บทที่ 820 เจ้ามันคนเจ้าชู้หลายใจ

แพขนตาของนางสั่นไหวเล็กน้อย คล้ายจะตื่นขึ้นมา เขารีบนั่งตัวตรง มองนางยิ้มๆ อยากให้นางตื่นมาแล้วตกใจสักหน่อย แน่นอนว่าต้องค่อยๆ ทำให้นางค่อยๆ สัมผัสถึงการมีตัวตนของเขา

นึกไม่ถึงว่านางจะไม่ได้ตื่นขึ้นมา แค่พลิกตัวนิดหน่อย แล้วหลับต่อ ปากน้อยๆ พึมพำประโยคหนึ่ง สุ้มเสียงไม่ชัดเจน เขาได้ยินไม่ชัด แต่ฟังออกรางๆ ว่านางเอ่ยนามของเขา นี่ทำให้เขาใจเต้นแรงอยู่บ้าง เรียกชื่อเขาในฝัน นั่นแปลว่าเขาหยั่งรากลงในก้นบึ้งหัวใจของนางแล้วใช่หรือไม่?

“เด็กน้อย เจ้าว่าอะไรนะ?” เขาใช้น้ำเสียงนุ่มทุ้มดึงดูดนาง นี่คือเคล็ดวิชาประเภทหนึ่ง สามารถหลอกล่อให้คนเอ่ยคำพูดในฝันออกมาได้โดยไม่ทำให้ผู้ที่ฝันตื่น

กู้ซีจิ่วพึมพำออกมาอีกครั้ง เพียงหนนี้นางเปล่งเสียงออกมาว่า ‘หลงซือเย่’….

ตี้ฝูอีรู้สึกเหมือนมีกรงเล็บน้อยๆ ขีดข่วนอยู่ภายในหัวใจเขา!

ไม่ถูกสิ เมื่อกี้นางเรียกชื่อของเขาตี้ฝูอี มิใช่หลงซือเย่ นางวางเขาไว้ด้านหน้า!

“เด็กน้อยคนดี เมื่อกี้เจ้าพูดว่าอะไร? ตี้ฝูอี…ตี้ฝูอีทำไม?” เขาอยากได้ยินแค่ของตน ไม่อยากได้ยินของหลงซือเย่

“ตี้ฝูอี…ข้า…ข้าจะไม่รัก เจ้า…เจ้ามันคนเจ้าชู้หลายใจ…” ในที่สุดกู้ซีจิ่วก็เอ่ยประโยคแรกในฝันออกมาครบถ้วน

ตี้ฝูอีนิ่งงัน กล่าวอย่างจริงจัง “ข้าไม่ได้เจ้าชู้! ข้ารักเดียวใจเดียวนัก!”

แล้วเข้าใกล้นางอย่างระมัดระวังอีกครา สอดแทรกตัวเองเข้าไปในความฝันของนาง “เด็กน้อย เจ้ารักข้าใช่ไหม? หืม เจ้ารักข้า พบว่าอันที่จริงแล้วข้าคือคนที่ดีที่สุด คนอื่นล้วนเทียบชั้นกับข้าไม่ได้…”

ปากน้อยๆ ของกู้ซีจิ่วขยับขมุบขมิบ กำลังสนทนากับเขาในฝันอยู่จริงๆ ”ไม่! ข้าไม่ต้องการเจ้า เจ้าหลายใจเกินไป…ข้า…ข้าไม่รู้ว่าเจ้าชอบบุรุษหรือ ว่าชอบสตรีกันแน่…ต่อหน้าเจ้า ข้าถึงขั้นรู้สึกว่าตัวเองเหมือนมือที่สาม…เป็นมือที่สามที่แยกเจ้ากับหลงซือเย่…”

ตี้ฝูอีตะลึง นี่เป็นความเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวงจริงๆ!

เขาขนลุกแล้ว!

ตี้ฝูอียืดกายขึ้น ไม่รู้ว่าทำไมตนถึงทำให้นางเข้าใจผิดเช่นนี้ได้

เขาใคร่ครวญอย่างจริงจังอยู่ครู่หนึ่ง นึกถึงตอนที่ตนอยู่ร่วมกับนาง จากนั้นก็พบว่าดูเหมือนตนจะขัดขวางไม่ให้นางอยู่กับหลงซือเย่เสมอ ในสายตาสตรีที่ออกจะชมชอบเรื่องชายรักชายอยู่บ้างเช่นนางแบบนั้นดูค่อนข้างผิดปกติจริงๆ…

เห็นกันอยู่ชัดๆ มิใช่หรือว่าเขาหึงนาง?!

ดูออกชัดเจนมิใช่หรือว่าเป็นเพราะนาง?!

เขาเข้าใกล้นางอีกครั้ง โต้แย้งนางอย่างเอาจริงเอาจัง “เด็กน้อย แน่นอนว่าข้าชอบสตรี รสนิยมทางเพศของข้าเป็นปกติมาโดยตลอด เจ้าไม่ใช่มือที่สาม หลงซือเย่สิถึงจะใช่! เขาเป็นมือที่สามระหว่างพวกเรา…”

“เสมอ…ต้องมีลำดับก่อนหลังเสมอ…” กู้ซีจิ่วจมดิ่งอยู่ในห้วงฝันเมื่อครู่อย่างมิอาจถอนตัวได้ “ข้าและเขาชาติก่อนก็…ก็รักกัน ต่อให้มีมือที่สามก็มิใช่…มิใช่ข้า เป็นเจ้าต่างหาก”

ตี้ฝูอีขมวดคิ้วทอดถอนใจ “กู้ซีจิ่ว หากต้องการหาตัวมือที่สามออกมา มือที่สามก็คือหลงซือเย่ ไม่ใช่เจ้า ไม่ใช่ข้า…ส่วนเรื่องลำดับก่อนหลัง…อันที่จริง เรื่องความรักไม่แบ่งแยกลำดับก่อนหลังหรอก ซีจิ่ว ครานั้นมารดาของเจ้ากับศิษย์พี่ของนางเป็นเหมยเขียวม้าไม้ไผ่ที่โตมาด้วยกัน ศิษย์พี่ผู้นั้นของนางมีรักลึกซึ้งต่อนางมาตลอด หากลำดับก่อนหลังสำคัญจริงๆ นางคงรักศิษย์พี่ของนางไปแล้ว ผลคือนางรักคนที่มาทีหลังอย่างกู้เซี่ยเทียน ซ้ำ ยังหนีตามผู้อื่นด้วย…”

เขาชะงักไปแวบหนึ่ง แล้วกล่าวต่อ “แน่นอน สายตาของหลัวซิงหลานไม่นับว่ามีแววเท่าไหร่ ข้อนี้พวกเราไม่ต้องสนใจหรอก ข้าแค่อยากนำกรณีของนางมาเปรียบเทียบให้ดู ถ้ารักใครสักคนอย่างแท้จริงจะไม่แบ่งแยกลำดับก่อนหลัง…และความรู้สึกที่เจ้ามีต่อหลงซือเย่ก็ไม่ใช่ความรักที่แท้จริง เป็นแค่ความชอบ ชอบเหมือนพี่ชาย…”