บทที่ 840 บุตรชายผู้โง่เขลาของตระกูลที่ร่ำรวย
เนื่องจากตอนนี้เธอเป็นศิษย์ชั้นเมฆาม่วงแล้ว ดังนั้นเธอจึงได้รับจัดสรรเรือนเดี่ยวหลังหนึ่ง
เรือนเดียวหลังนี้ย่อมเทียบกับคฤหาสน์อันหรูหราหลังนั้นของตี้ฝูอีไม่ติด แต่ดีร้ายอย่างไรเธอก็มีเรือนส่วนตัวแล้ว เธอสามารถจัดแต่งด้วยตัวเองได้แล้ว
และเพื่อฝึกฝนความสามารถแขนงต่างๆ ของศิษย์ เรือนที่สำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ จัดสรรให้ศิษย์จึงมีเพียงข้าวของที่เป็นพื้นฐานสุดๆ เท่านั้น คล้ายกับห้องเปล่าในยุคปัจจุบันมาก สามารถอยู่อาศัยได้ เพียงแต่ถ้าใครมีความคิดหน่อยก็ล้วนออกแบบและตกแต่งใหม่ทั้งนั้น
ตามกฎของสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ ขอเพียงลักษณะภายนอกของเรือนเดี่ยวที่มอบให้ศิษย์เหล่านี้ยังอยู่ในสภาพเดิม ภายในจะตกแต่งอย่างไรก็แล้วแต่พวกเขาเถิด
อย่างไรเสียหากไม่มีเหตุเหนือความคาดหมายอันใด ก็จะเป็นเรือนที่ต้องอาศัยไปอีกแปดเก้าปี ดังนั้นเหล่าศิษย์จึงยังคงพิถีพิถันทุ่มเทในด้านนี้ยิ่งนัก ส่วนใหญ่ล้วนยึดตามหลักเกณฑ์ความชอบของตน ยกตัวอย่างเช่นเรือนของเยี่ยนเฉินที่เรียบง่ายบรรยากาศดี
เชียนหลิงอวี่เดิมทีก็เป็นคุณชายน้อยจากตระกูลมั่งคั่งอยู่แล้ว นิสัยเขาชมชอบความหรูหรา ดังนั้นภายในเรือนเขาจึงตกแต่งอย่างงดงามโอ่อ่ายิ่งนัก
กู้ซีจิ่วที่ตกอยู่ภายใต้การเชื้อเชิญอย่างกระตือรือร้นของเขาก็เคยไปเยี่ยมชมภายในเรือนที่เขาตกแต่งไว้อย่างดีมาแล้วรอบหนึ่ง
เชียนหลิงอวี่รอให้เธอกล่าววิจารณ์สักประโยคด้วยสีหน้าที่เปี่ยมด้วยความคาดหวัง
กู้ซีจิ่วไม่ได้วิจารณ์เรือนของเขา แต่กลับวิจารณ์ตัวเขา “หลิงอวี่ ทำไมเจ้าดูเหมือนบุตรชายผู้โง่เขลาของตระกูลที่รํ่ารวยเลยล่ะ?”
เชียนหลิงอวี่พูดไม่ออก
กู้ซีจิ่วตบไหล่เขา “ไอ้หนู ร่างกายของเจ้าในยามนี้ยังไม่โตพอ ห้องนี้ของเจ้าเจิดจ้าวาววับถึงเพียงนี้ ก่อให้เกิดแสงที่เป็นมลภาวะได้ง่าย ส่งผลเสียต่อการพักผ่อน ส่งผลกระทบต่อการเติบโตของเจ้า”
เชียนหลิงอวี่ฟังเธอพูดอย่างเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง เพียงแต่หลังจากมองสีหน้าของเธออยู่พักหนึ่ง เขาก็รู้สึกซึ้งใจมาก “ซีจิ่วในที่สุดเจ้าก็กลับมาเป็นซีจิ่วคนเดิมแล้ว! เจ้าไม่รู้หรอกว่าท่าทางในหลายวันมานี้ของเจ้า ทำร้ายผู้อื่นมากแค่ไหน…ข้านึกว่าเจ้าไม่นับข้าเป็นเพื่อนซะแล้ว!”
