№ 191 ไสหัวออกไป!
บุรุษผู้นั้นยิ้มด้วยเจตนาร้าย “แน่นอนว่าต้องทำตามคำสั่งนายท่าน! เจ้าคงไม่คิดว่า ข้าจะปล่อยให้เจ้าหลบอยู่ในห้องตลอดโดยไม่ออกไปได้งั้นสิ?”
“เฮ้ยๆ! เริ่นเสียง เจ้าอย่าทำเกินไปนักนะ!”
“ข้าแค่ทำตามคำสั่งนายท่าน คงทำไม่เกินไป เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะดูแลเจ้าหน่อย ไม่ให้เสียตัวหรอกน่า” เขายิ้มๆ โบกมือให้สัญญาณเด็กรับใช้เข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าเขา
“ข้าจะเปลี่ยนเอง! พวกเจ้าไม่ต้อง!” ฮุยหลางตะโกนลั่น แต่เมื่อหยิบชุดสีแดงตัวนั้นที่บางราวปีกแมลงโปร่งใส สีหน้ากลับดำมืดเสียจนเหมือนก้นหมอ “จะ จะให้ข้าสวมเจ้านี่รึ? นี่ นี่มันบางโปร่งเห็นชัดเลยนะ!”
เริ่นเสียงเหลือบมองเขา กล่าวยิ้มๆ “เจ้าจะเลือกเปลือยกายออกไปก็ได้นะ ข้าเชื่อว่าหากมีเจ้าเป็นไพ่ตาย สองสามวันนี้ธุรกิจเราจะต้องเป็นที่นิยมมากแน่””
เช่นนี้ ฮุยหลางจึงถูกพวกเขาบังคับเปลี่ยนสวมชุดสีแดงโปรงแสงนั่น ซ้ำยังแต่งหน้าทาปากส่งขึ้นเวที…
ส่วนอีกด้านหนึ่ง เฟิ่งจิ่วที่ได้ข่าวว่านายท่านเหยียนออกไปข้างนอก คืนนี้จึงเข้าไปแช่น้ำที่บ่อน้ำพุร้อนหลังเขา
สำหรับเธอแล้ว บ่อน้ำพุร้อนหลังเขานี้ยังปลอดภัยกว่าเรือนเธอนัก ที่เรือนคนพวกนั้นคิดจะเข้ามาก็เข้า หนำซ้ำยังเข้าห้องไม่เคาะประตู ทำให้เธออาบน้ำอย่างอกสั่นขวัญแขวน มักจะลนลานอาบน้ำแล้วก็จบ ไหนเลยจะเทียบได้กับความสะดวกสบายที่นี่และไม่มีใครกล้าบุกเข้ามากันเล่า?
พอแช่น้ำไปครึ่งชั่วยาม เธอสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยก็หยิบยาทาจากห้วงมิติมาพอกลงบนหน้าชั้นหนึ่ง ช่วงนี้ บนหน้าไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืนล้วนต้องพอกยาไว้ เธอเคยดูแล้ว ว่าแผลเป็นบนหน้าจางลงไม่น้อย เดาว่าผ่านไปอีกสักพักก็จะหายเป็นปลิดทิ้ง
หลังพอกยาเรียบร้อย ก็ออกจากบ่อน้ำพุร้อนหลังเขาอย่างเงียบเชียบ ไปยังเรือนตัวเอง กลับมาในห้อง ล็อคประตูหน้าหน้าต่างทั้งด้านในด้านนอก ก่อนจะดับไฟมืดสนิทแล้วเข้าไปฝึกฝนกลิ่นอายพลังเร้นลับในห้วงมิติ
ช่วงนี้อยู่ที่นี่ไม่มีโอกาสได้ฝึกวิชาเลย สุดท้าย หากไม่ระมัดระวัง ก็มีความเป็นไปได้ที่สมบัติในห้วงมิติบนตัวกับพลังวิญญาณบนร่างจะถูกพบเข้า
พอเข้าห้วงมิติมา เธอมองหงส์ไฟที่หลับใหล เห็นเขายังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ก็นั่งลงขัดสมาธิท่องคาถารวมพลังเพื่อฝึกตน…
จนกระทั่ง เวลากลางดึก การเคลื่อนไหวด้านนอกทำให้เธอในห้วงมิติตกใจตื่น รีบร้อนแวบตัวออกจากห้วงมิติมาโผล่บนเตียง ก็ได้ยินเสียงประตูห้องถูกผลักออกอย่างกะทันหัน
“ภูตน้อย! รีบ รีบตามข้ามาเร็วเข้า!” หลินเหล่าเข้ามาลากคนไปด้วยท่าทางวิตกกังวล
“หลินเหล่า?”
เฟิ่งจิ่วมองเขาอย่างตื่นตกใจ ถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? ดึกดื่นมืดค่ำจะไปไหนขอรับ?”
“นายท่านเหยียนไปขโมยบัวเพลิงแก่นสวรรค์ที่หุบเขาพิษ ได้รับบาดเจ็บ เจ้ารีบตามข้าไปดูหน่อย!” เพราะรู้ว่าทักษะการรักษาเขาไม่ธรรมดา ดังนั้นเมื่อรู้ว่านายท่านได้รับบาดเจ็บ วินาทีแรกเขาจึงรีบมาลากเขาไปด้วยกันก่อน
ได้ยินเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วสีหน้าแปลกใจ “วรยุทธ์เขาแข็งแกร่งมากไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงบาดเจ็บได้ขอรับ?” แม้จะพูดอยู่ แต่ยังหยิบเสื้อคลุมที่หัวเตียงมาสวม แล้วเดินตามหลินเหล่าออกไป “ไหนเลยเจ้าจะรู้ว่าหุบเขาพิษเป็นสถานที่เช่นไร? ที่นั่นเต็มไปด้วยสิ่งมีพิษ หนำซ้ำ นายของหุบเขาพิษยังเป็นผู้แข็งแกร่งระดับกำเนิดวิญญาณ เซียนผู้แกร่งกล้ารวมกับพิษที่ชำนาญ ต่อให้นายท่านเก่งกาจก็ยากจะเลี่ยงการบาดเจ็บ”
เฟิ่งจิ่วรีบร้อนตามหลินเหล่ามายังเรือนหลัก เรือนของนายท่านเหยียน และนี่ยังเป็นครั้งแรกที่เธอเข้ามา
หลินเหล่าพาเฟิ่งจิ่วเร่งฝีเท้าเดินเข้าห้อง พลางถามด้วยความกังวลใจ “อิ่งอี? นายท่านเป็นยังไงบ้าง? เจ็บตรงไหน? ร้ายแรงหรือไม่?”
นายท่านเหยียนที่นอนอยู่บนเตียงและกำลังเปลือยกายให้อิ่งอีจัดการบาดแผลหันมาด้านข้าง เหลือบเห็นเงาร่างนั้นตามหลินเหล่าเข้ามา จึงดึงผ้าห่มขึ้นไปปิดท่อนล่างไว้ทันที ขณะเดียวกันน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำเยือกเย็นก็แผดเสียงลั่นด้วยความเหนียมอายที่ยากจะสังเกต
“ไสหัวออกไปซะ!”
…………………………