บทที่ 845 ชินกับการมีอยู่ของเขา

พาเด็กสามคนนี้ขึ้นไปด้วยดูเหมือนจะไม่ค่อยเหมาะสมนัก ถ้าหากหัวข้อสนทนาเป็นเรื่องที่เหมาะให้สานุศิษย์สวรรค์ฟังเท่านั้นเล่า…

เขาเอ่ยแนะนำพวกกู้ซีจิ่วทั้งสามก่อน “พวกเขาคือศิษย์ของชั้นเรียนเมฆาม่วงห้องหนึ่ง…”

เขาพูดยังไม่จบ เชียนเยวี่ยหร่านก็หัวเราะฮ่าๆ แล้ว “พี่หลง ท่านสนิทสนมกับลูกศิษย์ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

เขาเพ่งพิศกู้ซีจิ่วกับหลานไว่หูแวบหนึ่ง “เด็กสาวสองนางนี้พักตร์พิสุทธิ์จิตผุดผ่อง เป็นเมล็ดพันธุ์ชั้นดี! ควรค่าให้พี่หลงใส่ใจเป็นพิเศษ”

แล้วเตะเชียนหลิงอวี่ที่ยืนห่อเหี่ยวอยู่ด้านข้างทีหนึ่ง “นึกไม่ถึงว่าเจ้าหลานกะล่อนคนนี้ของข้าก็ได้รับความใส่ใจจากพี่หลงเช่นนี้ด้วย…”

เชียนหลิงอวี่ทรมานนัก เขาไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน สิ่งเดียวที่กลัวก็คือท่านปู่น้อยของบ้านตนผู้นี้ ถ้ารู้เช่นนี้แต่แรก เขาคงไม่โวยวายจะขึ้นมาชั้นบนหรอก!

เชียนเยวี่ยหร่านเป็นคนตรงไปตรงมา มองสีหน้าของหลงซือเย่ปราดเดียวก็รู้ว่าเขากังวลอะไร จึงกล่าวว่า “ยากนักที่ทุกคนจะได้มารวมตัวกัน ขึ้น มาด้วยกันเถอะ! ผีน้อยทั้งสามก็ขึ้นมาด้วยเถิด”

เมื่อกล่าวออกมาเช่นนี้แล้ว หลงซือเย่จะปฏิเสธอีกก็คงไม่ดี เลยหันไปถามความเห็นของกู้ซีจิ่ว “พวกเราจะขึ้นไปไหม?”

กู้ซีจิ่วไม่มีความเห็นอะไร สำหรับเธอแล้ว ตอนนี้คนยิ่งมากก็ยิ่งดีตัวเธอ กับเชียนเยวี่ยหร่านและฮวาอู๋เหยียนก็นับว่ามีวาสนาพบพานเช่นกัน…

ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าตอบอย่างสบายๆ “ไปสิ”

หลานไว่หูเมื่ออยู่ข้างนอกทุกอย่างล้วนเป็นไปตามความเห็นของกู้ซีจิ่ว กู้ซีจิ่วไปที่ไหนนางก็ไปที่นั่น ดังนั้นนางจึงไม่มีความเห็นเช่นกัน มีเพียงเชียนหลิงอวี่ที่เป็นทุกข์ยิ่งนัก สังหรณ์ว่าอาหารมื้อนี้ตนคงกินไม่อร่อยแล้ว…

แต่ก็ไม่กล้าคัดค้าน ด้วยเหตุนี้เลยตกลงเช่นกัน

….

เพียงแต่หลังจากขึ้นไปชั้นบนแล้ว กู้ซีจิ่วรู้สึกเสียใจภายหลังอยู่บ้าง ตี้ฝูอีทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายก็อยู่ด้วย!