หลานไว่หูชอบโทนสีอบอุ่นแต่นางตกแต่งด้วยตัวเองไม่ได้ ดังนั้นเยี่ยนเฉินจึงช่วยนางออกแบบทั้งหมด สุดท้ายก็ออกแบบได้เป็นห้องนอนที่มีลักษณะอบอุ่นและมีความเป็นสาวน้อยยิ่งนัก ทำให้หลานไว่หูพอใจอย่างยิ่ง
แน่นอนว่าการตกแต่งยังคงเป็นเรื่องที่ฟุ่มเฟือยเงินทองมาก หินวิญญาณถูกใช้จนเกลี้ยง หลานไว่หูไม่มีเงิน และเนื่องจากเยี่ยนเฉินถูกเจ้าหอยยักษ์ปอกลอกไปแล้ว แทบจะไม่เหลือเงินเลย แต่เขาก็ไม่อยากปล่อยให้ที่อยู่ของจิ้งจอกน้อยซอมซ่อเกินไป ดังนั้นเขาจึงไปยืมเงินกู้ซีจิ่ว
เขานึกว่าจะถูกจอมหน้าเลือดตัวน้อยอย่างกู้ซีจิ่วปอกลอกอีกครั้งเสียแล้ว นึกว่าต้องลงนามในหนังสือสัญญาที่น่าอัปยศอดสูอันใดอีก นึกไม่ถึงว่าหนนี้กู้ซีจิ่วกลับใจกว้างยิ่งนัก นางไม่เอ่ยถึงเงื่อนไขอะไรเลย มอบหินวิญญาณสองพันก้อนให้เขาทันที แม้แต่ดอกเบี้ยก็ไม่เอาซํ้า ยังให้เขาไม่ต้องคืนเร็วนัก นางไม่รีบร้อนอะไร
ยากนักที่จะได้เห็นนางใจกว้างเช่นนี้ เยี่ยนเฉินค่อนข้างฉงนอยู่บ้าง โดยเฉพาะเมื่อเห็นชัดเจนว่ากู้ซีจิ่วก็ไม่ได้ตกแต่งอะไรเลยเหมือนกัน ที่พักซอมซ่อจนไม่อาจซอมซ่อไปมากกว่านี้ได้แล้ว ก็ยิ่งฉงน เขานึกว่ากู้ซีจิ่วก็ไม่เข้าใจเรื่องการตกแต่งเรือนเหมือนกัน ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก็เอ่ยถามนาง “ต้องการให้ผู้แซ่เยี่ยนช่วยเจ้าออกแบบหรือไม่? ตอนที่ยังไม่เข้าสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ผู้แซ่เยี่ยนเคยรํ่าเรียนการตกแต่งกับปรมาจารย์ท่านหนึ่งมา เจ้าต้องการลักษณะไหนก็สามารถออกแบบตามลักษณะนั้นได้… ”
ยากนักที่จะได้เห็นเยี่ยนเฉินกระตือรือร้นถึงเพียงนี้ ด้วยเหตุนี้กู้ซีจิ่วจึงกล่าวความต้องการของตนออกมา “ข้าชอบลักษณะแบบตำหนักสระหยก[1] มีปะการังเป็นต้นไม้ หยกมรกตเป็นกระเบื้อง กระดองเต่ากระเป็นเตียง มีไข่มุกราตรีเป็นโคมไฟ ได้ยินเรื่องตำหนักเจ้าสมุทรตงไห่[2] หรือไม่? ถ้าเจ้าสามารถออกแบบตามลักษณะนั้นให้ข้าได้ ข้าจะยกหินวิญญาณสองพันก้อนให้เจ้าไปใช้ได้ตามใจชอบเลย…”
ใบหน้าคมคายของเยี่ยนเฉินเขียวคลํ้าทันที รูปแบบที่นางบอกมานั้นอย่าว่าแต่หินวิญญาณสองพันก้อนเลย ต่อให้มีหินวิญญาณสองหมื่นก้อนก็ไม่พอ!
เขาบอกกับนางอย่างจริงใจ “เจ้าอาศัยอยู่ในรังสุนัขแห่งนี้ต่อไปเถิด!”
จากนั้นเขาก็หันหลังจากไปอย่างว่องไวปานเหินบิน
——————————————————————
[1] ตำหนักสระหยก เป็นที่พำนักของเทพมารดรซีหวางหมู่
[2] ตำหนักเจ้าสมุทรตงไห่ เป็นที่พำนักของพญามังกรผูดู้แลทะเลจีนตะวันออก