บทที่ 870 ดาบนั้นคืนสนอง
ด้วยเหตุนี้เขาจึงกลายเป็นลูกค้าประจำของหอสุราแห่งนั้น หาโอกาสไปหยอกเย้าโฉมงามนางนั้น แต่โฉมงามช่างมีจิตใจเข้มแข็งนัก ไม่สนใจใยดีเขาเลย…
จนกระทั่งวันหนึ่งเขารู้สึกว่าโฉมงามนางนี้เกี้ยวพาไม่ได้จริงๆ ไม่คิดจะสิ้นเปลืองกำลังอีกต่อไป ดังนั้นจึงควบคุมตัวเองงดไปที่นั่นหนึ่งเดือน หนึ่งเดือนผ่านไปเขาเตรียมการจะไปที่นี่เป็นครั้งสุดท้าย ถือว่าเป็นการบอกลาความรักข้างเดียวให้ตน ไม่นึกเลยว่าพอเขาไปถึง โฉมงามนางนั้นก็นัยน์ตาแดงกํ่า ถามเขาว่าเพราะเหตุใดถึงไม่มานานขนาดนี้ ยามนั้นเขาค่อนข้างทึ่มอยู่บ้าง เอ่ยถามสตรีนางนั้นไปประโยคเดียว “เจ้าคิดถึงข้าหรือ?”
ผลคือ สตรีนางนั้นโผเข้าใส่อ้อมอกเขาจนเกิดเสียงดังตุบ!
กลายเป็นเรื่องราวอันงดงามของเขา
แน่นอนว่ามู่อวิ๋นผู้นี้เจ้าชู้มาตั้งแต่กำเนิด หลังจากรักใคร่กับแม่นางผู้นี้ไปได้ระยะหนึ่ง ก็พบว่าสตรีนางนี้มิได้ยอดเยี่ยมอย่างที่เขาจินตนาการไว้ เพียงแต่เนื่องจากได้มาครองอย่างยากลำบากทำให้สิ้นเปลืองความคิดไปมากมายนัก ยามนี้พอได้มาครองแล้ว ข้อเสียของอีกฝ่ายก็เผยออกมาทันที
อย่างเช่นเท้าของอีกฝ่ายใหญ่ไปหน่อย ดั้งของอีกฝ่ายไม่มีสันอยู่บ้าง นิสัยใจคอของอีกฝ่ายค่อนข้างแย่เป็นต้น…
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงเลิกรากับแม่สาวอดีดภูเขานํ้าแข็งนางนี้
นี่คือการใช้กลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับครั้งแรกของเขา แน่นอนว่าเป็นการทำลงไปโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ผลลัพธ์ที่ได้ยังคงยอดเยี่ยมนัก ดังนั้นเขาจึง สรุปผลประสบการณ์ที่ได้รับมา ต่อมาก็นำไปใช้กับหญิงสาวรายที่สอง
หญิงสาวรายที่สองคือ จอมยุทธ์หญิงนางหนึ่ง หยิ่งผยองอย่างยิ่ง ประหนึ่งบุปผาบนยอดดอย แม้จะดึงดูดวีรบุรุษนับไม่ถ้วนให้แข่งขันกันหมอบราบอยู่ใต้ชายกระโปรงนางได้
นางมีความลุ่มหลงอันพิสดารอย่างหนึ่ง นางคาดหวังให้ยอดบุรุษทั้งหมดในใต้หล้านี้ชมชอบนาง ต่อสู้กันเพื่อนางได้จะดีที่สุด สู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อนาง วิธีที่นางใช้หว่านบุรุษเหล่านี้ก็เป็นกลยุทธ์ปล่อยเพื่อจับเช่นกัน ไม่สนิทชิดเชื้อกับผู้ใดจริงๆ แต่ทำราวกับนางกำลังตกผู้อื่นอยู่ ไม่ให้ความหวังผู้อื่นแต่ก็ไม่ทำให้ผู้อื่นหมดความหวัง มักจะทำให้ผู้อื่นรู้สึกว่าเพียงก้าวเดียวก็จะไล่ตามนางทันแล้ว…
ในช่วงที่บุรุษเหล่านั้นถูกดึงดูดเสมือนบ้าคลั่งไป สหายสนิทคนหนึ่งของมู่อวิ๋นก็เป็นหนึ่งในนั้น ทำการต่อสู้กับบุรุษอีกคนด้วยความหึงหวงในตัวนาง แทบจะเอาชีวิตไม่รอด จากนั้นก็ถูกสตรีนางนั้นเตะทิ้งเยี่ยงสุนัข
เมื่อเรื่องนี้ถูกมู่อวิ๋นทราบเข้า เขาจึงตัดสินใจล้างแค้นให้สหายสนิท ใช้วิธีดาบนั้นคืนสนอง
เริ่มแรกก็ตามเกี้ยวสตรีนางนั้นอย่างบ้าคลั่งอยู่หลายวัน เช่นเดียวกับบุรุษคนอื่นๆ เขารูปโฉมหล่อเหลางามสง่า เมื่ออยู่ในหมู่บุรุษเหล่านั้นก็ดูราวกับต้นหยกสะโอดสะอง ย่อมดึงดูดความสนใจจากสตรีนางนั้นได้ สตรีนางนั้นสนิทชิดเชื้อกับเขามากกว่าบุรุษคนอื่นๆ เล็กน้อย แต่ก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น
มู่อวิ๋นเองก็ไม่รีบร้อน หลังจากตามเกี้ยวพาอย่างบ้าคลั่งอยู่หลายวันก็รามือ ไม่ปรากฏตัวต่อหน้าสตรีนางนั้นเลยหนึ่งเดือน
ต่อมายามที่ปรากฏตัวอีกครั้งข้างกายเขาก็พาคนรู้ใจนางอื่นมาด้วย…
สตรีนางนั้นไม่ยินยอมอย่างยิ่ง เมื่อเห็นเขาดีต่อหญิงอื่นก็คับข้องหมองใจนัก ด้วยเหตุนี้จึงเริ่มเข้าใกล้เขาจริงๆ คงอยากเอาชนะเขา
แต่เขาก็เฉยเมยอยู่ตลอด ทำให้สตรีนักตกผู้นั้นคันหัวใจยุบยิบ ปล่อยวางจากเขาไม่ได้มากยิ่งขึ้น ต้องการครอบครองหัวใจของเขา ต้องการให้เขาประคองนางไว้กลางฝ่ามืออีกครั้งเฉกเช่นก่อนหน้านี้…
ในท้ายที่สุด สตรีนางนั้นแทบจะมอบกายถวายชีวิตให้เขา มิใช่เขาก็ไม่แต่ง เขาจึงหยิบยื่นไมตรีให้แก่อีกฝ่าย ด้วยเหตุนี้สตรีนางนั้นจึง…จึง กลายเป็นหนึ่งในบรรดาคนรู้ใจมากมายของเขา
หลังจากได้นางมาครองแล้วเขาก็สลัดสตรีนางทิ้งอย่างง่ายดายทันที ให้นางได้ลิ้มรสการอยู่มิสู้ตายหลังถูกบุรุษทอดทิ้ง…
เมื่อมู่อวิ๋นเล่าประสบการณ์ที่พบเจอในยามเยาว์สองเรื่องนี้จบก็รู้สึกว่ายังไม่เต็มอิ่ม ต่อมาจึงสรุปข้อคิดเห็นให้ด้วย…