262 : เยี่ยมเลย สปิริตดีมากครับ!
ถ้าทำไม่ไหว ให้โจเซฟช่วยดีไหมครับ?
ใบหน้าของแอนดรูว์ซีดลงทันที เขาตระหนักดีถึงความหมายที่ไม่อาจจะชัดไปมากกว่านี้ได้แล้ว เจ้าของร้านหนังสือกำลังพูดว่า “ผมไม่ต้องการคนไร้น้ำยา คุณจะไม่มีค่ากับผมเลยถ้าปัญหานี้ไม่ถูกแก้โดยเร็ว ยังมีคนอื่นหลายคนที่เต็มใจให้ผมใช้งาน และพวกเขาย่อมพร้อมสู้เพื่อแย่งตำแหน่งคุณถ้าคุณทำไม่ได้!”
โจเซฟ อดีตอัศวินแห่งแสงและหัวหน้าฝ่ายข่าวกรองของหอพิธีกรรมต้องห้ามคนปัจจุบัน ขุมอำนาจอันเด็ดขาดในหมู่ระดับภัยพิบัติ เขาเทียบได้กับแอนดรูว์ในทุกด้าน และบางทีอาจจะเหมาะสมกว่าเขาอีกด้วย!
เรียกได้ว่าเขามีความสามารถมากพอที่จะมาสืบเรื่องนี้แทนที่แอนดรูว์ได้
สมาคมแห่งสัจธรรมเริ่มการสืบค้นของตนเองโดยไม่ได้แจ้งหอพิธีกรรมต้องห้าม แต่ถ้าเจ้าของร้านหนังสือขอมา หอพิธีกรรมต้องห้ามย่อมสามารถลงมือได้โดยไร้ข้อจำกัดใดๆ
และมันก็เป็นเพราะว่ามาร์กาเร็ตเกิดปัญหานี่แหละ แอนดรูว์จึงได้โอกาสแก้ตัวจากการลบหลู่เจ้าของร้านหนังสือในครั้งก่อน และสาบานตนภักดีกับเขา
หากเจ้าของร้านหนังสือมาเปลี่ยนใจเอาตอนนี้ ใครจะรู้ว่าหนี้เก่าพวกนั้นอาจถูกขุดขึ้นมาอีกก็ได้ และถ้าเรื่องแย่ลงล่ะก็ บทลงโทษก็จะยิ่งร้ายแรงตามไป
ไม่ว่าแอนดรูว์จะมีค่าแค่ไหน มันก็จะหายไปทันที
เมื่อไหร่ก็ตามที่เครื่องมือหมดค่า สิ่งที่ตามมาก็จะง่ายๆ…
มีเพียงความตายเท่านั้นที่รอตัวเบี้ยที่ถูกทิ้งอยู่!
เพราะเช่นนั้น แอนดรูว์จึงหวาดกลัวอย่างขี้หดตดหายและเกือบจะลงไปคุกเข่ากับพื้นอยู่แล้ว เขาร้องขึ้นอย่างลนลานในทันที “ผมจะทำเต็มที่เพื่อหาตำแหน่งของมาร์กาเร็ตครับ โปรดอย่าห่วงเรื่องนี้เลย!”
“คนที่ทำเรื่องนี้มีความสามารถเกินคาดอยู่เอาการ พวกเราก็เลยตรวจหาเขาไม่เจอและไม่ได้รับเบาะแสอะไรเลยครับ แต่ว่าคนระดับเขาคงไม่ได้เป็นปรปักษ์กับเราตลอดเวลาหรอก… หลังจากเหตุการณ์นี้ พวกไส้ศึกที่ยังแทรกซึมอยู่ในสมาคมแห่งสัจธรรมจะรู้สึกเหมือนถูกกระตุ้นให้ลงมือ และเราก็จะสามารถหาตัวพวกเขาทุกคนได้โดยการวางกับดักไว้ล่วงหน้าครับ”
แล้วเขาก็พูดต่อ “ยิ่งกว่านั้น และต้องกำลังยุ่งสุดตัวในการพยายามฟื้นฐานะเดิมของตัวเองกลับมาอยู่แน่ๆ เขาคงไม่มีทั้งเวลาและพลังงานหรอกครับ…”
“ผมไม่ได้บอกว่าเขาไร้ความสามารถนะครับ แต่ทุกคนต่างมีพลังงานจำกัด และผมก็คุ้นเคยกับสมาคมแห่งสัจธรรมมากกว่า ซึ่งนั่นทำให้ผมสืบได้อย่างสะดวกกว่าและทำเรื่องที่สมควรทำได้ครับ”
แอนดรูว์พูดทุกอย่างในอึดใจเดียวในขณะที่ทั้งกลัวและกระตือรือร้นที่จะแสดงคุณค่าของตัวเองออกมา
นี่ไม่ใช่เพียงความกลัวที่จะเสียคุณค่าไปแล้วถูกทิ้ง
สิ่งที่มากกว่านั้นคือเขากลัวว่าจะไม่ได้รับใช้คุณหลิน พระเจ้า และผู้กอบกู้ของเขาต่อ…
นี่คือคุณค่าและความทะเยอทะยานเดียวในใจของเขาจริงๆ การเสียสิ่งเหล่านี้ไปนั้นน่ากลัวยิ่งกว่าให้เขาตายอีก
