№ 126 โกรธเกรี้ยวและทุกข์ใจ!
เธอไม่พูดอะไรมาก แค่บอกว่า “ท่านปู่ ท่านลองกลับไปดูที่บ้านได้ แต่ว่า เรื่องที่หลานอยู่นี่ หวังว่าท่านจะไม่เอ่ยถึงนะเจ้าคะ”
ผู้เฒ่าเฟิ่งได้ยินคำพูดนี้ก็ชะงัก “หลานไม่คิดจะกลับไปกับปู่รึ? หลานกังวลว่าพ่อจะไม่เชื่อ? หรือไม่เชื่อใจปู่?”
เธอส่ายหน้า “หากหลังจากท่านเห็นเฟิ่งชิงเกอคนนั้นในบ้านตระกูลเฟิ่ง และยังคงคิดว่าข้าเป็นหลานสาวท่าน ข้าก็จะกลับไปกับท่านเจ้าค่ะ”
เห็นเช่นนี้ ท่านผู้เฒ่าเฟิ่งก็ลูบเครา นิ่งเงียบอยู่นาน “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ปู่จะลองกลับไปดูก่อน ว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่ หลานวางใจเถอะ ปู่จะมาแน่”
ใบหน้าเขาเวลานี้เคร่งขรึมเป็นที่สุด บนร่างมีท่าทางเช่นผู้นำตระกูล แอบคิดในใจว่า ‘ถ้าในบ้านมีเฟิ่งชิงเกอตัวปลอมอยู่จริง งั้นใครคนนั้นต้องเป็นผู้ที่ทำลายใบหน้าหลานสาวเขาแน่ๆ!’
หากเป็นเช่นนี้ เขาจะไม่ปล่อยคนผู้นั้นไปแน่นอน!
ในดวงตาเฉียบแหลมฉายแววดุเดือด เมื่อมองไปทางเฟิ่งจิ่ว ก็ผุดเผยรอยยิ้มอ่อนโยน “แม่หนูเฟิ่ง หลานอย่าได้หวั่นใจ รออยู่ที่นี่นะ ปู่จะลองกลับไปดูที่บ้านก่อน ไม่ต้องกังวล ปู่จะรีบมารับหลานโดยเร็ว”
ได้ยินเช่นนี้ เธอก็อบอุ่นใจ จึงเผยรอยยิ้มอิ่มเอมพร้อมทั้งพยักหน้า “อื้ม” แม้เดิมทีเธอไม่คิดจะรีบกลับไปเพียงนั้น แต่ในเมื่อเขารู้เรื่องหมดแล้ว งั้นก็ลองดูก่อนเถอะ!
หลังท่านผู้เฒ่าเฟิ่งเอ่ยกำชับ ก็ออกจากเรือนไปยังบ้านตระกูลเฟิ่ง ระหว่างทางกลับจวน พบเฟิ่งเซียวที่กำลังพาคนออกตามหา เมื่อเห็นเขา ก็ร้อนรนก้าวเข้ามาด้วยท่าทางเป็นกังวล
“ท่านพ่อ! ท่านไปไหนมาขอรับ? จะออกมาทำไมไม่คนพาไปด้วย? ข้าออกหาตามร้านเหล้าละแวกนี้รอบหนึ่งแล้วก็ยังไม่พบท่านเลย”
ท่านผู้เฒ่าเฟิ่งเอามือไพล่หลังกวาดมองเขาแวบหนึ่ง ส่งเสียงหึหนักๆ สีหน้าหมองคล้ำ กำลังเก็บกดความโกรธเคืองอยู่อย่างเห็นได้ชัด กล่าวว่า “เจ้าต้องตั้งสติได้แล้ว! กลับไปข้าค่อยจัดการเจ้า!”
เฟิ่งเซียวสีหน้างุนงง ไม่รู้ท่านพ่อโมโหจากไหนมา กำลังจะเอ่ยถาม กลับเห็นเขาก้าวยาวเดินเข้าจวนไป จึงเร่งออกคำสั่งว่า “ไปซะ เรียกทุกคนกลับไป บอกว่าหาท่านผู้เฒ่าเจอแล้ว”
“ขอรับ” องครักษ์ด้านหลังขานรับ ก่อนจะหันตัวจากไปอย่างรวดเร็ว
เฟิ่งเซียวก้าวยาวตามเข้าไป พลางเอ่ยถาม “ท่านพ่อ ท่านเป็นอะไรไป? ใครยุให้ท่านโกรธรึขอรับ?”
ท่านผู้เฒ่าเฟิ่งไม่ตอบเขา เพียงก้าวยาวเดินไปด้วยสีหน้ามืดมน สายตาเคร่งขรึมและกลิ่นอายทั่วร่างช่างกดดันเสียจนน่าสะพรึงเล็กน้อย ทำให้เฟิ่งเซียวที่ตามอยู่ข้างกายอกสั่นขวัญแขวนอย่างอดไม่ได้ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่
พอเข้าจวนมา ผู้เฒ่าเฟิ่งก็นั่งลงบนตำแหน่งที่อาวุโส มือหนึ่งตบหน้าโต๊ะรุนแรง น้ำเสียงแหบแห้งกลับโกรธเกรี้ยวเต็มประดา ตะคอกออกมาด้วยความขุ่นเคือง “ไปตามคนมาให้ข้า!”
เฟิ่งเซียวที่ตามหลังเข้ามารีบร้อนออกหน้า กล่าวถามอย่างไม่เข้าใจ
“ท่านพ่อ ให้เรียกใครมารึขอรับ?”
“แน่นอนว่าต้องเป็นหลานสาวคนโปรดของข้า!”
เขากัดฟันพูดไม่กี่ประโยคนั้นอย่างหนักหน่วง แววตาแหลมคมราวใบมีด ราวกับกำลังพยายามข่มไฟโกรธไว้
“ชิงเกอรึขอรับ?”
เฟิ่งเซียวประหลาดใจ เห็นท่านผู้เฒ่าสีหน้าเดือดดาล จึงเอ่ยถามอย่างระแวดระวัง
“ท่านพ่อ ท่านถามหาชิงเกอทำไมรึ? หรือนางทำให้ท่านโกรธ? คงไม่ใช่แน่! ท่านเก็บตัวออกมาก็วิ่งไปข้างนอก นางไม่พบท่านหลายเดือน ไม่น่าจะทำให้ท่านโกรธได้หรอก!”
“ปัง!”
ท่านผู้เฒ่าเฟิ่งใช้มือหนึ่งตบลงบนหน้าโต๊ะรุนแรงเสียงดังลั่นสนั่น ทั้งร่างยืนขึ้นมาด้วยความโมโหโกรธา แล้วมองเขาอย่างเกรี้ยวกราด
“ข้าบอกว่าไปตามคนมาให้ข้า!”
……………………………