ตอนที่ 1346 โลกของวิญญาณเงามืด

ซูหมิงเหม่อมองผีเสื้อซางเซียงยักษ์ในดวงจิต เขาเงียบ สิ่งมีชีวิตปานวิญญาณ เงามืดข้างกายเหมือนเห็นโอกาส จึงพุ่งตรงเข้ามาที่ซูหมิงในฉับพลัน

แต่ทันทีที่เข้ามาใกล้ ซูหมิงยกมือขวาขึ้นตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ บีบคอสิ่งมีชีวิตวิญญาณเงามืดนั้น ไม่ว่ามันจะดิ้นรนอย่างไรก็หลุดจากมือเขาไม่ได้ ทำได้เพียงส่งเสียงคำรามเบาๆ

ซูหมิงไม่มองวิญญาณเงามืดที่ตนบีบคอไว้ แต่มองซางเซียงนั้นอยู่นานก่อน ถอนหายใจเบา ดวงจิตพลันหดกลับมาจากรอบๆ ในพริบตา ช่วงเวลานี้ดวงจิตมหึมาของเขาสลายไปเล็กน้อย ทว่าเขาก็ไม่สนใจ แต่หิ้ววิญญาณเงามืดนั้นเดินไปข้างหน้าด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ระหว่างทาง บางทีอาจเป็นเพราะดวงจิตก่อนหน้านี้ของเขา หรือไม่ก็วิญญาณเงามืดนั้นที่ถูกจับไว้ในมือ โดยรอบเลยปรากฏสิ่งมีชีวิตประหลาดที่กำเนิดในจักรวาลกว้างใหญ่ไม่น้อย

พวกมันล้อมรอบซูหมิง แต่กลับไม่กล้ากระโจนเข้ามา เมื่อซูหมิงเดินหน้าไป พวกมันต่างพากันถอยไป มองไกลๆ ซูหมิงในตอนนี้ไม่ได้เผยจิตสังหารใดๆ ทว่าพอ ถูกสิ่งมีชีวิตประหลาดหลายร้อยตัวล้อมเอาไว้เลยมีความรู้สึกยิ่งใหญ่เหนือผู้ใด เขาเดินหน้า ทุกชีวิตถอยหลัง จนกระทั่งเข้าไปใกล้ช่องโหว่ของปีกซางเซียง เขาหยุดชะงักครู่หนึ่ง ก่อนหมุนตัวกลับช้าๆ มามองสิ่งมีชีวิตประหลาดที่กำลังจ้องตนข้างหลังอย่างเย็นชา

เขาไม่พูดและก็ยังไม่เผยจิตสังหาร แต่การกวาดสายตามองด้วยความเย็นชาทำให้สิ่งมีชีวิตประหลาดหลายร้อยตัวนั้นพากันตัวสั่น พวกมันสังเกตเห็นสิ่งมีชีวิตที่ออกมาจากซางเซียงตัวนี้ตั้งนานแล้วว่าต่างกับคนเหล่านั้นในความทรงจำพวกมันอย่างชัดเจน คนตรงหน้านี้…แข็งแกร่งกว่า กระทั่งระดับความแกร่งยังทำให้พวกมันนึกถึงสิ่งมีชีวิตทรงพลังที่ดุร้ายกว่าพวกมันในโลกจักรวาลกว้างใหญ่ที่ห่างไกลยิ่งกว่า

โดยเฉพาะวิญญาณเงามืดในมือซูหมิง ตอนนี้ดิ้นรนแรงขึ้นอีก ถึงมันจะไม่มีสติปัญญามากนัก แต่สัญชาตญาณของชีวิตทำให้มันเข้าใจว่าหากถูกลากเข้าไปใน ช่องโหว่นั้น มันต้องตายแน่

สัญชาตญาณแบบนี้ทำให้วิญญาณเงามืดตนนี้ร้องเสียงแหลมพลางดิ้นรน ท่ามกลางเสียงร้องดังก้อง สิ่งมีชีวิตประหลาดหลายร้อยตัวพากันกระสับกระส่ายขึ้น แต่ภายใต้สายตาของซูหมิงกลับไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ แต่เริ่มร้องเสียงแหลมพร้อมกับวิญญาณเงามืดนั้น

เสียงร้องรวมกันจากสิ่งมีชีวิตประหลาดหลายร้อยพลันดังก้องจักรวาลกว้างใหญ่ นี่คือเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน นี่คือวิธีการส่งเสียงในแบบที่ซูหมิงไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่า ส่งเสียงไปไกลในจักรวาลกว้างใหญ่เพียงใด ทำให้หมอกบางรอบๆ หมุนตลบเข้ามา ราวกับว่า…เสียงร้องของพวกมันกำลังเรียก เป็นการขอความช่วยเหลือบางอย่าง!