หลินเจี๋ยเลิกคิ้วขึ้นในขณะที่เขามองแอนดรูว์ที่ดูจะเล่นใหญ่เว่อร์ไปหน่อย
รองประธานสมาคมแห่งสัจธรรมคนนี้มีเรื่องขุ่นเคืองกับโจเซฟมาก่อนหรือเปล่าหนอ? หลินเจี๋ยสงสัย
แล้วทำไมเขาถึงมีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้และมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปทันทีที่เราพูดว่าจะขอความช่วยเหลือจากโจเซฟล่ะ…
เขายืนกรานปฏิเสธมันราวกับเขาจะตายถ้าโจเซฟมารับงานสืบสวนต่อ แถมยังแอบเหน็บว่าโจเซฟไร้ความสามารถอีก
แต่ก็อีกนั่นแหละ เป็นไปได้ว่าอาจมีเหตุผลภายในที่ทำให้สมาคมแห่งสัจธรรมไม่ไปแจ้งตำรวจหลังจากเกิดเหตุใหญ่แบบนี้ก็ได้ และจากเท่าที่เรารู้จนตอนนี้ มันก็ดูเหมือนว่าสมาคมแห่งสัจธรรมจะมีความขัดแย้งกับหอพิธีกรรมต้องห้าม องค์กรลับที่อยู่ในกลุ่มตำรวจด้วย…
ถ้าเป็นอย่างนั้น ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของสมาคมแห่งสัจธรรม การที่แอนดรูว์ไม่อยากขอความช่วยเหลือจากโจเซฟก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้
แต่ไม่ว่าอย่างไร ดูเหมือนโจเซฟจะตัดสินใจกลับไปทำงานแล้ว และเขาก็เล็งที่จะไต่เต้าขึ้นไปในระดับอำนาจที่สูงขึ้นอีกสินะ
เฮ้อ…ดูเหมือนชั่วโมงบำบัดก่อนหน้านี้จะได้ผลจริงๆ
หลินเจี๋ยพยักหน้าเงียบๆ หลังจากเกิดเหตุที่โบสถ์แห่งจุดสูงสุด โจเซฟก็ได้ปรากฏออกมาจากฝ่ายข่าวกรองที่อยู่หลังฉาก แล้วก้าวเข้าสู่เวทีหลักอีกครั้ง
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ พวกที่เคยเข้าร่วมกับโบสถ์แห่งจุดสูงสุดและยังไม่ได้ถูกกวาดล้างย่อมมุ่งร้ายต่อโจเซฟและศาสนาแห่งตะวันอยู่เสมอแน่นอน
ยิ่งกว่านั้น พวกที่โจเซฟอาจจะเคยไปทำให้ขุ่นเคืองมาก่อนในหอพิธีกรรมต้องห้ามก็คงหันกลับมาหมายหัวเขา
การรักษาจุดยืนไม่สนโลกของคนใกล้เกษียณนั้น ที่จริงแล้วอาจจะทำให้เขาและครอบครัวตกอยู่ในอันตรายใหญ่หลวงก็ได้
ดังนั้นหลินเจี๋ยจึงยินดีที่ได้ยินว่าโจเซฟตัดสินใจคืนสู่สังเวียนแล้ว
…ไม่มีทางที่มันจะเป็นพันธมิตรที่แข็งแกร่งของเขาคนนี้หรอก ไม่ใช่แน่ๆ
ความคิดของหลินเจี๋ยออกทะเลไปครู่หนึ่ง และเมื่อเขากลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว เขาก็ตระหนักว่าแอนดรูว์กำลังพยายามสุดชีวิตที่จะกล่อมเขาให้เชื่อว่าตัวเขาคือผู้ที่เหมาะสมกับการสืบสวนเรื่องนี้ที่สุดแล้วอย่างกระวนกระวายอยู่เลย
“เอาล่ะ พอแล้วครับ รองประธานแอนดรูว์”
เจ้าของร้านหลินไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดีขณะที่เขานวดหน้าที่ตะคริวจะกินหลังจากยิ้มค้างอยู่นานไปด้วย “ไม่จำเป็นต้องบอกผมหมดทุกเรื่องแบบนี้หรอกครับ ผมเป็นคนตัดสินใจเลือกคนมาทำการสืบนี่ไม่ได้อยู่ดีครับ และนี่ก็เป็นแค่การแนะนำด้วย ยิ่งไปกว่านั้น คุณไม่คิดเหรอครับว่าคุณควรไปหาเบาะแสมากกว่ามาอธิบายเรื่องทั้งหมดนี้ให้ผมฟัง?”
