บทที่ 954 ควานหาตัวผู้บงการอยู่หลังม่าน 2

ในวังใต้ดินมีคนสองคนกำลังมองกระจกฉาบปรอทเหล่านั้นอยู่ หนึ่งในนั้นรูปร่างผอมแห้ง เรือนกายสูงโปร่ง เครื่องหน้าหล่อเหลาโดดเด่น สวมเสื้อคลุมสีขาวตัวหนึ่ง บุคลิกเสมือนคงแก่เรียนผู้หนึ่ง รูปโฉมเหมือนกับหลงซีในชาติก่อนทุกประการ!

ขณะนี้สายตาของเขาจับจ้องร่างของกู้ซีจิ่วที่เข้าๆ ออกๆ บ้านร้างเหล่านั้นปานพายุหมุน ก้นบึ้งดวงตาฉายแววซับซ้อนและร้อนแรงแวบหนึ่ง

บุรุษชุดสีมรกตคนหนึ่งยืนอยู่ด้านข้างเขา รูปร่างผอมกระหร่อง มือทั้งสองราวกับท่อนกระดูก สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่กลุ่มของพวกเยี่ยนเฉิน พูดให้ถูกคือ สายตาเขาจ้องมองร่างของเชียนหลิงอวี่ที่กำลังนั่งสมาธิอยู่ตรงนั้น บุรุษชุดสีมรกตกำหมัดแน่น “ผู้อาวุโสหลง ไอ้เด็กนั่นใกล้จะกลายเป็นผีดิบแล้วใช่ไหม? ข้ารู้สึกว่าท่านน่าจะเอาไอ้เด็กนั่นมาศึกษาทดลองนะ บางทีอาจะทลายปัญหายุ่งยากได้!”

บุรุษชุดขาวผู้นั้นเหลือบมองเชียนหลิงอวี่แวบหนึ่ง กล่าวเรียบๆ “จับไม่ได้ พิษศพบนร่างเขาถูกขจัดออกไปแล้ว จับมาก็ไม่มีประโยชน์ ซํ้ายังเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น”

บุรุษชุดสีมรกตจ้องกู้ซีจิ่วในกระจกปรอทเขม็งแวบหนึ่ง “ล้วนเป็นนังเด็กตัวเหม็นคนนี้ที่ทำลายแผนการของพวกเรา! ต้องกำจัดนังเด็กตัวเหม็นคนนั้นทิ้งก่อนไหม?”

ท่าทางของผู้อาวุโสหลงสงบยิ่ง ทว่าถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยกลับเย็นชา “ห้ามแตะต้องนาง!”

บุรุษชุดสีมรกตเลิกคิ้วขึ้น “เพราะเหตุใดเล่า? นางทำลายแผนการของพวกเราครั้งแล้วครั้งเล่า…”

ผู้อาวุโสหลงเอ่ยด้วยนํ้าเสียงเยียบเย็น “ห้ามก็คือห้าม ไม่มีว่าเพราะเหตุใด นางคือเส้นตายของผู้อาวุโสเช่นข้า ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องนางแม้สักเส้นขน ข้าจะทำให้เจ้าเสียใจที่เกิดมาบนโลกใบนี้!”

บุรุษชุดสีมรกตตะลึง เขากระอึกกระอักอยู่ตรงนั้นครู่ใหญ่ถึงถามออกมา “ที่แท้นางเป็นใครกัน? เหตุใดผู้อาวุโสหลงต้องปกป้องนางถึงเพียงนี้?”

สายตาของผู้อาวุโสหลงร่อนลงบนร่างกู้ซีจิ่ว เด็กสาวคนนั้นกำลังตรวจค้นบ้านเรือนทุกหลัง บางครั้งก็เงยหน้าขึ้นมาแวบหนึ่ง ราวกับกำลังมองเข้ามาในกระจก สายตาเฉียบคมนั้นทำให้บุรุษชุดสีมรกตสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่!