นัยน์ตาซูหมิงขยับประกายบางจนไม่อาจตรวจพบ เขาที่หันหลังให้ช่องโหว่ ไม่รีบร้อนเข้าไปในช่องโหว่ เสียงร้องของสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ทำให้เขาอยากรู้ว่าจะเรียก สิ่งใดมากันแน่

ตอนนี้วิญญาณเงามืดในมือซูหมิงร้องเสียงแหลมยิ่งกว่าเดิม ถึงขั้นซูหมิงคลายมือออกเบาๆ แล้วบีบอย่างแรงเพื่อให้มันทุ่มเทแรงมากกว่านี้ ดังนั้นแล้วเสียงร้องของมันจึงแหลมเล็กขึ้นหลายเท่า ขณะเดียวกันสิ่งมีชีวิตประหลาดหลายร้อยตรงหน้าเขายังเหมือนได้รับด้วยเช่นกัน ต่างร้องเสียงแหลมที่แม้แต่ซูหมิงยังแสบแก้วหูพร้อมกัน

เหตุการณ์นี้ทำให้ซูหมิงหรี่ตาลงเล็กน้อย

‘หรือว่าสิ่งมีชีวิตประหลาดในจักรวาลกว้างใหญ่จะมีการเชื่อมต่อที่รับรู้ถึงกันบางอย่างจริงๆ?’ ขณะซูหมิงกำลังสังเกตก็เงยหน้าขึ้นโดยพลัน มองไกลออกไป

แทบเป็นช่วงที่เขามองไป สิ่งมีชีวิตประหลาดเหล่านั้นพากันตัวสั่น พริบตาเดียวก็แยกออกเป็นเส้นทางสายหนึ่ง ต่อมาหมอกบางหายไป ซูหมิงจึงเห็นว่ามีวัตถุยักษ์ ชิ้นหนึ่งอยู่ไกลๆ

ที่บอกว่ามันคือวัตถุยักษ์ นั่นคือสำหรับซูหมิง แต่สำหรับซางเซียง สิ่งที่ปรากฏเล็กจ้อยจนไม่มีค่าพอให้เอ่ยถึง นั่นคือวิญญาณเงามืดยักษ์ที่มีความสูงหลายร้อยจั้ง!

วิญญาณเงามืดนี้แผ่กลิ่นอายพลังน่าสะพรึงทั้งตัว ดวงตาเป็นสีแดง ภายในยังคงไม่มีสติปัญญา แต่สัญชาตญาณการเข่นฆ่าและคลุ้มคลั่งกลับก่อขึ้นเป็นแรงกดดันตามกลิ่นอายพลังกระจายออกที่ต่อให้เป็นซูหมิงก็ยังต้องหรี่ตาลง

นี่คือสิ่งมีชีวิตที่แม้จะยังไม่ถึงขั้นไม่อาจกล่าวตอนปลาย แต่ก็เป็นจุดสูงสุดของ ขั้นไม่อาจกล่าวตอนกลาง ขาดอีกก้าวเดียวก็จะก้าวสู่ขั้นไม่อาจกล่าวตอนปลาย ทว่าก้าวนี้ยากเข็ญนักปานหุบเขาฟ้าดิน ในไม่รู้กี่ยุคในโลกซางเซียง นอกจากซูหมิงแล้วก็มีสามรกร้างที่ใช้อีกวิธีที่ทำได้ ซึ่งจะเห็นได้ถึงระดับความยาก

เมื่อวิญญาณเงามืดยักษ์เข้ามาใกล้ สิ่งมีชีวิตประหลาดรอบๆ ต่างถอยไปเหมือนไม่กล้าเข้าใกล้ คล้ายกับว่าในตัวพวกมันมีความต่างของระดับที่เข้มงวด

จนกระทั่งวิญญาณเงามืดยักษ์นั้นหยุดชะงัก ดวงตาแดงจ้องซูหมิงเขม็ง ก่อนร้องคำรามเสียงดังสะเทือนจักรวาลรอบๆ ตอนนี้เองซูหมิงแค่นเสียงขึ้นจมูก ไม่ถอยแต่กลับพุ่งเข้าไป มือหนึ่งยังคงคว้าวิญญาณเงามืด ร่างกลายเป็นสายรุ้งยาวสายหนึ่งพุ่งไปยังวิญญาณเงามืดยักษ์

แม้มันจะไม่อ่อนแอ แต่ถึงอย่างไรก็ยังเป็นเพียงขั้นไม่อาจกล่าวตอนกลาง แม้จะเป็นจุดสูงสุด…ทว่าก็ยังเป็นแค่ตอนกลาง!

