้ลากยาวเข้าไปในส่วนลึกของหุบเขา ต้นหญ้าตามทางถูกกดทับไม่น้อย…
กู้ซีจิ่วตรวจสอบรอยลากนั้นอย่างรวดเร็ว พบว่าที่ถูกลากไปน่าจะเป็นคนหนึ่งคน ยามนี้ไม่ต้องคิดเป็นครั้งที่สองเลยว่าผู้ที่ถูกลากไปเป็นใคร กู้ซี
จิ่วรีบติดตามรอยลากไปทันที
ในที่สุด เธอก็ได้เห็นเขาอีกครั้ง เขากองอยู่ตรงนั้น ร่างกายคล้ายมีเยื่อชั้นหนึ่งคุ้มครองอยู่ มีเสือดาวห้าตัวกำลังกัดงับเยื่อนั้นแล้ววิ่งลากไป…
ตี้ฝูอีที่อยู่ภายในเยื่อนั้นหลับตานิดๆ ไม่รู้ว่าถูกงับจนสลบไปหรือว่ากำลังรวบรวมกำลังอยู่
กู้ซีจิ่วสบถเสียงแผ่วคราหนึ่ง ด้านหนึ่งก็ชมเชยที่ตนฉลาดปราดเปรื่อง คาดคะเนเรื่องราวได้ปานเทพเซียน อีกด้านหนึ่งก็ใคร่ครวญหาวิธีช่วยเหลือคน ต่อสู้ย่อมไม่เหมาะแน่นอน ตอนนี้เธอยังบาดเจ็บอยู่ ใช้ได้เพียงพิษ…
เพียงแต่ดูเหมือนว่าร่างกายของเสือดาวพวกนี้จะร้ายกาจยิ่งนัก ยาพิษธรรมดาย่อมไม่พอเป็นพิษต่อพวกมัน มีแต่ต้องใช้พิษร้ายแรงเท่านั้น
เธอตรวจค้นถุงเก็บของอยู่ครู่หนึ่ง หาของที่เหมาะสมไม่พบ พบเพียงยาสลบชนิดรุนแรงขวดหนึ่ง รุนแรงชนิดที่สามารถล้มช้างได้ทันที
ต่อให้เสือดาวเหล่านี้ไม่เกรงกลัวพิษ ก็น่าจะเกรงกลัวยาสลบอยู่บ้าง อย่างน้อยๆ ก็สามารถทำให้พวกมันสลบไสลได้หลายนาที…
กู้ซีจิ่วเคลือบยาสลบบนเข็มเงิน จากนั้นก็ไล่ตามเสือดาวหลายตัวนั้นไป
เมื่อถึงจุดที่ห่างกับพวกมันสิบกว่าจั้ง ก็ตะโกนเสียงดัง!
เสียงตะโกนของเธอได้ผลยิ่ง เสือดาวเหล่านั้นเหลียวกลับมาเพราะได้ยินเสียง เข็มเงินในมือกู้ซีจิ่วก็พุ่งออกไป…
และวินาทีนั้นเสือดาวพวกนั้นก็พบเธอและกระโจนเข้ามาแล้ว ความแม่นยำของกู้ซีจิ่วน่าพรั่นพรึงนัก เข็มเงินทุกเล่มล้วนปักเข้าที่ดวงตาของเสือดาวเหล่านั้น…
กู้ซีจิ่วทะยานกายถอยหลัง นับเลขอยู่ในใจ ‘หนึ่ง สอง สาม…’
ยามที่นับถึงเจ็ด ในที่สุดเสือเหล่านั้นก็ส่ายโงนเงนดั่งเมามายค่อยๆ ล้มลงไปช้าๆ
กู้ซีจิ่ว ก็ไม่เกรงอกเกรงใจ ก้าวเข้าไปแล้วชักกระบี่ออกมาบั่นคอทีละตัว…
เธอรู้สึกว่าการแทงทะลุหัวใจสัตว์ร้ายเหล่านี้ไม่ปลอดภัยเท่าไหร่ มีแต่ต้องตัดหัวถึงจะปลอดภัยจริงๆ
แต่เห็นได้ชัดว่าเธอประเมินระดับความเหนียวของหนังเสือดาวเหล่านี้ตํ่าไป พยายามฟันอยู่หลายครั้งก็ฟันหนังเสือเหล่านั้นไม่ขาดเสียที สั่นสะเทือนจนข้อมือเหน็บชา
เสือเหล่านี้ดูเหมือนจะต้องอาศัยพลังวิญญาณเท่านั้นถึงจะสังหารได้ มิเช่นนั้นก็ทำอันใดพวกมันไม่ได้จริงๆ
เสือเหล่านี้ทรงพลังนัก ถูกกู้ซีจิ่วทำให้ชาไปได้ไม่นาน ก็เริ่มมีแรงลืมตาแล้ว…
ไม่ดีแล้ว!
ถ้ารอจนพวกมันฟื้นฟูเป็นปกติเธอจะพาคนหลบหนีไปก็ไม่ทันการแล้ว!