№ 239 เหล่าไป๋โดนขโมย!

คำพูดนี้เพิ่งกล่าวจบ ก็เห็นนายท่านเขากวาดมองมาอย่างเย็นชา สายตานั้น มองเสียจนเขาขนลุกอยู่ลึกๆ ในใจ

หรือว่า จะเกิดข้อผิดพลาดอะไรขึ้นอีก? สงสัยอยู่ในใจ กลับไม่กล้าเอ่ยถาม

นายท่านมักให้ความสนใจกับเรื่องของภูตหมออย่างไม่คาดคิด เดิมนึกว่าไม่ว่ายังไงคงต้องรอจนเย็นค่ำนายท่านถึงจะกลับมา ใครจะรู้ว่ายังไม่ถึงครึ่งค่อนวันก็กลับมาแล้ว เดาว่า คงเกิดข้อผิดพลาดขึ้นจริงๆ

แต่ว่า มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? หรือภูตหมอจะทำอะไรไม่ดีกับนายท่าน?

ทั้งสองโอบกอดความรู้สึกกระวนกระวาย มองนายท่านเดินเข้าห้องปิดประตูโดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียวพร้อมด้วยสีหน้าหม่นหมอง

ผ่านไปสักพัก สองคนถึงจะมองหน้ากันแวบหนึ่ง เดินมานอกเรือนพูดคุยขึ้นเสียงเบา

“เจ้าว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ฮุยหลางมองอิ่งอีพลางถาม

อิ่งอีครุ่นคิด บอกว่า “ต้องเกี่ยวกับภูตหมอแน่ๆ ไม่งั้นสีหน้านายท่านคงไม่ดูไม่ได้เพียงนั้น”

“เจ้าบอกเองนะ! ไม่ให้ตามไปแต่แรก หากพวกเราแอบๆ ตาม คงได้รู้ว่าระหว่างนายท่านกับภูตหมอมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่!”

คิดไปคิดมา อิ่งอีก็เอ่ยกดเสียงเบาลง “ไม่งั้นเอาอย่างนี้ เจ้าออกไปสอบถามเสียหน่อย? หลังจากพวกเรากลับมานายท่านเคยไปที่ไหนมาบ้าง? แล้วภูตหมอนั่นไปไหนแล้ว? ในเมืองลิ่วเต้านี้ก็มีคนของพวกเราอยู่ เรื่องนี้ตรวจสอบไม่ยากหรอก”

“ตรวจสองเรื่องวันนี้ของนายท่าน? นี่… ไม่ค่อยดีเท่าไหร่กระมัง?” ฮุยหลางสีหน้าลำบากใจ “หากนายท่านรู้เรื่องเข้า พวกเราทำอะไรไปต้องรับผลที่ตามมาด้วยนะ!”

“เจ้าเป็นคนใกล้ชิดนายท่าน ข้าเป็นองครักษ์อิ่งของนายท่าน เจ้าเห็นนายท่านกลับมาสีหน้าดูไม่ได้เพียงนี้ หรือว่าพวกเราไม่ควรทำให้สถานการณ์มันชัดเจนหรอกรึ? ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องนี้เป็นไปได้มากว่าจะเกี่ยวกับภูตหมอ หากไม่กล้าตรวจสอบเบาะแสวันนี้ของนายท่าน งั้นก็ตรวจสอบภูตหมอเถอะ”

ฟังเขาพูดถึงเพียงนี้ คล้ายจะมีเหตุผลอยู่บางส่วน ด้วยเหตุนี้ ฮุยหลางจึงพยักหน้า “ได้ งั้นข้าจะลองไปเดี๋ยวกลับมา”

เดินออกไปไม่กี่ก้าวกลับชะงักลง มองอิ่งอี ถามว่า “ทำไมเจ้าไม่ไปเล่า? เรื่องนี้เจ้าไปเองก็ได้นี่!”

อิ่งอีมองเขา บอกว่า “ข้าต้องคอยเฝ้านายท่านอยู่ในนี้!”

“ข้าก็เฝ้านายท่านอยู่ในนี้ได้เหมือนกัน เจ้าไปตรวจสอบสิ กลับมาข้าจะได้ไม่โดนทำโทษอีก” ฮุยหลางเดินกลับมา ส่งสัญญาณให้เขาไป

“เจ้าไม่ไปจริงรึ?”

“ไม่ไป!” ฮุยหลางส่ายหน้า คิดว่านี่ไม่ใช่ธุระกงการอะไร

“เจ้าไม่ไปข้าไป แต่ว่าหลังกลับมาอย่าถามข้าแล้วกัน”

“ทำไมเล่า?”

อิ่งอีเดินออกไปพลางบอก “เพราะข้าจะตรวจสอบแค่ภูตหมอ” ตรวจสอบแค่ภูตหมอ ต่อให้นายท่านรู้ก็ไม่เป็นไร

“คนทรยศ!” ฮุยหลางสบถเบาๆ มองเขาเดินไกลออกไป ก็กลับมาเฝ้าอยู่ในเรือน

อีกด้านหนึ่ง ภายในตรอก

เฟิ่งจิ่วเหยียบบนหลังเสี่ยวเอ้อคนนั้น โน้มตัวลงเล่นมีดสั้นในมือ มองเสี่ยวเอ้อที่สีหน้าซีดเผือดและหวาดกลัวนอนอยู่บนพื้น

“เจ้าเอาม้าข้าไปไว้ไหนเสียแล้วเล่า?”

“ม้า ม้าอะไรขอรับ? ข้า ข้าไม่รู้… อ๊าก!”

ยังพูดไม่ทันจบ เสียงกรีดร้องอันรุนแรงก็ดังขึ้น

เพียงเห็นว่า หลังมือเสี่ยวเอ้อที่นอนอยู่บนพื้นนั้นถูกมีดสั้นแทงทะลุผ่านไป เลือดสดๆ ไหลออกมาทันที เจ้าของร้านที่ไล่ตามมามองเฟิ่งจิ่วด้วยความตกใจเสียจนร่างกายแข็งทื่อ

“คุณ คุณชาย มีอะไรพูดกันดีๆ เถิด อย่าได้ทำกันถึงชีวิตเลยขอรับ”

เฟิ่งจิ่วดึงมีดสั้นออก เช็ดๆ เลือดบนใบหน้าเสี่ยวเอ้อคนนั้น น้ำเสียงที่เชื่องช้าน้อยๆ มีความไม่สนใจใยดีอยู่บางส่วน กลับเย็นเยียบเสียจนน่าสะพรึง

“ม้าของข้าล่ะ?”

เสี่ยวเอ้อผู้สีหน้าขาวซีดกลืนน้ำลายมองมีดสั้นแหลมคมเล่มนั้น กล่าวเสียงสั่นเทา “อยู่ อยู่หอเมฆาทรงเกียรติขอรับ…อ๊าก!”

………………………………….