บทที่ 803 นอกในตีขนาบประสานกัน
จากนั้น สองคนนั้นก็เข้าไปในเรือน
ไม่รู้ว่าหลงซือเย่อยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางไร้วิญญาณเนิ่นนานเพียงใดแล้ว จากนั้นก็หันหลังเดินโซเซจากไป
ป่าเฟิงยังเป็นเช่นวันวาน ตัวคนก็เช่นกัน
หลงซือเย่ยังคงพิงต้นไม้เป่าขลุ่ยเพียงลำพังเช่นเคย เพียงแต่หนนี้ท่วงทำนองโศกสลดร้านรานยิ่งกว่าเดิม ซํ้ายังแฝงความขุ่นเคืองไม่ยินยอมเอาไว้เต็มเปี่ยม เมื่อบรรเลงจบ ในป่าก็มีเสียงคนปรบมือขึ้นมา
“เจ้าสำนักหลง เป่าขลุ่ยได้ไม่เลวเลยจริงๆ!”
เป็นคนชุดฟ้าเมื่อคืน
หลงซือเย่มองเขาอย่างเยียบเย็น สูดลมหายใจเข้านิดๆ “เจ้ามาหัวเราะเยาะข้าหรือ? เจ้าอาศัยอะไรมายินดีในคราวเคราะห์ของผู้อื่น?! เจ้าถึงขั้นใช้ชีวิตอยู่ในมุมมืดด้วยซํ้า เทียบกับข้าไม่ได้เลย!”
บนร่างเขามีกลิ่นสุรา ถ้อยคำที่กล่าวออกมาก็รุนแรงร้ายกาจอย่างที่ไม่เคยป็นมาก่อน “เจ้าไม่มีคุณสมบัติพอจะหัวเราะเยาะข้า!”
คนชุดฟ้าผู้นั้นถอนหายใจเบาๆ “ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้มาหัวเราะเยาะท่าน อันที่จริง ข้าน่าสงสารกว่าท่านเสียอีก ตัวท่านดีร้ายอย่างไรก็ยัง เป็นเจ้าสำนักถามสวรรค์ ได้รับการสนับสนุนจากคนนับหมื่น ทว่าข้ากลับเป็นหุ่นเชิดตัวแทนที่ไม่เคยได้พบเห็นแสงสว่าง ไม่เคยมีใครทราบถึงการมีอยู่ของข้าเลย…ข้าชิงชังเขายิ่งกว่าท่านเสียอีก!”
หลงซือเย่จ้องมองเขาอย่างสงสัยอยู่เงียบๆ
คนผู้นั้นกล่าวต่อว่า “ตอนนี้ท่านสนใจฟังวิธีของข้าหรือยังล่ะ?”
สีหน้าหลงซือเย่ยังคงยโสเช่นเดิม ทว่านํ้าเสียงกลับอ่อนลง “เจ้าลองว่ามาสิ”
คนผู้นั้นกล่าวถึงวิธีการของเขา…
วิธีของเขาอันที่จริงไม่ซับซ้อนเลย
ด้านนอกสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์มีเขตแดนอันร้ายกาจโอบล้อมอยู่ มีเพียงคนของสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ถึงสามารถเข้าออกอย่างอิสระได้ แน่นอน สานุศิษย์สวรรค์ทั้งหมดก็สามารถเข้าออกได้อย่างอิสระเช่นกัน หากเขตแดนนี้ไม่พังทลาย คนนอกคิดจะบุกโจมตีสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ก็ยากเย็นเข็ญใจนัก และภารกิจที่คนผู้นี้มอบหมายใหหลงซือเย่ก็คือหาโอกาสที่เหมาะสมทำลายเขตแดนนี้เสีย ปล่อยให้คนด้านนอกจู่โจมเข้ามาแล้ว นอกในตีขนาบประสานกัน…
ถือโอกาสกำจัดตี้ฝูอีไปในคราวเดียวกัน!
