№ 243 กล้าฆ่าหรือไม่?

“อ๊าก!”

ชายชุดผ้าแพรอุทานขึ้น ร่างกายแข็งทื่อ เพราะคอถูกหนุ่มน้อยชุดแดงบีบไว้แน่น แรงอันหนักหน่วงนั้น คล้ายแค่เพิ่มกำลังอีกก็สามารถบิดหักคอได้ ทำให้เขาตกใจไม่สิ้นสุด

“ไม่ได้นะขอรับคุณชาย!”

ชายวัยกลางคนร้องตกใจ หากคุณชายตระกูลหลิ่วมาตายที่นี่ ไม่เพียงทำให้หอเมฆาทรงเกียรติเขามีปัญหา แม้แต่หนุ่มน้อยชุดแดงผู้นี้ก็ยากจะแบกรับไฟโทสะของตระกูลหลิ่ว

“ซี๊ด! เขาจะทำอะไร? คงจะไม่คิดฆ่าคุณชายตระกูลหลิ่วผู้นั้นกระมัง?”

“เป็นไปไม่ได้หรอก เขาไม่กล้าขนาดนั้น หากฆ่าเขา? ตัวเองก็ไม่อาจมีชีวิตรอดแล้ว”

ผู้คนนอกสนามพูดคุยกัน ต่างตกใจกับการกระทำของหนุ่มน้อยชุดแดง แต่พวกเขาล้วนคิดว่าเขาไม่กล้าฆ่าคุณชายตระกูลหลิ่ว อันที่จริง การฆ่าลูกชายของตระกูลในเมืองลิ่วเต้า นั่นคือการท้าทายวงศ์ตระกูลอย่างโจ่งแจ้ง เขาเป็นเพียงคนต่างถิ่น จึงคิดว่าเขาไม่อาจหาญเพียงนั้น

ไม่ใช่แค่คนนอกสนามที่คิดเช่นนั้น แม้แต่คุณชายตระกูลหลิ่วที่โดนเฟิ่งจิ่วบีบคอไว้ก็คิดเช่นกัน หลังจากผ่านความตื่นกลัวก็สงบลง มองเฟิ่งจิ่วด้วยสายตาที่มีความปลุกปั่น

“จะฆ่าข้า? เจ้ากล้ารึ? ออกไปถามไถ่ในเมืองลิ่วเต้านี้เสียหน่อยเถอะว่ามีใครไม่รู้จักตระกูลหลิ่วเราบ้าง?”

มีเพียงชายวัยกลางคนของหอเมฆาทรงเกียรติข้างๆ ที่รู้ ว่าหนุ่มน้อยชุดแดงมีใจคิดจะฆ่ากันจริงๆ และไม่ได้คิดว่าเขาไม่กล้าลงมือสังหารคุณชายหลิ่วผู้นี้ สุดท้ายแล้ว คนหนุ่มนั้นช่างเลือดร้อน บางครั้งก่อเรื่องอะไรจะไม่คำนึงถึงผลที่ตามมาเลย

เฟิ่งจิ่วหรี่ดวงตาลง มุมปากยกขึ้นเบาๆ กล่าวเสียงสบายๆ “ตระกูลหลิ่ว? เก่งกาจนักรึ?”

มือที่บีบคอเขาค่อยๆ รัดแน่น เพราะเธอยกแขนขึ้น ด้วยเหตุนี้ คุณชายหลิ่วจึงหอบหายใจอย่างยากลำบาก เขย่งเท้าขึ้นเพื่อบรรเทาความรู้สึกหายใจลำบากนั้นลงอย่างอดไม่ได้

หน้าค่อยๆ ขึ้นสีม่วงตามมา ทำไม่ได้แม้แต่จะพูดออกมา มองเด็กหนุ่มชุดแดงตรงหน้า พลันในใจก็มีความเสียขวัญและหวาดกลัวเล็กน้อย

เห็นชายชุดผ้าแพรที่ใช้สองมือกอดเกี่ยวแขนเธอไว้แน่นหนาอยากจะดิ้นรนออกไปด้วยใบหน้าที่ค่อยๆ ขึ้นสีม่วง ก็เผยรอยยิ้มอันตรายที่แทบจะแปลกๆ ตา

“คนก่อนที่ทำใบหน้าข้าเป็นแผล ก็ตายไปแล้ว เดาว่าศพคงถูกสัตว์ร้ายรุมทึ้งไม่เหลือแม้แต่ซาก เจ้าว่า จะตายเช่นไรดีเล่า?”

เห็นภาพเช่นนี้ ชายวัยกลางคนก็ยากจะปริปาก เพราะรู้ว่า หากเขาเอ่ยปากเกลี้ยกล่อม จะทำให้เด็กหนุ่มชุดแดงสังหารคุณชายตระกูลหลิ่วได้เร็วยิ่งขึ้น เห็นสถานการณ์ไม่ค่อยสู้ดีนัก

ขณะกำลังคิดว่าเบื้องบนจะออกหน้ามาแก้ปัญหาหรือไม่ ก็ได้ยินเสียงตะโกนดังลอยมา

“ปล่อยคุณชายเราซะ!”

ทหารอารักขาเดิมทีเฝ้าอยู่ด้านนอก เพราะได้ยินว่าคุณชายพวกเขาเกิดเรื่อง คนหนึ่งจึงกลับจวนไปรายงานข่าวอย่างรวดเร็ว

นอกนั้นอีกสามคนก็เข้ามาตรงดูด้วยความว่องไว

เห็นคุณชายพวกเขาโดนหนุ่มน้อยชุดแดงจับคอไว้และบีบเสียจนท่าทางจวนจะขาดใจดังคาด โดดข้ามกรงเหล็กรอบๆ กระโจนลงมาทันที

เฟิ่งจิ่วตอนนี้ยังไม่รู้ ว่าในห้องปีกของแขกผู้มีเกียรติในหอเมฆาทรงเกียรติ เจ้าเมืองเมืองลิ่วเต้ากำลังต้อนรับ ‘ภูตหมอ’ ที่ใส่ชุดแดงสวมหน้ากากไว้ เพราะการเคลื่อนไหวในสนามนี้ดึงดูดซึ่งความสนใจทั้งสองภายในห้อง เจ้าเมืองกับ ‘ภูตหมอ’ ผู้นั้นจึงสนอกสนใจเฟิ่งจิ่วยิ่งนัก

เจ้าเมืองเห็นภูตหมอสนใจหนุ่มน้อยชุดแดงด้านล่างเอามากๆ จึงพูดยิ้มๆ ว่า

“ดูท่าทางจะเป็นลูกชายตระกูลชนชั้นสูง แต่ไม่ค่อยรู้ความอะไรเท่าไหร่ หยิ่งจองหองเกินไปทั้งที่อายุยังน้อย ครานี้หากฆ่าคุณชายตระกูลหลิ่ว หนุ่มน้อยนั่นก็ไม่ต้องคิดจะมีชีวิตรอดออกไปจากเมืองลิ่วเต้าไปได้”

………………………………….