บทที่ 844 ขัดขวางการกินของผู้อื่น

แน่นอนว่าเขาจำกู้ซีจิ่วไม่ได้ เนื่องจากหนนี้กู้ซีจิ่วสวมชุดสตรี แต่ตอนที่มาหนก่อนเธอแปลงโฉมเป็นคุณชายน้อยผู้หนึ่ง

ปกติแล้วเมื่อคนใหญ่คนโตอย่างหลงซือเย่มา เขาจุดธูปต้อนรับ ก็ไม่นับว่าเกินเลยไป ต่อให้ชั้นสองมีแขกจองไว้แล้วเขาก็สามารถหาทางเชื้อเชิญอีกฝ่ายออกไปได้

แต่หนนี้เถ้าแก่แสดงความเสียใจต่อหลงซือเย่เป็นล้นพ้น เนื่องจากผู้ที่จองชั้นบนไว้คือคนใหญ่คนโตอีกท่าน…

กู้ซีจิ่วก็มิใช่ว่าถ้าไม่ใช่อาหารจากร้านนี้จะไม่กินเสียหน่อย ดังนั้นเธอจึงเสนอให้ออกไปดูร้านอื่น

กลับเป็นเชียนหลิงอวี่ที่ติดนิสัยคุณชาย ถ้าเขาเจาะจงสถานที่หนึ่งไว้แล้วต่อให้เธอเก้าคนมาลากเขาก็ไม่ไป เขาชอบอาหารของที่นี่ ดังนั้นจึงต้องการกินที่นี่ให้ได้ แถมคุณชายน้อยผู้นี้ยังต้องการจะกินในห้องส่วนตัวอีก ดังนั้นเขาจึงเรียกร้องให้เถ้าแก่ใช้ฉากกั้นลมหรืออะไรก็ได้มากั้นเป็นห้องส่วนตัวให้เขา…

เนื่องจากชั้นล่างเนืองแน่นด้วยแขกหรื่อ อย่าว่าแต่กั้นห้องส่วนตัวเลย ขนาดหาโต๊ะว่างสักตัวยังไม่ได้เลย…

เถ้าแก่ผู้นั้นย่อมปฏิเสธ เชียนหลิงอวี่มีนํ้าโหแล้ว ถามอย่างเหลืออด “คุณชายเช่นข้าจำได้ว่าชั้นบนมีห้องส่วนตัวเจ็ดถึงแปดห้อง แขกที่จองชั้นบนผู้นั้นจองไว้กี่ที่?”

เถ้าแก่นิ่งไปครู่หนึ่ง “ที่เดียว…”

ด้วยเหตุนี้เชียนหลิงอวี่จึงไม่พอใจ “ที่เดียวก็จองไว้เสียทั้งชั้น นี่จะเสียของเกินไปแล้ว! เจ้าคนที่จองไว้ผู้นี้้ใจแคบนัก! ขัดขวางการกินของผู้อื่น คุณชายเช่นข้าจะขึ้นไปดูเสียหน่อย!”

เขาเคลื่อนไหวตามอารมณ์ บอกจะทำก็ทำเลย พูดยังไม่ทันขาดคำ ตัวเขาก็ขึ้นบันไดไปแล้ว

เขายังไม่ทันเหยียบลงบนบันไดส่วนบน ด้านบนก็มีแสงจางๆ สว่างวาบขึ้น บุรุษในชุดแดงแสนงามสง่าผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้น

เชียนหลิงอวี่เกือบชนร่างคนผู้นี้เข้าแล้ว รีบถอยหลังไปทันที หลังจากเห็นคนผู้นั้นชัดเจนเขาก็หงอยลง พูดโพล่งออกมาว่า “ท่านปู่!”

ใบหน้าหล่อเหลาของคนผู้นั้นพลันมืดทะมึน “เจ้าเด็กตัวเหม็น เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

จากนั้นก็เอ่ยทักทายหลงซือเย่ที่อยู่ด้านล่าง “พี่หลงสบายดีหรือ? ยากนักที่จะได้พบพาน ขึ้นมาดื่มกันสักจอกเถิด!”

หลงซือเย่ย่อมจำเขาได้เช่นกัน คนผู้นี้มิใช่ใครอื่น เป็นเชียนเยวี่ยหร่าน เจ้าสำนักเก้าดารานั่นเอง นับตามลำดับอาวุโสแล้วเชียนหลิงอวี่ย่อมต้องเรียกขานเขาว่าท่านปู่

ความสัมพันธ์ระหว่างสานุศิษย์สวรรค์ค่อนข้างดี หลงซือเย่ก็เคยดื่มสุราเชียนเยวี่ยหร่านหลายหนแล้วเหมือนกัน นับว่าเป็นสหายที่คุ้นเคยกันดี

เขานึกไม่ถึงว่าจะได้พบเขาที่นี่ จึงประหลาดใจอยู่บ้าง เลิกคิ้วพลางเอ่ยถาม “เหตุใดพี่เชียนถึงอยู่ที่นี่?”

กล่าวยังไม่ทันขาดคำ บนบันไดก็มีคนผู้หนึ่งเดินนวยนาดออกมาอีกครั้ง สวมอาภรณ์สีนวลจันทร์ ผ้าคลุมหน้าสีเดียวกัน แหวนดอกไม้ประดับอัญมณีเม็ดใหญ่วงหนึ่งเปล่งประกายวิบวับอยู่บนหว่างนิ้ว นางคลี่ยิ้มหวาน “เจ้าสำนักหลง ผู้น้องก็อยู่ที่นี่ด้วย”

หลงซือเย่ตะลึง เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มขื่นๆ “วันนี้ลมอะไรหอบมากัน? เจ้าสำนักฮวาก็อยู่ที่นี่ด้วย”

คนผู้นี้ก็คือฮวาอู๋เหยียน เจ้าสำนักหยินหยาง

โดยทั่วไปแล้วสานุศิษย์สวรรค์ทั้งห้าก็มีการไปมาหาสู่เหมือนกัน สามปีจะนัดพบกันครั้งหนึ่ง แต่ยามนี้ยังไม่ถึงช่วงนัดพบ กลับพบเจอสองคนนี้…

หลงซือเย่ก็รู้สึกประหลาดใจยิ่งนัก เขามองขึ้นไปชั้นบน ถามหยั่งเชิงดู “ด้านบนยังมีผู้ใดอีกหรือไม่? คงมิใช่ว่าทูตสวรรค์ฝ่ายขวาก็อยู่ที่นี่ด้วยกระมัง?”

เชียนเยวี่ยหร่านลูบจมูก กระแอมไอแล้วเอ่ย “ ไม่หรอกน่า แค่ก ท่านขึ้นมาก่อนสิ พวกเราขึ้นมาแล้วค่อยพูดกันให้ละเอียดเถิด!”

สายของเขากวาดผ่านร่างเล็กๆ ทั้งสามของกู้ซีจิ่วหลานไว่หูและเชียนหลิงอวี่แวบหนึ่ง “ท่านพาลูกศิษย์มาด้วยหรือ? สามคนนี้คือศิษย์ที่น่าภูมิใจของท่านหรือ?”

คนผู้นี้จำคนอื่นไม่ค่อยได้ อีกทั้งกู้ซีจิ่วเปลี่ยนไปมาก ดังนั้นจึงจำเธอไม่ได้ชั่วขณะ

หลงซือเย่นิ่งไปครู่หนึ่ง เห็นทีว่าชั้นบนจะเป็นการรวมตัวของสานุศิษย์สวรรค์ พาเด็กสามคนนี้ขึ้นไปด้วยดูเหมือนจะไม่ค่อยเหมาะสม