ผู้อาวุโสหลงมองกู้ซีจิ่วด้วยสายตาที่เจือแววหลงใหลเอ็นดูรางๆ “นางคือผลงานที่ยอดเยี่ยมที่สุดของข้า…เป็นคนสำคัญที่สุด…”

บุรุษชุดสีมรกตนิ่งงัน เห็นได้ชัดว่าเขากริ่งเกรงผู้อาวุโสหลง จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเสีย “ผู้อาวุโสหลง เมื่อไหร่ผู้ฟื้้นจากความตายของท่านจะสามารถปรับปรุงจนใช้งานจริงได้?”

ผีดิบชุดขาวเหล่านั้นกัดและข่วนคน ทว่าไม่อาจทำให้คนผู้นั้้นกลายเป็นพวกเดียวกันได้ คนที่ถูกพวกมันกัดข่วนจนบาดเจ็บล้วนสิ้นชีพหมด

ไม่ง่ายเลยกว่าจะพบคนพิเศษอย่างเชียนหลิงอวี่สักคน หลังจากเขาถูกกัดก็มีอาการว่าจะกลายเป็นผีดิบ นึกไม่ถึงว่าจะถูกนังเด็กตัวเหม็นคนนั้นรักษาจนหายอีกแล้ว!

ในที่สุดสายตาของผู้อาวุโสหลงก็กวาดผ่านเชียนหลิงอวี่แวบหนึ่ง นัยน์ตาฉายแววใคร่ครวญแวบหนึ่ง เอ่ยเรียบๆ ว่า “ข้าผู้อาวุโสกำลังศึกษาเรื่องนี้อยู่ การทดลองทางวิทยาศาสตร์มิใช่สิ่งที่จะสำเร็จได้ในชั่วข้ามคืน เจ้าร้อนใจอันใด?“

บุรุษชุดสีมรกตยิ้มหยัน “มิใช่ข้าที่ร้อนใจเป็นท่านเจ้าของพวกเราต่างหากที่ค่อนข้างร้อนใจ เขาส่งข้ามาเร่งท่าน”

ผู้อาวุโสหลงเม้ม ปากแน่นไม่พูดอะไรอีก

บุรุษชุดสีมรกตผู้นั้นกล่าวต่อว่า “ระยะนี้จำนวนครั้งที่พวกเราล่อลวงผู้คนเข้ามาทดสอบมากพอแล้ว แต่คนที่ถูกขังไว้ที่นี่ล้วนถูก ‘ผู้ฟื้นจากความตาย’ ของพวกเราฉีกทึ้งเป็นอาหารโดยตรง ยังไม่มีเลยสักคนที่กลายเป็นผีดิบอย่างแท้จริง…อีกทั้งวิธการสร้าง ‘ผู้ฟื้้นจากความตาย’ ขึ้นมาสักตัวก็สิ้นเปลืองกำลังเหลือเกิน ไม่อาจแพร่พิษศพไปทั่วแผ่นดินอย่างรวดเร็วได้… ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไปเกรงว่าการศึกษาทดลองของท่านยังไม่ทันประสบความสำเร็จก็จะถูกคนของเทพศักดิ์สิทธิ์พบเข้าเสียก่อน…”

ผู้อาวุโสหลงตอบอย่างเฉยชา “ข้าก็พยายามอยู่! ข้าจะฝ่าด่านนี้ให้ได้ จะทำให้ท่านเจ้าพึงพอใจ!”

บุรุษชุดสีมรกตเสนอความคิดขึ้นมา “เป็นไปได้หรือไม่ว่าเกี่ยวข้องกับระดับสูงตํ่าพลังวิญญาณ? ยิ่งมีพลังวิญญาณสูง พอถูกกัดหรือข่วนก็มีความเป็นไปได้ที่จะกลายเป็นผีดิบ แต่เนื่องจากชาวบ้านธรรมดาทนรับความรุนแรงของพิษไม่ไหว พอถูกกัดถูกข่วนจึงสิ้นชีพผุพังไปทันที แทนที่จะกลายเป็นผู้ฟื้้นจากความตาย?”