№ 425 ของขวัญชิ้นใหญ่!

“โอ้ มาทำอะไรกัน? ทำไมถึงขนข้าวของมาตั้งหลายกล่อง? คงไม่คิดจะส่งของขวัญให้จวนตระกูลเฟิ่งเปล่าๆ หรอกกระมัง?”

เฟิ่งจิ่วในชุดสีแดงหรี่ตากวาดมองผู้คนเบื้องหน้า สายตามองผ่านบนกล่องพวกนั้นที่มีดอกไม้ผ้าไหมแดงดอกใหญ่ผูกไว้ บนใบหน้าพริ้มเพรามีรอยยิ้มประดับ ภายในความอ่อนหวานแฝงความไร้เดียงสา ราวกับแกะน้อยไร้พิษสง กำลังมองเกี้ยวหรูหราที่จอดตรงประตูใหญ่ด้วยรอยยิ้มอิ่มเอม

ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังตรงหน้าเหลือบมองนาง เอ่ยเสียงเข้มว่า “คุณหนูใหญ่เฟิ่ง วันนี้ฝ่าบาทข้ามามอบสินสอดทองหมั้นด้วยตนเอง เพื่อรับท่านกลับไปแคว้นเหินเวหา ในเมื่อท่านออกมาแล้วก็พอดีเลย ให้คนมาเก็บสินสอดไป ส่วนท่านตามพวกเรามาเถอะ!”

ได้ยินเช่นนี้ เธอเลิกคิ้วขึ้น สายตามองไปยังกล่องพวกนั้น ในแววตามีประกายที่คนอื่นไม่อาจเข้าใจฉายผ่าน ริมฝีปากยกยิ้มเบาๆ “พวกนี้คือสินสอด?”

“ถูกต้อง เพื่อให้เห็นความสำคัญที่องค์รัชทายาทมีต่อคุณหนูใหญ่เฟิ่ง ฝ่าบาทจึงตั้งใจสั่งคนเตรียมของล้ำค่าร้อยกล่องมาเป็นสินสอด เพื่อแสดงถึงความจริงใจ” น้ำเสียงทุ้มต่ำของผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังถูกเปล่งออกมาพร้อมกลิ่นอายพลังวิญญาณ ลอยเข้าหูคนที่มุงดูเรื่องสนุกห่างออกไปไกลร้อยเมตรพวกนั้นอย่างชัดเจน

เพียงแต่เมื่อได้ยินว่าเป็นสมบัติล้ำค่าร้อยกล่อง ดวงตาบางคนเผยความอิจฉา ดวงตาบางคนก็เผยความดูแคลนจนถึงขั้นเหยียดหยาม

“จะขอข้าแต่งงานด้วยสมบัติร้อยกล่อง? อืม ไม่สิ จะแต่งข้าเป็นชายารอง?” เฟิ่งจิ่วเดินนวยนาดเข้าไป เอ่ยด้วยรอยยิ้มสดใส “ข้านึกว่าจะนำของพวกนี้มาขอขมาเสียอีก! ถึงอย่างไรสองวันนี้พวกท่านก็นำปัญหามาให้จวนข้าไม่น้อย”

ได้ยินเช่นนี้ คนไม่น้อยที่อยู่ไม่ไกลต่างสูดหายใจ ไม่นึกว่าคุณหนูใหญ่เฟิ่งจะกล้าใช้น้ำเสียงเช่นนี้พูดกับผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลัง ต้องรู้ไว้ว่าหากไม่ระวังทำให้เขาโกรธ แค่หนึ่งฝ่ามือก็ซัดนางกระเด็นเมื่อไหร่ก็ได้

ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังคนนั้นขมวดคิ้ว สีหน้าไม่สบอารมณ์อยู่บ้าง แค่ผู้หญิงคนเดียวยังกล้าวางท่าต่อหน้าเขา คิดว่าตนเองเป็นใครกัน เดาว่ารัชทายาทคงสนใจนางแค่ช่วงหนึ่ง หากไม่มีฝ่าบาทคอยคุ้มหัว ถึงแม้นางคิดจะใช้ชีวิตอยู่ในแคว้นเหินเวหายังยากเลย

“คุณหนูใหญ่เฟิ่ง ท่านรู้หรือไม่ว่าตัวเองกำลังพูดอะไร?” ผู้ฝึกตนคนนั้นมีสีหน้าถมึงทึง จ้องนางด้วยแววตาคมปลาบ “องค์รัชทายาทพวกเราถูกใจท่านถือเป็นวาสนา ไม่ต้องพูดถึงเรื่องมีสมบัติร้อยกล่องเป็นสินสอด หากไม่เห็นว่าท่านสำคัญ ถึงสั่งให้คนพาท่านเลยไปก็ไม่มีใครกล้าทำอะไร!”

“บังอาจ!”

เสียงตะโกนเกรี้ยวกราดซึ่งกังวานทรงพลังดังมาจากปากองครักษ์รอบๆ เป็นเสียงที่สม่ำเสมอเท่ากัน ทั้งโกรธเคืองและเยียบเย็น ภายในเสียงตะโกนมีกลิ่นอายพลังเร้นลับจากร่างองครักษ์ทุกคน กลิ่นอายพลังเร้นลับที่ดุดันปานคมมีดต่างตรงไปทางผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังคนนั้น เสียงตะโกนนี้ก่อตัวกลายเป็นกลิ่นอายพลังเร้นลับที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่ากลางอากาศและจู่โจมไปทางเขา

เห็นเพียงผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังผงะ ก่อนยกมือขึ้นสะบัดกลิ่นอายพลังวิญญาณสายหนึ่งออกไป เมื่อทำลายกระแสลมนั้นแล้วถึงชำเลืองมององครักษ์พวกนั้น ในใจแอบตกตะลึง

คนพวกนี้…

ดูท่าเขาจะต้องบอกองค์รัชทายาทเสียหน่อย ตอนที่พาคุณหนูใหญ่เฟิ่งกลับไป องครักษ์กองนี้ก็ต้องพาไปด้วยกัน! กองกำลังเช่นนี้จะต้องเป็นกำลังพลที่องอาจห้าวหาญอย่างแน่นอน!

ยามนี้เฟิ่งจิ่วยกมุมปากขึ้นอย่างนึกสนุก แล้วมองผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังคนนั้น “อ้อ ข้ามีเกียรติเช่นนี้เชียว? ไม่นึกไม่ฝันเลยจริงๆ!”

บนริมฝีปากเธอมีรอยยิ้มประหลาดผลิบาน กล่าวว่า “ในเมื่อพวกท่านมอบของล้ำค่าพวกนี้มา ไม่สู้ให้ข้ามอบของขวัญชิ้นใหญ่ตอบแทนเป็นอย่างไร?”

………………………