№ 135 ท่านผู้เฒ่าเฟิ่งทุกข์ใจ!
“ทำร้ายนางน้อยลงรึ? ที่เจ้าขอถอนหมั้นก็ทำนางชอกช้ำใจแล้ว รู้บ้างหรือไม่?”
เฟิ่งเซียวมองเขาอย่างขุ่นเคือง ลุกยืนขึ้นมากล่าวว่าหาความ “พวกเจ้าสองคนถือเป็นเพื่อนเล่นวัยเด็กที่เติบโตมา มีใจให้กันตั้งแต่เล็ก เดิมทีข้านึกว่าพวกเจ้าแต่งงานกันในปีนี้ แต่นึกไม่ถึงว่าตอนนี้เจ้าจะเอ่ยปากขอถอนหมั้น เจ้าคิดว่านี่จะทำให้ชิงเกอผิดหวังหรือไม่เล่า?”
เฟิ่งจิ่วบนหลังคามองไปยังเฟิ่งเซียวที่โกรธจัด นี่คือท่านพ่อของเธอ พ่อที่รักลูกสาวเท่าชีวิต แต่เพราะการเอาใจที่มากเกิน ถึงไม่เคลือบแคลงว่าลูกสาวตัวเองมีบางอย่างเปลี่ยนไป ในสายตาเขา ไม่ว่าลูกสาวจะทำอะไรยังไง ล้วนก็ดีที่สุด
สำหรับเขา เธอพูดไม่ออกจริงๆ ว่ารู้สึกเช่นไร ผิดหวังรึ? ก็ไม่ใช่ อันที่จริง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอถูกสับเปลี่ยนตัว ไม่ใช่หรือ? ไม่ว่าจะพูดจากด้านไหนๆ เขาล้วนเป็นพ่อที่ดี และยังเป็นพ่อที่แสนรักใคร่ลูกสาว
พอมองเขาอย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง ก็เบนสายตาไปจับจ้องบนร่างมู่หรงอี้เซวียน นึกไม่ถึงว่าเขาจะมาขอถอนหมั้น แต่ว่า ตอนนี้เรื่องพวกนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเธอ ต้องมองหาว่าท่านปู่ถูกขังไว้ที่ไหนเสียก่อน
เธอขยับกระเบื้องกลับที่เดิมด้วยความระมัดระวัง ดึงพลังขึ้นกระโดด จากลาอย่างเงียบเชียบ และมุ่งไปยังเรือนด้านหลัง…
อาศัยความทรงจำในหัว นางคุ้นเคยกับจวนตระกูลเฟิ่งเช่นเดิม จึงมาถึงเรือนท่านปู่อย่างง่ายดาย ในสายตานาง แม้ท่านผู้เฒ่าจะถูกวินิจฉัยว่าจิตวิปลาสเสียจนโดนจับขังไว้ ก็น่าจะถูกขังในเรือนตัวเอง สุดท้ายแล้ว ด้วยความกตัญญูที่ท่านพ่อมีต่อท่านปู่ จึงไม่น่าจะรุนแรงกับเขานัก
“ปล่อยข้าออกไป! ปล่อยข้าออกไปนะ! ข้าจะฆ่าเจ้าซะ! เจ้าผู้หญิงต่ำทราม! นังหญิงเดนนรก!”
ยังไม่ทันเข้าใกล้ ก็ได้ยินเสียงร้องโวยวายของท่านผู้เฒ่าลอยมาจากด้านในห้อง ไม่นานนัก ซูรั่วอวิ๋นในชุดกระโปรงสีฟ้าน้ำทะเลก็เดินออกมา ขณะที่ประตูห้องปิดลง ยังเอ่ยกับองครักษ์ที่เฝ้าประตูอย่างเสแสร้งว่า “สุขภาพท่านปู่ไม่ค่อยดี พวกเจ้าจำต้องดูแลอย่างระมัดระวังล่ะ”
“คุณหนูวางใจเถอะ ข้าน้อยจะดูแลท่านผู้เฒ่าอย่างดีขอรับ” องครักษ์สองนายเอ่ยเสียงเข้ม
“อืม พรุ่งนี้ข้าจะมาอีกนะ” นางพยักหน้า ก่อนจะเคลื่อนก้าวย่างจากไปเบาๆ
เห็นเธอจากไป สององครักษ์เห็นรอบๆ ไม่มีคน จึงพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “เจ้าว่าทำไมท่านผู้เฒ่าถึงเอาแต่ด่าทอคุณหนู? ซ้ำยังบอกว่านางเป็นตัวปลอมอีก?”
“ไหนบอกว่าเชิญหมอหลายท่านมา สุดท้ายผลวินิจฉัยก็เหมือนๆ กันไม่ใช่หรือ? ต่างพูดว่าท่านผู้เฒ่ามีอาการคลุ้มคลั่ง เจ้าว่า หากไม่เป็นเช่นนี้ อยู่ดีๆ จะหยิบกระบี่มาฆ่าคุณหนูได้อย่างไรเล่า?”
องครักษ์ผู้นั้นเกาหัว เอ่ยอย่างไม่เข้าใจ “แต่นี่มันแปลกมากนะ! เห็นชัดๆ ว่าก่อนหน้านี้ท่านผู้เฒ่ายังดีๆ อยู่เลย จู่ๆ กลายเป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน? ข้ามักจะรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย แต่พูดไม่ออกว่าแปลกตรงไหน”
“อย่าสนใจมากนักเลย เฝ้าท่านผู้เฒ่าดีๆ อย่าให้เกิดเรื่องก็พอ อื้ม!”
เพิ่งจะสิ้นสุดน้ำเสียงองครักษ์ตระกูลเฟิ่ง ทั้งสองก็ส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ ร่างกายสลบล้มลงไปบนพื้น
เฟิ่งจิ่วในชุดดำโดดลงมาในเรือน หลังจากมองไปยังบริเวณรอบๆ ก็ผลักเปิดประตูเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว
ทว่า เมื่อเธอเห็นท่านผู้เฒ่าด้านใน รอบตากลับแดงก่ำน้อยๆ อย่างอดไม่ได้ เร่งฝีเท้าวิ่งเข้าไป เรียกเสียงสะอึกสะอื้น “ท่านปู่!”
ท่านผู้เฒ่าถูกขังอยู่ในห้องจริงๆ แต่ที่นางนึกไม่ถึงคือการที่เขาถูกสยายผมล่ามตรึงไว้บนเตียง มือเท้าถูกล่ามด้วยโซ่ตรวนเหล็กสีดำ สองตาปรากฏเส้นเลือดอย่างผิดปกติ ใต้เปลือกตามีรอยช้ำดำเขียวอยู่จางๆ หายไปแค่ไม่กี่วัน ทั้งตัวกลับผอมลงไปเยอะเลย
………………………………