№ 423 น่ากลัวนัก!

หลัวอวี่มองคนผู้นั้นที่สวมชุดสีแดงและมีกลิ่นอายดุร้ายกระจายอยู่ทั่วร่างอย่างค่อนข้างตะลึง หากไม่ใช่ใบหน้าที่คุ้นเคย และรู้ว่าภายในจวนตระกูลเฟิ่งคุ้มกันเข้มงวด ตอนนี้เขาคงนึกว่านายท่านโดนใครสวมรอยมาจริงๆ

เหลิ่งซวงเห็นแล้วยังดี เพราะปรนนิบัตินายท่านอย่างใกล้ชิด จึงรู้ว่านางมักจะหงุดหงิดตอนตื่นนอน หนำซ้ำหากไม่ระเบิดอารมณ์ก็ไม่เป็นไร พอระเบิดทีก็ไม่ใช่น้อยๆ

คนแคว้นเหินเวหานำปัญหามาให้จวนตระกูลเฟิ่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ต้องพูดถึงนายท่าน ขนาดพวกเขาเห็นแล้วในใจยังโกรธ

บนร่างเฟิ่งจิ่วมีกลิ่นอายหนาวเยือก เงยหน้าเหลือบมองหลัวอวี่ด้วยแววตาเย็นชาฉายไอสังหาร ก่อนจะเดินมานั่งลงข้างโต๊ะในลานบ้าน พลางบอก “หยิบกระบอกระเบิดของเจ้ามาสักสองสามอัน” ระหว่างพูดก็หยิบขวดเล็กๆ เจ็ดแปดขวดออกมาจากห้วงมิติ

“อ้อ ขอรับ”

หลัวอวี่ที่ค่อยๆ ได้สติกลับมาขานรับ รีบหยิบกระบอกระเบิดที่เตรียมไว้เรียบร้อยเจ็ดแปดอันออกจากถุงฟ้าดินข้างเอว อานุภาพของมันเพิ่มขึ้นมากแล้ว แต่เมื่อเขาเห็นนายท่านเปิดกระบอกระเบิดออกมาปรุงใหม่ ก็อดตาค้างอยู่บ้างไม่ได้

ไม่ใช่กระมัง? แม้แต่เรื่องนี้นายท่านยังทำเป็นด้วย? ด้านในนั้นใส่ดินปืนไว้นะ! นางกลับบอกว่าจะแกะก็แกะ?

ทว่ายิ่งมองดวงตาเขายิ่งเบิกกว้าง เดิมนึกว่าโดนนางรื้อจนเสียของ แต่ใครจะรู้ว่าหลังนางแกะออกมาก็ผสมผงยาหลายชนิดลงไปในดินปืนพวกนั้น จากนั้นค่อยประกอบขึ้นมาใหม่ กระบอกระเบิดเจ็ดแปดอันบนโต๊ะล้วนเป็นเหมือนกัน ถูกนางแกะออกมาปรับใหม่

“นายท่าน ทำไมท่านถึงประกอบกระบอกระเบิดนี้เป็นขอรับ ท่านรู้หรือว่าผสมยังไง?” ของพรรค์นี้แม้แต่อาจารย์เขายังทำไม่เป็น นี่เป็นสิ่งที่เขาดัดแปลงมาจากประทัด จึงมีอานุภาพทำลายมหาศาล แต่พอมาถึงมือนายท่าน ทำไมถึงคล้ายจะไม่ยากเย็นเลยสักนิด?

“ใช่ เคยเล่นมาก่อนหน้านี้” เธอขานรับโดยที่มือยังไม่หยุดขยับ

ในฐานะหัวหน้าองค์กรลับในยุคปัจจุบัน รวบรวมอัจฉริยะเพี้ยนๆ จากแต่ละตระกูลมา เชี่ยวชาญด้านยาพิษและชำนาญการลอบฆ่า เธอที่ถูกคนขนานนามว่าเป็นปีศาจ จะประกอบกระบอกดินระเบิดไม่เป็นได้อย่างไร?

เคยเล่นมาก่อนหน้านี้?

หลัวอวี่มีแววตาตกใจ เห็นท่าทางของนางที่คล่องแคล่วกว่าตนก็ชะงักไปนิด เอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า “นายท่าน ยาที่ท่านผสมไว้ด้านในมีผลยังไงหรือขอรับ?”

ผสมยาพวกนั้นลงในดินปืนจะจุดไม่ติดหรือไม่? เขาไม่เคยลองแบบนั้นเลย ต้องรู้ไว้ว่าสัดส่วนพวกนั้นจะผิดพลาดไม่ได้แม้แต่น้อย หากทำผิดระเบิดกระบอกนั้นจะเสียและไม่นับว่าสมบูรณ์

ประกอบกระบอกระเบิดเจ็ดแปดอันบนโต๊ะเสร็จ เธอถึงจะเงยหน้ามองเขา แล้วเผยรอยยิ้มเย็นเยือกแปลกๆ ออกมา “เจ้าอยากรู้? เดี๋ยวเห็นก็รู้เอง”

เพราะตกใจกับรอยยิ้มเย็นเยียบและพิกลบนใบหน้านาง หัวใจหลัวอวี่จึงสั่นสะท้าน เห็นนางลุกขึ้นไปล้างมือด้านหลัง ก็รีบเขยิบไปข้างกายเหลิ่งซวง กดเสียงเบาลงถามว่า “เหลิ่งซวง นายท่านเป็นอะไร ทำไมดูแล้ววันนี้ไม่ค่อยปกติเท่าไหร่?”

อันที่จริงเขาอยากบอกมากว่า นายท่านวันนี้ดูน่ากลัวยิ่งนัก…

เหลิ่งซวงชำเลืองมองเขา ชะงักเล็กน้อยสักพักถึงจะบอก “นายท่านมักจะหงุดหงิดตอนตื่นนอน”

ฟังเช่นนี้ใจหลัวอวี่ที่เดิมเคยหวั่นๆ ถึงจะคลายลง หงุดหงิดยามตื่นนอน ยังดีๆ ได้ยินว่าคนที่หงุดหงิดตอนตื่นหากโดนเสียงดังปลุกให้ตื่นอารมณ์จะไม่ค่อยดีเท่าใด แต่พอค่อยยังชั่วจะดีขึ้นเอง

ฮู่!

เขาแอบถอนหายใจเบาๆ อยู่ในใจ คิดว่าอีกหน่อยตนเองจะผลีผลามไม่ได้เด็ดขาด ไม่เช่นนั้นคง..

นึกถึงรอยยิ้มเย็นๆ แปลกๆ ตรงริมฝีปากนายท่าน เขาก็หนาวสั่นโดยฉับพลัน

น่ากลัวนัก…

………………………………….