บทที่ 893 คนอื่นแม้แต่คิดก็อย่าหมาย!

สองตำแหน่งนี้ของเธอล้วนเปิดเปลือย สัมผัสถึงฝ่ามือที่ร้อนผ่าวของเขาได้ อุณหภูมิร้อนๆ นั้นราวกับสามารถทะลุผ่านผิวหนังซึมเข้าไปถึงกระดูกได้ ทำให้เลือดลมของเธอสูบฉีดเร็วขึ้น จุดที่ถูกเขาสัมผัสเกิดกระแสความร้อนขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ทำให้เธอหายใจหอบถี่อย่างอดไม่ได้เช่นกัน พวงแก้มแดงกํ่า เธอดิ้นรนทันที “ท่านปล่อยก่อน ข้าจะไปเปลี่ยนชุด…”

เธอรู้สึกว่าสวมชุดนี้อยู่ในอ้อมกอดของเขาไม่ปลอดภัยยิ่งนัก

ตี้ฝูอีไม่ปล่อยเธอ สองแขนโอบกระชับ รั้งเธอให้แนบร่าง “ซีจิ่ว รออีกเดี๋ยวค่อยเปลี่ยน…”

กล่าวยังไม่จบ เขาก็จุมพิตลงมาทันที…

จูบนี้รุนแรงเป็นพิเศษ เห็นได้ชัดว่าตัวเขาอดกลั้นไว้ ทว่ายังคงทำราวกับจะกดร่างเธอให้หลอมเข้าไปในร่างเขา!

หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเธอ ทำให้เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งของเขา

….

กู้ซีจิ่วถูกเขาจูบจนแทบหายใจไม่ออก ตัวคนวิงเวียนมึนงง ยามที่ปลายนิ้วเขาเริ่มวนไปทั่งร่างเธออย่างอดกลั้นไว้ไม่อยู่แล้วพลันเกิดความรู้สึกวูบโหวงมหาศาลอย่างที่ไม่เคยประสบมาก่อน รู้สึกว่าเลือดลมเดือดพล่าน…กระแสเชี่ยวกรากสายหนึ่งซัดโหมอยู่ในร่างเธอ ทำให้เธออยากหลั่งนํ้าตา อยากโอบกอดคนผู้นี้ไว้แน่นๆ…

ทันใดนั้นเธอรู้สึกหวาดหวั่นอยู่บ้าง ความรู้สึกนั้นเสมือนเดินอยู่ในบ่อโคลนที่สร้างภาพลวงตาล่อลวงคนได้ หากพลาดไปแม้เพียงเล็กน้อยก็จะถูกกลืนกินไปตลอดกาล!

ถึงแม้เธอจะไม่เคบประสบเรื่องเช่นนี้มาก่อน แต่ดีร้ายอย่างไรก็เคยอ่านนิยายมาหลายเล่ม ย่อมทราบว่าสิ่งนี้หมายถึงอะไร ยามที่ปลายนิ้วเขาสัมผัสจุดอ่อนไหวของเธอ ร่างกายเธอสั่นสะท้านทันที ตัวคนราวกับฟื้นสติจากความเมามาย!

เธอไม่อยากอยู่ตรงนี้…

เธอลืมตาขึ้นมาทันที พบว่าอาภรณ์บนร่างเธอที่เดิมทีก็น้อยนิดจนน่าเวทนาอยู่แล้วถูกดึงทึ้งจนกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อย บดบังอะไรไม่ได้แล้ว…

“ไม่!” เธอร้องเสียงตํ่า ผลักเขาออกทันที!

เขาไม่ทันระวัง ถูกเธอผลักจนล้มควํ่า เธอสบโอกาสกระโดดลุกขึ้นมา หลีกหนีให้ห่างไกลเขา “ตี้ฝูอี ปลดเขตแดนของเจ้า…”

ความจริงตี้ฝูอีก็ไม่คิดจะครอบครองนางที่นี่ อย่างไรเสียนางกับเขาก็เพิ่งจะเข้าใจจิตใจของกันและกัน ถ้าเขารุกเข้าหามากเกิน ไปเกรงว่านางจะตกใจจนเตลิดไป!

เพียงแต่เขานึกไม่ถึงว่าเขาก็มีช่วงเวลาที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ และมีช่วงเวลาที่แทบจะบ้าคลั่งไปเช่นกัน!

เขาสูดหายใจลึกๆ สงบกระแสธารปั่นป่วนในร่างลง เอ่ยเสียงพร่าว่า “เจ้า…ไปเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อยก่อนเถิด”

เขาไม่อยากให้นางเคลื่อนย้ายออกไปในสภาพเช่นนี้ แม้ว่าระหว่างทางที่นางใช้วิชาเคลื่อนย้ายจะไม่มีผู้ใดพบเห็น แต่ถ้าเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นเล่า?

หากว่าวิชาเคลื่อนย้ายของนางไม่ถึงที่หมาย เคลื่อนย้ายผิดพลาดไปโผล่ที่อื่นเล่า?

เขาไม่สนใจว่าชาติก่อนนางจะป็นอย่างไร แต่ชาตินี้สภาพเช่นนี้ของนางเขาอยากให้ตัวเองเห็นเพียงผู้เดียว คนอื่นแม้แต่คิดก็อย่าหมาย!

กู้ซีจิ่วพยายามสงบอารมณ์ หยิบกระโปรงชุดหนึ่งออกมาจากถุงเก็บของแล้วรีบสวม…

“ตอนนี้ได้แล้วกระมัง? ปลดเขตแดนของเจ้าซะ…”

ตี้ฝูอีก้าวเข้าไป ยื่นมือไปจัดการสาบเสื้อเธอ

กู้ซีจิ่วรีบถอยกรูดทันที “เจ้า…”

“อย่ากลัวเลย ถ้าเจ้าไม่ยินยอมข้าจะไม่ทำอะไรเจ้า” ตี้ฝูอีจัดการสาบเสื้อเธอจนเรียบร้อยแล้วถึงปลดเขตแดน

กู้ซีจิ่วรีบใช้วิชาเคลื่อนย้ายหายตัวไปทันที

ตี้ฝูอียืนอยู่ที่เดิมนานมาก เดิมทีเขาคิดจะรั้งตัวนางให้อยู่คุยกันต่อ แต่ก็เกรงว่าจะควบคุมตัวเองไม่อยู่อีก…

เมื่อนึกถึงท่าทางรีบร้อนหลบหนีของนางเมื่อครู่นี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เมื่อก่อนนางก็มีช่วงเวลาที่ตื่นตระหนกเช่นนี้เหมือนกัน เด็กสาวที่เดิมทีสุขุมเยือกเย็นมาตลอดเช่นนั้นพอขวยอายขึ้นมาก็มีท่าทางเช่นนี้ ทำให้คนอยากรุกเข้าไปอีกก้าว…

เขายกมือขึ้น ลูบริมฝีปากตัวเบาๆ บนริมฝีปากคล้ายยังมีอุณหภูมิของริมฝีปากนางอยู่ ราวกับยังสามารถสัมผัสถึงความอ่อนนุ่มและหอมกรุ่นของริมฝีปากนางได้

เขาแหงนหน้ามองท้องนภา ดวงตาส่องประกายดั่งแสงดาวหัวเราะเบาๆ ขึ้นมาอีกครา

ตอนที่มู่เฟิงมาหาจึงได้เห็นท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย ผู้สุดแสนสูงส่งเข้าถึงยากของพวกเขากำลังยิ้มราวกับเด็กน้อยอยู่….