หลายวันมานี้การสนทนาระหว่างเธอกับทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้นี้ แทบจะนับว่าเป็นศูนย์ นอกเหนือจากคาบเรียนของเขาแล้ว เมื่อพบกันที่อื่นก็แค่เอ่ยทักทายเท่านั้น กลายเป็นการพยักหน้าให้กัน คนสองคนที่เคยสนิทชิดเชื้อกันถึงเพียงนั้นยามนี้กลับเทียบได้กับมิตรภาพสัตบุรุษจืดจางดั่งนํ้าเปล่า[1]

โดยเฉพาะหลายคาบที่ผ่านมา เขาล้วนเรียกศิษย์ในชั้นเรียนให้ตอบคำถามกันคนละรอบ ยกเว้นเธอคนเดียว ไม่เคยขานชื่อเธอเลย นี่ทำให้สถานะในชั้นเรียนของเธอกลายเป็นแปลกแยกยิ่งนัก

เหล่าศิษย์ล้วนชมชอบเรื่องซุบซิบนินทา หลายวันก่อนเธอเคยสนิทชิดเชื้อกับทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายเช่นนั้น เข้านอกออกในพร้อมกันประหนึ่งคู่รักที่เป็นหนึ่งเดียวกัน ผลคือเป็นละครฉากหนึ่ง เรื่องนี้เดิมทีก็ทำให้เหล่าศิษย์สนใจท่าทีที่กู้ซีจิ่วและตี้ฝูอีปฏิบัติต่อกันอยู่แล้ว ดังนั้นพฤติกรรมเช่นนี้ของตี้ฝูอี เมื่อตกอยู่ในสายตาของเหล่าศิษย์ก็ค่อนข้างลึกซึ้ง แน่นอนว่าสายตาที่มองกู้ซีจิ่วก็ค่อนข้างลึกซึ้งเช่นกัน

ในชั้นเรียนเมฆาม่วงเดิมทีกู้ซีจิ่วก็เป็นตัวตนที่เจิดจรัสอยู่แล้ว เป็นประเภทที่ดึงดูดสายตาผู้อื่นได้ง่ายๆ ดังนั้นทุกครั้งยามที่ตี้ฝูอีเข้าสอน กู้ซีจิ่วจะได้รับสายตาลอบสังเกตจากเหล่าศิษย์มากที่สุด ทุกคนประหนึ่งเชอร์ล็อกโฮมส์ก็มิปาน กู้ซีจิ่วเข้าเรียนพร้อมสายตามากมายที่จับจ้องมา แรงกดดัน จึงค่อนข้างสูง

การที่ตี้ฝูอีปฏิบัติต่อเธอเช่นนี้ กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าเรื่องนี้ปกติยิ่งนัก และเป็นสิ่งที่เธอเคยหวังไว้ในใจ ในใจเธอมีแผนการอยู่แล้ว ถ้ามีผู้ชายอีกคนมาตามตอแยต่อไปจะสร้างปัญหาให้ผู้อื่นได้ง่ายๆ

ยามนี้ในที่สุดคนผู้นี้ก็เลือกจะปล่อยมือแล้ว ไม่ทำให้เธอลำบากใจอันใดอีกต่อไป ตามหลักแล้วเธอน่าจะโล่งใจถึงจะถูก แต่ว่าสตินึกคิดนั่นเป็นเรื่องหนึ่ง อารมณ์ที่แท้จริงก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง เมื่อเข้าคาบเรียนของเขาไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกอึดอัดใจมากขึ้นเรื่อยๆ…

บางทีความเคยชิน ก็เป็นสิ่งที่น่ากลัวโดยแท้ ยกตัวอย่างเช่นเมื่อก่อนเธออยู่ร่วมห้องกับเขาครึ่งเดือน ทุกเช้าที่ตื่นนอนสิ่งแรกที่เห็นก็คือเขา ต่อให้ยามนั้นเขาอยู่ในร่างของเธอเธอก็ทราบดีว่าเป็นเขา…

ตอนนั้นเธอชินกับการมีอยู่ของเขา