บทที่ 793 ความฝันฤดูใบไม้ผลิ

กู้ซีจิ่วไม่อยากให้เขาจูง เลยก้าวด้านหน้าเพื่อหลบหลีก พลางกล่าวว่า “นึกไม่ถึงว่าท่านจะเป็นปรมาจารย์ด้านการจัดสวนด้วย ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายช่างมากความสามารถจริงๆ”

ตี้ฝูอียิ้มแวบหนึ่ง “อื้ม เจ้าสนใจจะออกแบบบ้างไหมล่ะ? อย่างเช่นปลูกดอกไม้พืชพรรณที่นี่อะไรทำนองนั้น หรือไม่ก็ปรับเปลี่ยนลักษณะเสียหน่อย จัดเป็นรูปแบบที่เจ้าชอบ…”

กู้ซีจิ่วส่ายหน้า “ไม่จำเป็น ข้าไม่มีความคิดเช่นนั้น”

จากนั้นก็เงยหน้ามองท้องฟ้า “ข้าเหนื่อยแล้ว จะกลับไปงีบสักนิดก่อน ถึงเวลาฝึกฝนค่อยมาเรียกข้าแล้วกัน”

พลันหันหลังจากไป

ตี้ฝูอียืนอยู่ตรงนั้นมองเงาหลังนางที่ห่างไกลออกไป หลุบตาลงเล็กน้อย

ดูเหมือนการที่ตนสั่งให้มู่เฟิงรื้อถอนเรือนครั้งนั้นจะทิ้งเงามืดไว้ในหัวใจของนาง…

….

การฝึกยุทธ์ครั้งที่สองราบรื่นกว่าครั้งแรกมาก กู้ซีจิ่วทำพลาดน้อยยิ่งนัก แน่นอนว่าสถานการณ์ระหว่างการฝึกฝนนั้นผันเปลี่ยน

หมื่นแปลง ตี้ฝูอีจึงเฝ้าอยู่ข้างกายเธอเหมือนเคย เพื่อชี้แนะให้ทันท่วงที

หากไม่มีข้อผิดพลาดร้ายแรงปรากฏขึ้น การฝึกฝนทั้งหมดก็จะเสร็จสิ้นภายในสองชั่วยาม

เมื่อสำเร็จเสร็จสิ้นก็เป็นยามกะสี่แล้ว กู้ซีจิ่วฉกฉวยช่วงเวลานี้นอนหลับไปตื่นใหญ่ ฝันยุ่งเหยิงวุ่นวาย จนตะวันสายโด่งถึงได้ตื่น

เธออ้าปากหาว เมื่อเลิกม่านเตียงออก ก็เห็นตี้ฝูอีที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงหลังตรงข้ามพอดี ดูเหมือนเขาก็เพิ่งเสร็จเรียบร้อยเหมือนกัน เมื่อเห็นเธอเลิกม่านเตียง เขาก็เอ่ยทักทายเธอ “ตื่นแล้วหรือ?”

ทันใดนั้นสายตาเขาก็ทอดตํ่าลง เพ่งอยู่ที่จุดหนึ่งบนร่างเธอ

กู้ซีจิ่วที่อยู่เบื้องหน้าเขาประสาทสัมผัสค่อนข้างเฉียบไว จึงมองลงไปตามสายตาของเขา จากนั้นทั้งร่างพลันแข็งทื่อ!

เธอสวมชุดนอนอยู่ บัดนี้จุดหนึ่งซึ่งเป็นตำแหน่งสำคัญได้ผงาดคํ้าขึ้นมา!

ตี้ฝูอีมองเธอด้วยสายตาลุ่มลึก

กู้ซีจิ่วรีบดึงผ้านวมมาบังทันที!

ใบหน้าแดงฉานอย่างอดไม่อยู่ “ลามก!”

ตี้ฝูอียิ้มขำ “ความฝันฤดูใบไม้ผลิ[1]หรือ?”

“ไม่ใช่!” กู้ซีจิ่วเถียง เธอฝันบางอย่างจริงๆ และจำไม่ได้ว่าในฝันเกิดอะไรขึ้น แต่เธอไม่ได้ฝันหวาบหวามแน่ๆ…

ทันใดนั้นเธอก็นึกอะไรขึ้นได้ เอ่ยโพล่งออกมา “นี่เป็นปฏิกิริยาตามธรรมชาติของท่านกระมัง?! มิได้เกิดจากความฝันฤดูใบไม้ผลิอันใด!”

สายตาตี้ฝูอีลุ่มลึกกว่าเดิม “เจ้ารู้มากเสียจริง! แม้แต่ปฏิกิริยาตามธรรมชาติของบุรุษก็ทราบ”

นั่นแน่นอนอยู่แล้ว เธอก็เป็นนักชีววิทยากึ่งหนึ่ง เรื่องสรีระชายหญิงเช่นนี้ไม่มีทางรอดพ้นสายตาของเธอได้ เธอแค่นึกไม่ถึงว่าผู้ชายอย่างตี้ฝูอีก็มีปรากฏการณ์เหมือนผู้ชายทั่วไปได้เหมือนกัน…

อันที่จริงเมื่อก่อนเธอนึกว่าเขาเป็นเทวรูปในศาลเจ้ามาตลอด

“นึกไม่ถึงว่าท่าน…ท่านก็เป็นเช่นนี้ด้วย” กู้ซีจิ่วส่ายศีรษะอย่างอดไม่ได้

ตี้ฝูอีมองเธออยู่สักพัก จู่ๆ ก็ยิ้ม รอยยิ้มนั้นค่อนข้างอันตรายอยู่บ้าง “ซีจิ่ว เจ้าคงไม่เห็นข้าเป็นบุรุษมาโดยตลอดกระมัง?”

ยามที่เอ่ยประโยคนี้เขาลงมาจากเตียงใหญ่ของตนแล้ว นั่งลงหน้าเตียงของเธอ อยู่ใกล้กับเธอยิ่ง ไอพลังบนร่างเขาแข็งแกร่งนัก กู้ซีจิ่วอดไม่ได้ที่จะขยับเข้าไปในเตียง ไอแห้งๆคราหนึ่ง “ข้า…ข้า เห็นท่านเป็นดั่งเทพเซียนมาตลอด”

เธอยืดกายขึ้น สำรวจร่างกายเล็กน้อย พบว่าตรงส่วนนั้นยังลุกผงาดอยู่เหมือนเดิม คับพองยิ่งนัก…

กู้ซีจิ่วไม่กล้าพลิกผ้าห่มออกแล้ว!

ตี้ฝูอีนอนควํ่าเท้าแขนข้างหนึ่งอยู่ด้านหน้าเธอ มองเธอด้วยรอยยิ้ม “อายหรือ?”

ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาแทบจะเป่ารดหูเธอ เห็นได้ชัดว่ากำลังหยอกเย้าเธออยู่

กู้ซีจิ่วลุกขึ้นนั่งเสียงดังผลุ่บ ตี้ฝูอีคล้ายจะชอบใจที่หยอกเธอได้ จึงนอนซบไหล่เธอเสียเลย ลมหายใจรินรดริมหูเธอ “เด็กน้อย เจ้าทำหูข้าแดงหมดแล้วนะ!”