บทที่ 899 ความจริงท่านไม่จำเป็นต้องดีกับข้าถึงเพียงนี้
เชียนหลิงอวี่พูดไม่ออก
กู้ซีจิ่วเอ่ยขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ว่า “หลิงอวี่ พวกเราเป็นสหายกัน เจ้ากับจิ้งจอกน้อยมากินข้าวกับข้าได้ไม่จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากผู้ใด”
ดวงตาเชียนหลิงอวี่เปล่งประกาย ใช่แล้ว กู้ซีจิ่วในยามนี้ไม่นับว่าเป็นอะไรกับตี้ฝูอีอีกแล้ว มีอิสระเด็ดขาด กินข้าวกับสหายเป็นเรื่องปกติยิ่งนัก
ต่อให้ตี้ฝูอีหมั้นหมายกับกู้ซีจิ่ว เขาก็ไม่อาจขัดขวางไม่ให้นางคบหากับสหายร่วมสำนักตามปกติได้…
น่าชังนัก เหตุใดอีกฝ่ายหลอกล่อด้วยประโยคเดียวตนก็มุดเข้าไปเสียแล้ว?!
เชียนหลิงอวี่โมโห แต่หินวิญญาณจ่ายออกไปแล้ว อีกทั้งไม่อาจเรียกคืนได้ เขาต้องกินอาหารให้มากหน่อยเพื่อถอนทุนคืน!
เขาหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วคีบลงไปทันที ตี้ฝูอีเอ่ยเนิบๆ ว่า “หินวิญญาณห้าพันก้อนนั้นของเจ้า สามารถกินได้จานละสามคำ ถ้ากินมากกว่านั้นต้องจ่ายเงินอีก”
ในที่สุดเชียนหลิงอวี่ก็มีโทสะแล้ว “สิ่งเหล่านี้ของท่านเป็นไข่หงส์ ตับมังกรหรือ อย่างไร? ถึงได้แพงขนาดนี้! ยิ่งไปกว่านั้นคือค่าอาหารเหล่านี้ข้าเป็นผู้จ่าย!”
“ถึงแม้มิใช่ไข่หงส์ตับมังกร ทว่าลํ้าค่ากว่าไข่หงส์ตับมังกรนัก หินวิญญาณห้าพันก้อนนั้นของเจ้าเป็นเพียงค่าปรุงอาหาร ราคาที่แท้จริงของวัตถุดิบสูงกว่าค่าปรุงมากนัก คาดว่าถึงเจ้ายืมหินวิญญาณทั้งหมดจากสหายร่วมชั้นทุกคนมา ก็ไม่พอซื้ออาหารสักจานบนโต๊ะนี้ เจ้าแน่ใจหรือว่าจะกิน?”
เชียนหลิงอวี่ตะลึง
ท้ายที่สุดแล้ว เชียนหลิงอวี่กินเพียงคำเดียวก็จากไปอย่างนํ้าตานองหน้า เนื่องจากเขาตบอกพูดเองว่าจะเลี้ยง หากกินจนครบทั้งสามคำ ยังจะนับว่าเลี้ยงอันใดได้อีก?
มีเชียนหลิงอวี่เป็นตัวอย่างอยู่ที่นี่แล้ว คนที่เหลือไหนเลยจะกล้าแกว่งเท้าหาเสี้ยนอีก?
ดังนั้นจึงหลีกลี้ให้ห่างโต๊ะนี้ของพวกเขา ด้วยเกรงว่าจะถูกท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายเชือดถ้าไปรบกวนเข้า!
ด้วยเหตุนี้ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายจึงกินอาหารมื้อนี้อย่างสบายอกสบายใจยิ่งนัก
กู้ซีจิ่วกินอาหารทุกอย่างเข้าไปไม่น้อย ทุกคำที่กินล้วนรู้สึกราวกับกินหินวิญญาณห้าพันก้อน เธอจะกินถอนทุนคืนแทนพวกเชียนหลิงอวี่เอง
อาหารเหล่านี้เธอกินจนหมดก็ยังไม่รู้ว่าที่แท้แล้วคืออะไร อย่างไรก็ตามทุกรสชาติล้วนมีเอกลักษณ์และเลิศรสยิ่ง ล้วนเป็นอาหารที่เธอไม่เคยกินมาก่อน เธอก็เคยถามตี้ฝูอีแล้ว ตี้ฝูอีเพียงยิ้มน้อยๆ ตบไหล่เธอแล้วกล่าวว่า “ไม่ต้องถามให้มากความ อาหารพวกนี้เจ้าเสาะหาไม่ได้หรอก เพียงแต่ไม่ชักนำสายฟ้าให้มาผ่าเจ้าอีกแน่นอน แถมยังเหมาะกับสภาพร่างกายเจ้าด้วย เป็นประโยชน์ต่อเจ้า ช่วยเจ้าสกัดเนื้อหงส์ครามได้…”
ที่แท้เขาทำอาหารเหล่านี้เพื่อพัฒนาร่างกายเธอ มิใช่การเลี้ยงอาหารเพียงอย่างเดียวเท่านั้น มิน่าเล่าเขาถึงหาวิธีไล่เชียนหลิงอวี่กับหลานไว่หูไป…
ความอบอุ่นแผ่ซ่านในหัวใจกู้ซีจิ่วหลุบตาลง “ความจริง ท่านไม่จำเป็นต้องดีกับข้าถึงเพียงนี้”
ตี้ฝูอีเขยิบเข้าหาเธอเล็กน้อย “ซาบซึ้งแล้วหรือ?”
กู้ซีจิ่วไม่พูดอะไร แน่นอนว่าเธอซาบซึ้ง ชั่วชีวิตนี้ไม่เคยมีใครดีต่อเธอขนาดนี้มาก่อน เอื้อเอ็นดูเธอจนถึงเนื้อใน
ชาติก่อนหลงซีก็ยังไม่เคยเอ็นดูเธอถึงขนาดนี้ หลงซีในยามนั้นมักจะปฏิบัติต่อเธออย่างเดี๋ยวใกล้ เดี๋ยวไกล เดี๋ยวอบอุ่น เดี๋ยวห่างเหิน ดูแลเธออย่างยิ่ง และร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเธอหลายครั้ง แต่ช่วงเวลาส่วนใหญ่เป็นเธอที่วอแวอยู่รอบตัวเขา ทำนู้นทำนี้ให้เขา เรื่องที่หลงซีทำให้เธออันที่จริงมีน้อยมาก ไหนเลยจะเหมือนตี้ฝูอี ปฏิบัติต่อเธออย่างรักใคร่เอ็นดูโดยตรง ทำให้เธอซาบซึ้ง รู้สึกราวกับฝันอยู่ ถึงแม้เธอต้องการแข็งแกร่ง ถึงแม้จะสุขุมเยือกเย็น แต่เนื้อในเธอก็เป็นเด็กสาวคนหนึ่งเหมือนกัน ลึกๆ ในใจก็ปรารถนาจะถูกผู้อื่นเอื้อเอ็นดู โดยเฉพาะถูกคนที่ชอบรักใคร่เอ็นดู ยามที่ถูกคนที่ชอบรักใคร่เอ็นดูถึงเพียงนี้ ความอบอุ่นในใจนั้นราวกับจะเอ่อล้นทรวงออกมา…
“ถ้าซาบซึ้งก็แต่งกับข้าดีไหม?” ตี้ฝูอียิ้มละไมเขยิบเข้าใกล้เธอ
กู้ซีจิ่วตะลึงงัน!