เห็นซูหมิงเข้ามาใกล้ วิญญาณเงามืดยักษ์ร้องคำรามพร้อมอ้าปากกว้าง ทันใดนั้นจักรวาลกว้างใหญ่โดยรอบหยุดนิ่งครู่หนึ่งก่อนเกิดเค้ารางจะถล่มลงในฉับพลัน เมื่อมันถล่มลงก็ปรากฏน้ำวนยักษ์วงหนึ่งขึ้น มีพลังมหาศาลที่ดูดได้ทุกสิ่งปกคลุม ซูหมิงเอาไว้ภายใน

ในเวลาเดียวกันวิญญาณเงามืดตนนี้ยกมือขวาขึ้นโบกมือเปลี่ยนเป็นกงเล็บ คมกริบคว้าไปทางซูหมิงในฉับพลัน กลิ่นอายพลังที่แฝงมาในนั้นมากพอจะสังหาร ขั้นไม่อาจกล่าวตอนต้น

ซูหมิงมีสีหน้าปกติ แทบเป็นช่วงที่โดยรอบถล่มลงและปรากฏน้ำวนขึ้น เขายกเท้าเหยียบลงเบาๆ ฉับพลันนั้นเกิดเสียงครึกโครมดังสนั่น น้ำวนยักษ์พลันแตกเป็นเสี่ยงๆ ขณะเดียวกันเขายกมือซ้ายขึ้นตบอากาศไปทางกงเล็บของวิญญาณเงามืดที่กำลัง ตรงดิ่งเข้ามาแบบสบายๆ

แม้ตัวซูหมิงจะดูเล็กจ้อยยิ่งเมื่อเทียบกับวิญญาณเงามืดนั้น แต่แรงในการตบ ครั้งนี้กลับทำให้พื้นที่จักรวาลกว้างใหญ่สั่นสะเทือน กงเล็บยักษ์ของวิญญาณเงามืดนั้นหยุดชะงักครู่หนึ่งแล้วแหลกสลายไปด้วยความเร็วระดับสายตา

“ไม่รู้จักประมาณตน!” ซูหมิงเอ่ยขึ้นเรียบๆ พร้อมก้าวเดินหน้า ตอนนี้เองเขามายืนอยู่ตรงหัววิญญาณเงามืดยักษ์โดยพลัน ยกมือซ้ายขึ้นอีกครั้ง กดฝ่ามือไป ตรงหัวมัน!

ขณะเดียวกับที่กดมือซ้ายลงไป วิญญาณเงามืดร้องเสียงคำรามสะเทือนฟ้า ร่างมันแยกออกเองในฉับพลัน ทำให้ตอนที่ซูหมิงกดฝ่ามือวืดลงไป รอบตัวเขาปรากฏวิญญาณเงามืดขนาดเหมือนกันหลายร้อยตน

วิญญาณเงามืดเหล่านี้ร้องเสียงแหลมพร้อมกัน เสียงแหลมก่อขึ้นเป็นลูกธนูไร้รูปจำนวนมากพุ่งมายังซูหมิง หากสัมผัสกับเสียงไร้รูปเหล่านี้ เช่นนั้นต่อให้เป็นซูหมิงที่ มีร่างกายแข็งแกร่งอย่างยิ่งก็ยังต้องรับแรงปะทะไม่น้อย แต่นัยน์ตาเขาฉายแวว เย้ยเยาะ แทบเป็นพริบตาที่คลื่นเสียงตรงเข้ามา ดวงจิตเขาพลันปกคลุมไปรอบๆ ระหว่างที่แผ่ขยายไปก็เข้าปะทะกับคลื่นเสียงนั้น เกิดเป็นเสียงระเบิดดังสนั่นถึงขีดสุด ก่อเป็นแรงปะทะกวาดล้างไปรอบๆ ทำให้วิญญาณเงามืดหลายร้อยตนพากันถอยไป

“กาลเวลาย้อนคืน!” ซูหมิงลงมือได้อย่างว่องไว ไม่ได้เชื่องช้าเลย ตอนที่วิญญาณเงามืดหลายร้อยตนนั้นถอยไป เขายกมือซ้ายขึ้นวาดเป็นวงกลมตรงหน้าแล้วผลักออกไป

