№ 380 ข้ากลับมาแล้ว!

หลัวอวี่ที่เร่งฝีเท้ากลับจวนหลังเข้ามาก็พุ่งตรงไปยังเรือนเฟิ่งเซียว พวกฟั่นหลินได้ยินว่าเขากลับมาแล้ว แต่ละคนจึงต่างออกมาตอนรับ เดิมคิดว่าจะเห็นคุณหนูใหญ่ ใครจะรู้ว่าเห็นแค่หลัวอวี่กลับมาคนเดียว

“หลัวอวี่ ทำไมเจ้ากลับมาเอง? คุณหนูใหญ่เล่า?”

หลัวอวี่มองพวกเขา รีบถามว่า “ได้ยินว่าท่านผู้เฒ่าโดนจับตัวไป เกิดขึ้นได้ยังไงกัน? ด้วยกำลังท่านผู้เฒ่าจะโดนจับไปได้ยังไง? คงมีอะไรผิดพลาดไปกระมัง?”

“อืม ท่านผู้เฒ่าถูกจับตัวไปจนตอนนี้ยังไม่รู้เบาะแสเลย พวกเราปิดข่าวมาหลายวันคิดว่ายังไงก็ปิดข่าวไว้รอคุณหนูใหญ่กลับมาได้ นึกไม่ถึงว่าไม่กี่วันก่อนข่าวจะแพร่งพรายออกไป เพราะเรื่องนี้หลายวันนี้ภายในจวนจึงอยู่เฉยไม่ได้เลย”

ได้ยินเช่นนี้หลัวอวี่จึงถาม “พอข้าเข้าเมืองก็เห็นพวกพี่น้องมากันหมด พวกท่านอาจารย์ไม่ได้มาด้วยหรือ?”

“มาสิ ตอนนี้ต่างอยู่ในเรือนท่านผู้นำตระกูล” ฟั่นหลินพูดจบก็ถามว่า “คุณหนูใหญ่ล่ะ? ทำไมไม่กลับมาพร้อมกับเจ้า? คงไม่ได้เกิดเรื่องอะไรกระมัง?” ไม่แปลกจริงๆ ที่เขาจะคิดเช่นนี้ ทว่าช่วงนี้จวนตระกูลเฟิ่งเกิดเรื่องขึ้นมากมายจริงๆ จะให้เขาไม่คิดเช่นนี้คงยากนัก

“เฮ้ยๆๆ! พูดจาเลอะเทอะอะไรเนี่ย! นายท่านยังสบายดีมาก” หลัวอวี่ถลึงมองพวกเขาอย่างไม่สบอารมณ์ บอกว่า “ข้าจะไปพบท่านผู้นำตระกูลกับพวกอาจารย์ก่อน” พูดจบก็เร่งฝีเท้าเดินไปยังเรือนเฟิ่งเซียว

ทุกคนเห็นท่าทางจึงเร่งฝีเท้าตามไป

ภายในเรือนเฟิ่งเซียว ยามนี้ชายวัยกลางคนอายุสี่สิบกว่าแปดคนกำลังนั่งอยู่ในสวนด้วยสีหน้าเคร่งเครียดไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไร ทุกคนต่างพยักหน้าเป็นครั้งคราวและซุบซิบกัน ก่อนจะเหลือบไปโดยไม่ตั้งใจ เมื่อเห็นร่างที่เร่งฝีเท้าเข้ามาคำพูดพวกเขาถึงจะหยุดลง

“อาจารย์! อาจารย์อาทั้งหลาย!”

หลัวอวี่ก้าวเข้าเรือนก็ขานเรียกและมายังเบื้องหน้าพวกเขา “พวกเรามาแล้วขอรับ!”

อาจารย์ของหลัวอวี่มองเขา ไม่เห็นร่างเฟิ่งชิงเกอสีหน้าก็คร่ำเครียดโดยฉับพลัน ถามว่า “เจ้าออกไปข้างน้อยพร้อมกับคุณหนูใหญ่ไม่ใช่หรือ? ทำไมเหลือแค่เจ้า? คุณหนูใหญ่ล่ะ?”

“นายท่านมีธุระต้องไปทำ นางว่าจะถึงบ้านช่วงค่ำๆ จึงให้ข้ากลับมาบอกก่อนขอรับ”

ได้ยินคำพูดนี้สีหน้าพวกเขาถึงจะผ่อนคลายลง พวกนายท่านในจวนต่างเกิดเรื่องซ้ำแล้วซ้ำเล่าจึงกังวลว่าจะเกิดเหตุอะไรกับคุณหนูใหญ่ด้วย เช่นนั้นคงเป็นปัญหาจริงๆ

“ในเมื่อเจ้ายอมรับนายแล้วก็ควรตามไปอารักขาอยู่ข้างกายนาง ทำไมถึงกลับมาเอง? ยามนี้เป็นช่วงที่ภายในจวนเกิดเรื่องมากมาย หากเกิดเรื่องอะไรกับคุณหนูใหญ่ใครจะรับผิดชอบ?” อาจารย์หลัวอวี่ตำหนิกล่าวโทษที่เขาไม่ตามไปอารักขาเฟิ่งจิ่วให้ตลอดทาง

ได้ยินเช่นนี้หลัวอวี่ก็มองอาจารย์ด้วยสีหน้าน้อยใจ เอ่ยว่า “นายท่านไม่ให้ข้าตามไป คำพูดนางไม่ฟังไม่ได้ขอรับ!”

“หลัวอวี่ ท่านผู้นำตระกูลเรียกเจ้า” เหลิ่งซวงเดินออกมาจากห้อง เรียกพลางมองหลัวอวี่ในสวน

“ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์อา ข้าต้องเข้าไปรายงานเรื่องครั้งนี้กับท่านผู้นำเสียก่อน” เขาพูดจบก็รีบเดินเข้าห้องไป

ทุกคนในสวนเห็นเช่นนี้ก็มองหน้ากัน เหลือบเห็นพวกองครักษ์คนอื่นๆ มากันแล้วจึงบอกว่า “พวกเจ้าเข้ามาซิ”

ฟั่นหลินเดินเข้าไปตามคำเรียกหา ทุกคนต่างขานเรียกอาจารย์

ชายวัยกลางคนหนึ่งในนั้นมองพวกเขาเจ็ดคนพลางเอ่ยเสียงเข้ม “ข้าขอถาม ทำไมพวกเจ้าแปดคนถึงมีแค่หลัวอวี่ที่ยอมรับนาย?”

ได้ยินคำพูดนี้พวกเขาต่างครุ่นคิด ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

เห็นพวกเขาต่างครุ่นคิดสีหน้าเหล่าชายวัยกลางคนก็ถมึงทึงขึ้นมา แววตาคมกริบจับจ้องเพื่อรอพวกเขาพูดเหตุผลออกมา

……………………