บทที่ 890 เจ้า

เธอสูดหายใจนิดๆ ยิ้มละไมแล้วต่อรองกับเขา “พวกเราอย่าเต้นอันนี้เลย ไม่ว่าจะเป็นด้านอุปกรณ์หรือภูมิปัญญาพวกเราล้วนตามไม่ทันทั้งสิ้น ต่อให้ท่านสามารถจัดเตรียมเสื้อผ้าชุดนี้ออกมาได้ แต่ที่นี่ก็ไม่มีรองเท้าส้นสูงอยู่ดี วันหน้าข้าจะทำรองเท้าส้นสูงคู่หนึ่งแล้วค่อยมาเต้นให้ท่านดูแล้วกัน ข้าสามารถเต้นรำประเภทอื่นให้ท่านชมได้…”

ยิ่งนางไม่เต้น เขาก็ยิ่งสนใจ ถึงแม้จะไม่เข้าใจบางคำที่นางพูดแต่เขาถามได้ยอดเยี่ยมนัก “เจ้าก็วาดรองเท้าสันสูงอะไรนั่นออกมาด้วยสิ ข้าเห็นแล้ว อาจจะช่วยเจ้าสร้างออกมาสักคู่ได้”

กู้ซีจิ่วไม่เชื่อว่าเขาจะเสกรองเท้าขึ้นมาจากอากาศได้ ดังนั้นเธอตัดสินใจวาดรองเท้าคู่หนึ่งลงไปบนกระดาษจริงๆ อีกทั้งอธิบายเรื่องความอ่อนความแข็งของมัน และขนาดที่ต้องการอย่างชัดเจน แถมยังวาดรูปแบบของเสื้อผ้าที่ต้องการด้วย

ตี้ฝูอีเพ่งพิศภาพที่เธอวาดอยู่พักใหญ่ ถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “สิ่งนี้สร้างไม่ง่ายเลยจริงๆ”

กู้ซีจิ่วรู้สึกโล่งอก “ใช่แล้วๆ ดังนั้นแล้วไปเถอะ”

นึกไม่ถึงว่าตี้ฝูอียังมีประโยคถัดไปด้วย “เพียงแต่กลับไม่ยากเกินความสามารถของข้า”

ด้วยเหตุนี้ กู้ซีจิ่วจึงได้ชมท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายแสดงฉากเสกรองเท้าส้นสูง

เขาแบมือออก มีลำแสงเกาะกลุ่มหมุนวนอยู่กลางฝ่ามือ ราวกับกำลังจับสสารที่ล่องลอยอยู่ในอากาศ กลางฝ่ามือเขา มีรองเท้าส้นสูงคู่หนึ่งค่อยๆ ก่อตัวขึ้นมา…

กู้ซีจิ่วเบิกตากว้างมองดูเขา เธอทราบว่าหากคนผู้หนึ่งมีพลังวิญญาณสูง จะสามารถคว้าจับสสารทุกอย่างที่ล่องลอยอยู่ในอากาศมาประกอบเป็นสิ่งที่ตนต้องการได้ แต่สสารที่ถูกเก็บเกี่ยวส่วนใหญ่จะเป็นธาตุดิน ไฟ ไม้ น้ำ ทอง และไม่ว่าทุกคนจะประกอบสิ่งของออกมาล้วนเกี่ยวข้องกับการฝึกฝนพลังยุทธ์ทั้งสิ้น ส่วนมากล้วนเป็นศาสตราอาวุธ

แต่อย่างตี้ฝูอีนี้ สสารที่เขาคว้าจับน่าจะเป็นสิ่งที่มีคุณสมบัติคล้ายกับยางพารา แถมสิ่งที่เขาสิ้นเปลืองจิตวิญญาณไปมากมายเพื่อประกอบออกมาก็เป็นเพียงรองเท้าคู่หนึ่ง…