ทันใดนั้นวิญญาณเงามืดหลายร้อยตนในจักรวาลกว้างใหญ่ตัวสั่นสะท้านกันทั้งหมด พวกมันหยุดถอย แต่รวมกันเข้ามาอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็กลายเป็นวิญญาณเงามืดยักษ์ตนนั้นอีกครั้ง แต่ซูหมิง…ก็ยังยืนอยู่ตรงหัวมัน ยังคงยกมือซ้ายกดบนตัวมัน

เมื่อกดไปวิญญาณเงามืดพลันตัวสั่น พร้อมกันนั้นดวงจิตมหึมาของซูหมิงไหลผ่านฝ่ามือเข้าไปในร่างวิญญาณเงามืดยักษ์ เขาอยากจะศึกษาสักเล็กน้อยว่าสิ่งมีชีวิตที่กำเนิดในจักรวาลกว้างใหญ่นี้อยู่ที่นี่ได้อย่างไร

โครงสร้างร่างกายของพวกมันเป็นอย่างไร อีกทั้งการศึกษาแบบนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าวิญญาณเงามืดยักษ์ตนนี้เปรียบได้กับผู้แทนของสิ่งมีชีวิตประหลาดที่อ่อนแอเหล่านั้น และยังทำให้ซูหมิงเข้าใจได้มากกว่า

ดวงจิตซูหมิงสำรวจไปในร่างกายวิญญาณเงามืดยักษ์ทีละชุ่น เขารู้สึกว่าจักรวาลกว้างใหญ่เหมือนกับโลกภายนอก คล้ายว่าจะไม่มีความต่างอะไร และยังไม่รู้ด้วยว่าเหตุใดวิญญาณเงามืดยักษ์ตนนี้ถึงแข็งแกร่ง เพราะเหตุใดถึงอยู่ในจักรวาลกว้างใหญ่ได้ พอตรวจสอบไปเรื่อยๆ ซูหมิงคิ้วขมวด

เขาตรวจสอบในร่างกายวิญญาณเงามืดตนนี้หลายครั้ง แต่ก็ไม่พบอะไรเลย เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ปกติ เขาแค่นเสียงขึ้นจมูก ดวงตาเปล่งประกายวาว ดวงจิตพลันเพิ่มขึ้น ดวงจิตของสี่โลกแท้จริงลงมาเยือนพร้อมกัน ส่งผลให้การสำรวจใน ร่างวิญญาณเงามืดยักษ์ละเอียดมากกว่าเดิมหลายเท่า

พูดเหมือนช้า แต่ความจริงเกิดขึ้นเพียงไม่กี่พริบตา ช่วงที่ดวงจิตซูหมิงวนเวียนจนครบในร่างกายวิญญาณเงามืดยักษ์…เขาหรี่ตาลง ถึงขั้นมีความงงเล็กน้อย

เขาพบว่าในร่างกายวิญญาณเงามืดยักษ์ตนนี้…มีโลกที่เกือบจะเป็นรูปเป็นร่างใบหนึ่ง!

นั่นคือโลกใบหนึ่ง เป็นโลกที่เกือบสมบูรณ์ ในโลกนั้นมีผืนฟ้า มีดาว…มีสิ่งเดียวที่ไม่มีคือสิ่งมีชีวิต!

หากมีสิ่งมีชีวิต เช่นนั้นโลกนี้ก็จะเป็นโลกที่สมบูรณ์แบบ แม้โลกนี้จะไม่ใหญ่ แต่ก็มีการโคจรของมันเอง

แทบเป็นทันทีที่ดวงจิตซูหมิงเข้าไปในโลกในร่างกายวิญญาณเงามืดยักษ์ ด้วยความที่เขาใช้ดวงจิตกวาดเข้าไป โลกนั้นจึงสั่นไหวและเกิดเค้ารางจะพังลง ชั่ววูบเดียวก็แตกเป็นเสี่ยงๆ ตอนนี้เองวิญญาณเงามืดยักษ์ร้องโหยหวนเสียงแหลม ร่างกายใหญ่ยักษ์ของมันบิดเบี้ยวด้วยน้ำมือซูหมิง…พริบตาเดียวก็เป็นเถ้าธุลีหายไป

ซูหมิงเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังเล็กน้อย สิ่งมีชีวิตประหลาดหลายร้อยตนที่ถอยไปก่อนหน้านี้ต่างตะลึงงัน ก่อนถอยหนีไปทั้งหมดในฉับพลัน ไม่กล้าเข้ามาใกล้อีก

กระทั่งวิญญาณเงามืดในมือซูหมิง ตอนนี้ยังตัวสั่น ไม่ร้องอีก