บทที่ 93

เจ้านายของมันยอดเยี่ยมยิ่งนัก!

ยามที่องค์ชายหรงฉู่และกู่ซีซีกำลังสาละวนกับการไล่จับแมลงพิษในตำหนักเย็นหลังนั้นอยู่ กู้ซีจิ่วก็หายตัวกลับมาถึงห้องนอนของตนแล้ว

ยามนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว เป็นเหมือนปกติที่ไม่มีใครรู้ว่าเธอออกไปข้างนอกมา สาวใช้ที่เฝ้ายามตอนดึกพูดคุยกันอยู่ด้วยเสียงที่เบาสุดๆ ด้วยเกรงว่าเสียงดังอาจทำให้เธอตื่นได้

หยกนภานั้นนับถือกู้ซีจิ่วเป็นอันมาก ‘เจ้านาย ท่านรู้ได้อย่างไรว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์สำนักถามสวรรค์คนนั้นอยากเข้าไปในตำหนักเย็นหลังนั้น?’

เจ้านายของมันยอดเยี่ยมยิ่งนัก!

ไม่เพียงแต่หายตัวกลับมาได้ทันเวลา แต่ก่อนจะกลับยังขจัดร่องรอยการเคลื่อนไหวทั้งหมดในตำหนักนั้นทิ้งด้วย คำนวณเวลาได้แม่นยำมาก!

กู้ซีจิ่วหลับตาลงแล้วนั่งสมาธิ ไม่ตอบคำถามไร้สาระของมัน ในฐานะที่เคยเป็นนักฆ่า หากว่าไม่มีลางสังหรณ์แบบนี้สักนิดคงตายไปไม่รู้กี่หนแล้ว!

แต่ตอนนี้มีเรื่องหนึ่งที่เธอสนใจ ‘เจ้าสำนักของสำนักถามสวรรค์แซ่หลงหรือ?’

กำไลหยกนภาตอบอย่างระมัดระวัง ‘เป็นแซ่หลง’

‘หลงอะไร?’

‘หลงซือเย่’

‘หลงซือเย่…’ กู้ซีจิ่วทวนอีกครั้งคล้ายไม่รู้ตัว แล้วถามขึ้นมาอีกประโยค ‘ในโลกนี้มีหมอที่เชี่ยวชาญการผ่าตัดหรือไม่?’

‘มีเพียงศิษย์ของสำนักถามสวรรค์ที่เข้าใจศาสตร์นี้ ยังมีผู้ที่โดดเด่นในศาสตร์แขนงนี้อีกสองคน มีชื่อเสียงมากในทวีปซิงเยวี่ย แต่ได้ยินว่าทักษะการแพทย์ยังสู้อาจารย์ของพวกเขาไม่ได้ หลงซือเย่จึงเป็นผู้ที่โดดเด่นที่สุดในด้านนี้ เพียงแต่ปกติแล้วเขาแทบจะไม่ลงเขาเลย คนทั่วไปก็เชื้อเชิญเขาไม่ได้ หนนี้องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวอยากเชิญเขามารักษาโรคแอบแฝง แต่ก็ไม่สำเร็จ มีแต่สตรีศักดิ์สิทธิ์ที่มา แถมสตรีศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้ยังมีความสัมพันธ์ใกลชิดกับองค์ชายสี่ด้วย…’

ดูเหมือนกู้ซีจิ่วค่อนข้างจะสนใจหลงซือเย่ผู้นี้ ‘เจ้าสำนัก

หลงคนนี้อายุเท่าไหร่?’

‘108 ปี’ หยกนภาตอบอย่างแม่นยำ

ที่แท้แก่ถึงขนาดนี้แล้ว

‘ลูกศิษย์พวกนั้นของเขาที่รู้วิชาผ่าตัดโด่งดังมานานเท่าไหร่แล้ว?’ กู้ซีจิ่วถามอีก ‘คนที่อาวุโสมากที่สุดนั้นน่าจะอายุมากกว่า 50 ปีแล้ว ได้ยินว่า 50 ปีก่อนลูกศิษย์คนนั้นได้ผ่าตัดเนื้อร้ายในร่างให้แก่จักรพรรดิองค์หนึ่ง จึงมีชื่อเสียงนับตั้งแต่นั้นมา’

กู้ซีจิ่วถอนหายใจเบาๆ ที่แท้แล้ววิชาการผ่าตัดของที่นี่ สืบทอดกันมานานถึงเพียงนี้แล้ว

ถ้าเช่นนั้นเจ้าสำนักถามสวรรค์น่าจะไม่ใช่หลงซีกระมัง?

หากว่าเขาทะลุมิติมาพร้อมกับตน ถ้างั้นเรื่องก็ควรจะ เกิดขึ้นมาภายในไม่กี่วันนี้สิ แต่วิชาผ่าตัดของที่นี่กลับสืบทอดกันมาอย่างยาวนานขนาดนี้..

ดูแล้วคงไม่ใช่เขาจริงๆ!

เธอยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้วของตัวเอง มุมปากหยักยิ้มเยาะบางๆ ขบขันที่ตนขี้สงสัยนัก

พอได้ยินว่าแซ่หลงกับวิชาการผ่าตัดก็ระแวงว่าจะเป็น เขา…

บนโลกนี้มีคนแซ่หลงอยู่ไม่มากนัก แต่ในยุคโบราณก็มีวิชาผ่าตัดอยู่จริงๆ ตัวอย่างเช่นฮว่าถัว[1]ในยุคสามก๊ก ที่สามารถใช้ยาสลบได้ สามารถขูดกระดูกรีดพิษได้ และสามารถผ่าตัดเปิดกะโหลกคนเพื่อทำการรักษาได้ด้วย…

ดังนั้นถ้าในยุคนี้จะมีอัจฉริยะหลายท่านที่รู้วิชาการผ่าตัดก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน

เป็นแค่เรื่องบังเอิญเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น

กู้ซีจิ่วจึงวางข้อสงสัยนี้ลงชั่วคราว เรื่องสำคัญที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้คือการบำรุงร่างกายเล็กๆ นี้ของตน

ร่างเล็กๆ นี้อ่อนแอเกินไป ทั้งผอมทั้งแห้ง ไม่มีนํ้ามีนวลเลย ถึงแต่งตัวเป็นผู้ใหญ่ก็ยังดูเตี้ยม่อต้ออยู่ดี ลักษณะเฉพาะยังคงชัดเจนอยู่

‘ร่างสวะไร้ค่าของข้าสามารถเปลี่ยนแปลงได้หรือไม่?’ กู้ซีจิ่วยังไม่ถอดใจ

‘ก็ไม่ใช่…ไม่ใช่ว่าเปลี่ยนไม่ได้ ตะ…แต่ลำบากนิดหน่อย…’ หยกนภาตอบ

ดวงตาของกู้ซีจิ่วเปล่งประกาย!

เธอไม่กลัวความยากลำบากหรอก กลัวจะไม่มีหวังมากกว่า

‘ต้องทำยังไง?’

‘อย่างแรกต้องนำสมุนไพรลํ้าค่าหายากบางอย่างมาหลอมเป็นเม็ดยาชำระไขกระดูก…’ หยกนภาเริ่มอธิบาย ให้เธอฟังอย่างเป็นขั้นตอน