บทที่ 93
เจ้านายของมันยอดเยี่ยมยิ่งนัก!
ยามที่องค์ชายหรงฉู่และกู่ซีซีกำลังสาละวนกับการไล่จับแมลงพิษในตำหนักเย็นหลังนั้นอยู่ กู้ซีจิ่วก็หายตัวกลับมาถึงห้องนอนของตนแล้ว
ยามนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว เป็นเหมือนปกติที่ไม่มีใครรู้ว่าเธอออกไปข้างนอกมา สาวใช้ที่เฝ้ายามตอนดึกพูดคุยกันอยู่ด้วยเสียงที่เบาสุดๆ ด้วยเกรงว่าเสียงดังอาจทำให้เธอตื่นได้
หยกนภานั้นนับถือกู้ซีจิ่วเป็นอันมาก ‘เจ้านาย ท่านรู้ได้อย่างไรว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์สำนักถามสวรรค์คนนั้นอยากเข้าไปในตำหนักเย็นหลังนั้น?’
เจ้านายของมันยอดเยี่ยมยิ่งนัก!
ไม่เพียงแต่หายตัวกลับมาได้ทันเวลา แต่ก่อนจะกลับยังขจัดร่องรอยการเคลื่อนไหวทั้งหมดในตำหนักนั้นทิ้งด้วย คำนวณเวลาได้แม่นยำมาก!
กู้ซีจิ่วหลับตาลงแล้วนั่งสมาธิ ไม่ตอบคำถามไร้สาระของมัน ในฐานะที่เคยเป็นนักฆ่า หากว่าไม่มีลางสังหรณ์แบบนี้สักนิดคงตายไปไม่รู้กี่หนแล้ว!
แต่ตอนนี้มีเรื่องหนึ่งที่เธอสนใจ ‘เจ้าสำนักของสำนักถามสวรรค์แซ่หลงหรือ?’
กำไลหยกนภาตอบอย่างระมัดระวัง ‘เป็นแซ่หลง’
‘หลงอะไร?’
‘หลงซือเย่’
‘หลงซือเย่…’ กู้ซีจิ่วทวนอีกครั้งคล้ายไม่รู้ตัว แล้วถามขึ้นมาอีกประโยค ‘ในโลกนี้มีหมอที่เชี่ยวชาญการผ่าตัดหรือไม่?’
‘มีเพียงศิษย์ของสำนักถามสวรรค์ที่เข้าใจศาสตร์นี้ ยังมีผู้ที่โดดเด่นในศาสตร์แขนงนี้อีกสองคน มีชื่อเสียงมากในทวีปซิงเยวี่ย แต่ได้ยินว่าทักษะการแพทย์ยังสู้อาจารย์ของพวกเขาไม่ได้ หลงซือเย่จึงเป็นผู้ที่โดดเด่นที่สุดในด้านนี้ เพียงแต่ปกติแล้วเขาแทบจะไม่ลงเขาเลย คนทั่วไปก็เชื้อเชิญเขาไม่ได้ หนนี้องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวอยากเชิญเขามารักษาโรคแอบแฝง แต่ก็ไม่สำเร็จ มีแต่สตรีศักดิ์สิทธิ์ที่มา แถมสตรีศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้ยังมีความสัมพันธ์ใกลชิดกับองค์ชายสี่ด้วย…’
ดูเหมือนกู้ซีจิ่วค่อนข้างจะสนใจหลงซือเย่ผู้นี้ ‘เจ้าสำนัก
หลงคนนี้อายุเท่าไหร่?’
‘108 ปี’ หยกนภาตอบอย่างแม่นยำ
ที่แท้แก่ถึงขนาดนี้แล้ว
‘ลูกศิษย์พวกนั้นของเขาที่รู้วิชาผ่าตัดโด่งดังมานานเท่าไหร่แล้ว?’ กู้ซีจิ่วถามอีก ‘คนที่อาวุโสมากที่สุดนั้นน่าจะอายุมากกว่า 50 ปีแล้ว ได้ยินว่า 50 ปีก่อนลูกศิษย์คนนั้นได้ผ่าตัดเนื้อร้ายในร่างให้แก่จักรพรรดิองค์หนึ่ง จึงมีชื่อเสียงนับตั้งแต่นั้นมา’
กู้ซีจิ่วถอนหายใจเบาๆ ที่แท้แล้ววิชาการผ่าตัดของที่นี่ สืบทอดกันมานานถึงเพียงนี้แล้ว
ถ้าเช่นนั้นเจ้าสำนักถามสวรรค์น่าจะไม่ใช่หลงซีกระมัง?
หากว่าเขาทะลุมิติมาพร้อมกับตน ถ้างั้นเรื่องก็ควรจะ เกิดขึ้นมาภายในไม่กี่วันนี้สิ แต่วิชาผ่าตัดของที่นี่กลับสืบทอดกันมาอย่างยาวนานขนาดนี้..
ดูแล้วคงไม่ใช่เขาจริงๆ!
เธอยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้วของตัวเอง มุมปากหยักยิ้มเยาะบางๆ ขบขันที่ตนขี้สงสัยนัก
พอได้ยินว่าแซ่หลงกับวิชาการผ่าตัดก็ระแวงว่าจะเป็น เขา…
บนโลกนี้มีคนแซ่หลงอยู่ไม่มากนัก แต่ในยุคโบราณก็มีวิชาผ่าตัดอยู่จริงๆ ตัวอย่างเช่นฮว่าถัว[1]ในยุคสามก๊ก ที่สามารถใช้ยาสลบได้ สามารถขูดกระดูกรีดพิษได้ และสามารถผ่าตัดเปิดกะโหลกคนเพื่อทำการรักษาได้ด้วย…
ดังนั้นถ้าในยุคนี้จะมีอัจฉริยะหลายท่านที่รู้วิชาการผ่าตัดก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน
เป็นแค่เรื่องบังเอิญเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น
กู้ซีจิ่วจึงวางข้อสงสัยนี้ลงชั่วคราว เรื่องสำคัญที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้คือการบำรุงร่างกายเล็กๆ นี้ของตน
ร่างเล็กๆ นี้อ่อนแอเกินไป ทั้งผอมทั้งแห้ง ไม่มีนํ้ามีนวลเลย ถึงแต่งตัวเป็นผู้ใหญ่ก็ยังดูเตี้ยม่อต้ออยู่ดี ลักษณะเฉพาะยังคงชัดเจนอยู่
‘ร่างสวะไร้ค่าของข้าสามารถเปลี่ยนแปลงได้หรือไม่?’ กู้ซีจิ่วยังไม่ถอดใจ
‘ก็ไม่ใช่…ไม่ใช่ว่าเปลี่ยนไม่ได้ ตะ…แต่ลำบากนิดหน่อย…’ หยกนภาตอบ
ดวงตาของกู้ซีจิ่วเปล่งประกาย!
เธอไม่กลัวความยากลำบากหรอก กลัวจะไม่มีหวังมากกว่า
‘ต้องทำยังไง?’
‘อย่างแรกต้องนำสมุนไพรลํ้าค่าหายากบางอย่างมาหลอมเป็นเม็ดยาชำระไขกระดูก…’ หยกนภาเริ่มอธิบาย ให้เธอฟังอย่างเป็นขั้นตอน