เมื่อฟังจบหลงซือเย่ก็เอ่ยปฏิเสธอย่างเฉียบขาด “ข้าเป็นสานุศิษย์สวรรค์ และสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์คือหยาดเหงื่อแรงใจของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ ข้าไม่มีทางทำลายสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ทั้งสำนักเพื่อประโยชน์ของตนเด็ดขาด!”
ดูเหมือนคนผู้นั้้นจะเดาไว้ล่วงหน้าแล้วว่าเขาจะเป็นเช่นนี้ พลันถอนหายใจเบาๆ “วางใจเถิด พวกเราก็ไม่มีเจตนาจะทำอะไรคนของสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์เหมือนกัน เป้าหมายคือทำลายทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายเท่านั้น!”
หลงซือเย่ดูคล้ายจะหวั่นไหวแล้ว แต่ยังไม่เชื่อถือเท่าไหร่ “สรุปแล้วพวกเจ้าคือผู้ใด? ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าสิ่งที่เจ้าพูดเป็นจริงหรือเท็จ? พอพวกเจ้าบุกโจมตีเข้ามาจริง ๆ แล้วฉวยโอกาสโจมตีสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ด้วยจะทำอย่างไร? ข้าไม่คิดจะผลาญหยกล้างศิลา[1]หรอกนะ!”
คนผู้นั้นกล่าวว่า “เรื่องนี้ง่ายมาก อีกสามวันข้างหน้าบรรดาศิษย์ของสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ต้องออกไปล่าสัตว์ครั้งใหญ่ เมื่อถึงเวลาส่วนใหญ่ทุกกลุ่มจะถูกส่งออกไปทำภารกิจ น่าจะเหลือคนอยู่ไม่มากนัก เมื่อถึงเวลานั้นพวกเราค่อยลงมือกัน!”
หลงซือเย่เอ่ยขึ้น “…พวกเจ้าทราบเรื่องของสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์กระจ่างแจ้งเหลือเกินนะ!”
สำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์จัดจัดกิจกรรมล่าสัตว์ครั้งใหญ่ขึ้นทุกปีจริงๆ ถือว่าเป็นการฝึกฝนเหล่าศิษย์
เมื่อถึงวันนั้น ศิษย์เกือบทั้งหมดของสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ล้วนต้องออกไปล่าสัตว์ในสถานที่ที่กำหนดไว้ สถานที่ไม่ตายตัว ล้วนแตกต่างกันไปทุกปี แน่นอน เพื่อป้องกันอุบัติเหตุ คณะอาจารย์ทั้งหมดก็ต้องไปด้วยเช่นกัน เมื่อถึงวันนั้นปกติแล้วสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์จะกลายเป็นเมืองร้าง…
เป็นช่วงเวลาที่เหมาะสำหรับโจมตีจริงๆ!
เพียงแต่หลงซือเย่ยังคงกังวลอยู่ “หากตี้ฝูอีก็ตามไปด้วยเล่า?”
คนผู้นั้นยิ้มมุมปากแวบหนึ่ง “ไม่มีทาง! กู้ซีจิ่วยังบาดเจ็บอยู่ อวิ๋นชิงหลัวก็บาดเจ็บอยู่ พวกนางคนหนึ่งเป็นสานุศิษย์สวรรค์ คนหนึ่งเป็นศิษย์เทพศักดิ์สิทธิ์ ตี้ฝูอีไม่อาจปล่อยปละละเลยพวกนางได้”
หลงซือเย่เงียบไปครู่หนึ่ง “เจ้าแค่อยากกำจัดตี้ฝูอีใช่ไหม? จะไม่ทำอันตรายผู้บริสุทธิ์ใช่หรือไม่? ข้าไม่ต้องการให้กู้ซีจิ่วเกิดเรื่องเหนือความคาดหมาย!”
คนผู้นั้นยิ้มอย่างมีเลศนัยแวบหนึ่ง “ไม่ต้องห่วง จะไม่ทำให้แม่นางกู้เกิดเรื่องเหนือความคาดหมายเด็ดขาด ท่านวางใจได้เลย!”