แอนดรูว์ตัวแข็งทื่อไปแล้วลนลาน
มันจบแล้ว…เราพูดมากไป คุณหลินรำคาญขึ้นมาแล้ว!
นี่เป็นทั้งคำเตือนและการผลักให้เขารีบเร่งทำงานได้แล้ว และยิ่งกว่านั้นนี่ยังเป็นคำขาดด้วย เจ้าของร้านหลินกำลังมอบโอกาสสุดท้ายให้กับเขา!
เข้าใจแล้วครับ!
พูดไปใครก็พูดได้ เราทำได้เพียงพิสูจน์ด้วยการกระทำที่จับต้องได้!
แอนดรูว์ลุกขึ้นแล้วโพล่งขึ้นมาเสียงดัง “ผมจะสืบเรื่องนี้ให้กระจ่างเองครับ! โปรดรอชมเถอะ!”
ถึงหลินเจี๋ยจะไม่ได้แน่ใจนักว่าอะไรไปสุมไฟในตัวแอนดรูว์เข้า แต่นั่นก็ไม่ได้หยุดเขาให้กำลังใจลูกค้าที่เต็มไปด้วยพลังบวกได้หรอก
ดังนั้นเขาจึงยืนขึ้นตบบ่าแอนดรูว์อย่างหนักแน่นแล้วพยักหน้าเห็นชอบ “เยี่ยมเลย สปิริตดีมากครับ! ผมจะรอข่าวดีจากคุณนะ!”
ร่างของแอนดรูว์ทรุดลงและเขาก็สัมผัสได้ถึงพลังอันเกินจะต้านบนตัวเขา ซึ่งนั่นทำให้เขาตกใจ กระแสความหนาววูบไหลไปตามแนวสันหลังของเขาเมื่อเขาเห็นสีหน้าเห็นดีเห็นงามบนใบหน้าของหลินเจี๋ย ทว่านี่ทำให้ความรู้สึกมุ่งมั่นเอ่อขึ้นในตัวเขาอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
จะไม่มีใครมาขวางเขาไม่ให้สืบหาเจ้าพวกหนอนบ่อนไส้ทุกตัวจากวิถีแห่งดาบอัคคีได้!
“อ้อ…จริงสิ อย่าลืมไปซื้อชานมไข่มุกที่ร้านข้างๆ สักแก้วนะครับ และถ้ามันอร่อยก็อย่าลืมบอกต่อด้วยนะครับ”
หลินเจี๋ยเปลี่ยนประเด็นแล้วหยิบคูปองลดราคาออกมาจากลิ้นชักด้วยรอยยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน “นี่คือคูปองลดครึ่งราคาในวันเปิดตัวครับ จำกัดแค่ 100 แก้วแรกเท่านั้น มาก่อนได้ก่อนครับ”
—
แอนดรูว์ออกจากร้านหนังสือมาด้วยความรู้สึกไฟลุกโชติช่วง ในขณะที่เขาออกจากร้านมาอย่างระวัง เขาก็หันไปทางคาเฟ่หนังสือร้านข้างๆ
เขาเหลือบมองคูปองในมือตัวเองแล้วเดินไปที่ประตูคาเฟ่หนังสือ จากนั้นก็ผลักประตูเปิดออก
ในเมื่อนี่คือคำพูดของเจ้าของร้านหลิน กระทั่งให้มาซื้อชานมก็อาจมีความหมายที่ลึกล้ำอยู่…
แอนดรูว์มาหยุดที่หน้าเคาน์เตอร์แล้วเห็นมูเอนที่กำลังเตรียมชานมอย่างขะมักเขม้น ผู้ช่วยคนนี้ของเจ้าของร้านหลินดูจะคุ้นๆ ตาเขาอยู่ในก่อนหน้านี้ แล้วตอนนี้ก็เหมือนคุ้นขึ้นเรื่อยๆ ด้วย
เดี๋ยวก่อนนะ…!
แอนดรูว์ย้อนระลึกเมื่อเขาพยายามนึกว่าเขาเคยเจอสาวน้อยคนนี้ที่ไหน