บทที่ 883 ใครใช้ให้เจ้าโดดเรียนวิชาข้ากันล่ะ?

กล่าวมาถึงตรงนี้เบ้าตาเธอก็แดงระเรื่อ ถึงแม้การแสดงออกของเธอในยามนั้นจะน่าทึ่ง แต่ตอนนั้นความจริงแล้วเธอฝืนทำเป็นสงบเยือกเย็น บังคับตัวเองให้หยิ่งทะนง ร่วงลงมาก็ต้องกัดฟันกลํ้ากลืนนํ้าตาไว้ สงบนิ่งจนผู้อื่นดูไม่ออกว่าตนผิดหวังและเสียใจ…

สุดท้ายก็ยังคงได้รับความอยุติธรรม เพียงแต่เมื่อก่อนแค่ฝืนทำเป็นว่าตนไม่ได้รับความอยุติธรรมเลยก็เท่านั้น…

“ขอโทษด้วย ข้า…” ตี้ฝูอีกุมมือเธอ

กู้ซีจิ่วชักมือตนกลับทันที มุมปากเธอโค้งขึ้นนิดๆ หมายจะยกยิ้มอย่างไม่ใส่ใจออกมา แต่ไม่สำเร็จ ขอบตากลับแดงก่ำ เธอไม่ได้พูดอะไร บาดแผลบางอย่างไม่ใช่แค่ขอโทษลอยๆ ประโยคเดียวก็สามารถกลบเกลื่อนได้…

ตี้ฝูอีทอดถอนใจ “ซีจิ่ว ข้าก็คาดไม่ถึงเช่นกันว่าวันนั้นเจ้าจะขึ้นมาไม่ได้… ”

“ท่านคาดไม่ถึง?” นํ้าเสียงกู้ซีจิ่วเชือดเฉือนเล็กน้อย “โกหก! ท่านจะคาดไม่ถึงได้อย่างไร?! ท่านรู้สภาพระดับพลังวิญญาณของข้าชัดๆ ทราบชัดเจนว่าวิชาเหินหาวนี้ต้องบรรลุพลังวิญญาณขั้นหกตอนกลางขึ้นไปถึงจะฝึกฝนได้…”

“ไม่ใช่ วิชาเหินหาวนี้สำหรับศิษย์ที่มีพลังวิญญาณทั่วไปจำเป็นต้องบรรลุขั้นหกตอนกลางขึ้นไป แต่เจ้าคือผู้ฝึกฝนธาตุลม ผู้ที่ฝึกฝนพลังวิญญาณธาตุนี้บรรลุขั้นหกก็สามารถฝึกฝนได้แล้ว…”

กู้ซีจิ่วตกตะลึงแล้ว ทำไมวันนั้นเธอพยายามแทบตายก็เหาะไม่ขึ้นล่ะ?

“ซีจิ่ว วันนั้นหากว่าเจ้าไม่ได้อดนอนทั้งคืน ถ้าหากเจ้าไม่กล่อมประสาทตัวเองว่าไม่บรรลุพลังวิญญาณขั้นหกตอนกลางก็ขึ้นไปไม่ได้ เจ้าคงขึ้นไปได้แล้ว ตามที่ข้าคาดการณไว้ เจ้าสมควรเหาะขึ้นมาได้ภายในครั้งที่สอง เพียงแต่ข้าคาดไม่ถึงว่าตอนนั้นเจ้าไม่ได้พักผ่อนมาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว ปราณหยางในร่างไม่เพียงพอ เลือดลมติดขัด ประกอบกับเจ้าโดดเรียนวิชาของข้าไปหนึ่งคาบ เนื้อหาทั้งหมดที่บรรยายในคาบนั้นเป็นเนื้อหาภาคปฏิบัติพอดี ขอเพียงอ่านบันทึกของศิษย์ชั้นหัวกะทิย่อมไม่มีทางพลาด”

ตี้ฝูอีกล่าวต่อไปอีกว่า “ข้าคาดการณไว้เพียงว่าเจ้าจะไม่ได้ที่หนึ่ง คะแนนล้าหลัง ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะขึ้นมาไม่ได้ ครั้งนั้นเจ้าอยู่เหนือความคาดหมายของข้า”

กู้ซีจิ่วสีหน้าทะมึน ดูเหมือนเรื่องราวของเธออยู่นอกเหนือความคาดหมายของเขาเสมอ เพียงแต่หนนี้เป็น ‘โง่เกินความคาดหมายของเขา’

เพียงแต่เมื่อตี้ฝูอีอธิบายออกมาเช่นนี้ ก็ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ความอยุติธรรมคับข้องนั้นจางลงเล็กน้อย เธอเลิกคิ้วเอ่ยขึ้นว่า “ต่อให้เรื่องที่ท่านพูดเป็นความจริง เช่นนั้นคะแนนข้าล้าหลังแล้วมีผลดีอันใดต่อท่านเล่า?”

ตี้ฝูอีเหลือบมองเธอแวบหนึ่งแล้วพูด “ใครใช้ให้เจ้าโดดเรียนวิชาข้ากันล่ะ? ต้องให้บทเรียนเจ้าซะบ้าง ไม่ให้เจ้าโดดเรียนจนติดเป็นนิสัย…”

กู้ซีจิ่วเงียบงัน อาจารย์จอมจู้จี้!

เธอเชิดหน้าจิบสุราอีกหนึ่งอึก สุรานั้นถึงแม้จะหอมสดชื่นแต่ก็ค่อนข้างเผ็ดร้อน เธอรู้สึกว่าลำคอร้อนผ่าวอยู่บ้าง จึงหยิบน่องนกตรงหน้าขึ้นมาแทะสองคำ

ตี้ฝูอีหยิบนํ้าเต้าสุราไปจากมือเธอ “ที่ข้าจัดคาบเรียนภาคปฏิบัติขึ้นมีจุดประสงค์อยู่อีกอย่าง เจ้าอยากฟังไหม?”

กู้ซีจิ่วช้อนตามมองเขา “จุดประสงค์ใด?”

ตี้ฝูอีดื่มสุราอย่างไม่อนาทรร้อนใจอึกหนึ่ง จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดหน้าไหมผืนหนึ่งออกมาเช็ดมือและปากที่มันย่องของเธอ

ความสนใจของเธอล้วนอยู่ที่ ‘จุดประสงค์’ ของเขา จึงไม่ได้ใส่ใจการกระทำเหล่านี้ของเขา

ตี้ฝูอีกล่าวว่า “ข้าวางแผนไว้ว่าถ้าคะแนนของเจ้าล้าหลัง ด้วยนิสัยของเจ้าแล้ว เจ้าต้องไม่พอใจอย่างยิ่ง จะมุมานะฝึกฝนยิ่งกว่าเดิม ไม่โดดเรียนวิชาข้าอีก แถมข้ายังสามารถใช้โอกาสนี้ไปหาเจ้าเพื่อสอนเสริมให้เจ้าได้อีกด้วย…”

ยามนั้นตี้ฝูอีวางแผนไว้ดีมาก เขาถึงขั้นคิดไว้ล่วงหน้า ว่าจะไปที่เรือนกู้ซีจิ่วอย่างเปิดเผยคิดบทพูดปิดช่องนาง ทำให้นางปฏิเสธคาบเรียนเสริมของเขาไม่ได้ แบบนั้นทั้งสองคนก็จะมีโอกาสใกล้ชิดกันแน่นอน…