ดูเหมือนเขาจะยึดติดกับการเต้นรูดเสาของเธอ

ขณะที่เธอกำลังรันทดหดหู่อยู่ในใจ ตี้ฝูอีก็จัดการเสื้อผ้าให้เธอตามขนาดที่เธอบอกเรียบร้อยแล้วจึงผลักไปให้เธอ “เสร็จแล้ว เจ้าลองสวมให้ข้าดูหน่อยสิ”

กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าตนขุดหลุมดักตัวเองเสียแล้ว เธอยังคิดจะสู้ดูอีกสักตั้ง “ไม่มีดนตรีกระตุ้นอารมณ์นี่นา พิณใช้ไม่ได้ ดูสูงส่งเลิศลํ้าเกินไป เนื่องจากดนตรีต้องมีจังหวะเร้าใจ…”

ตี้ฝูอีตัดบทเธอ “เจ้าร้องเพลงที่เจ้าต้องการมาก่อน แล้วข้าจะเลือกเครื่องดนตรี”

กู้ซีจิ่วตัดสินใจในทันใด ร้องเพลงที่ค่อนข้างเหมาะกับการเต้นรูดเสาออกมาเพลงหนึ่ง เพลงที่เธอร้องคือเพลง Hypnotic[1]

ความสามารถในการลอกเลียนแบบของเธอเก่งกาจยิ่ง ร้องเพลงนี้ออกมาด้วยนํ้าเสียงแหบพร่าเล็กน้อย ดูลึกลับและกระตุ้นอารมณ์อย่างยิ่ง

ตี้ฝูอีฟังอยู่เงียบๆ รอจนเธอร้องจบ เขาก็ยิ้มแล้วเอ่ยว่า “จับคู่เครื่องดนตรีได้ไม่ยากเลย…”

เขาเรียกพิณและกลองลูกหนึ่งออกมา “สองอย่างนี้ก็เพียงพอแล้ว”

กู้ซีจิ่วมองเขาอยู่พักหนึ่ง “มีสิ่งใดที่ท่านเอาออกมาไม่ได้บ้างไหม?”

มีมิติเก็บของช่างดีเหลือเกิน เสมือนมีคลังสินค้าขนาดใหญ่ติดตัว!

มีเพียงสิ่งที่เธอนึกไม่ออกเท่านั้น ไม่มีสิ่งที่เขานำออกมาไม่ได้

ตี้ฝูอีตอบอย่างรวดเร็ว “เจ้า”

กู้ซีจิ่วนิ่งงัน

เธอยิ้มออกมาอย่างอดไว้ไม่อยู่ “นั่นง่ายดายยิ่ง ฝีมือท่านลํ้าเลิศถึงเพียงนี้ สามารถโคลนนิ่งข้าอีกคนได้…เช่นเดียวกับปรมาจารย์กู่ผู้นั้น เขาก็สามารถโคลนนิ่งมนุษย์ออกมาได้เหมือนกันทุกประการ แม้แต่ไฝฝ้าบนร่างก็ไม่ต่างกันเลย”

ตี้ฝูอีเลิกคิ้วมองเธอ “เช่นนั้นวิญญาณจะเป็นดวงเดียวกันหรือไม่?”

กู้ซีจิ่วชะงักไปครู่หนึ่ง ส่ายศีรษะ “ย่อมไม่ใช่”

อย่างน้อยเธอกับเย่หงเฟิงก็ไม่ใช่ดวงเดียวกัน

ตี้ฝูอีจึงกล่าวว่า “เช่นนั้นข้าจะสร้างสังขารขึ้นมาทำไม? ในโลกโลกีย์ สังขารเป็นเพียงถุงหนังเท่านั้น วิญญาณข้างในสิถึงจะเป็นหนึ่งไม่มีสอง”

หัวใจกู้ซีจิ่วอุ่นวาบ ตี้ฝูอีพอพูดจาหวานซึ้งขึ้นมาช่างอันตรายยิ่งนัก

——————————————————————

[1] Hypnotic เป็นเพลงที่ขับร้องโดย Zella Day เป็นเพลงที่มีทำนองลึกลับเย้ายวน เนื้อหาสื่อถึงการหลงรักคลั่งไคล้จนเหมือนถูกสะกดจิต