№ 432 เฟิ่งจิ่วฟ้องร้อง

เหล่าองครักษ์เห็นนายท่านของตนกล่าวฟ้องกับชายฉายานามเจ้าตำหนักยมราชด้วยสีหน้าน้อยอกน้อยใจ มุมปากก็กระตุกอย่างอดไม่ได้ ต่างพากันก้มหน้าลงไป

อาจเพราะเคยเห็นการกระทำเด็ดขาดที่เหี้ยมโหดรุนแรงของนายท่าน จึงปรับตัวกับท่าทางไร้เดียงสาและน้อยใจนี้ไม่ค่อยได้ แม้ดวงตาสดใสจะกะพริบ แววตาใสซื่อบริสุทธิ์ มองอย่างไรก็เป็นใบหน้าไร้พิษสง แต่พวกเขาไม่รู้สึกว่านายท่านใส่ซื่อไร้พิษภัยเลย…

ส่วนเจ้าตำหนักยมราชซึ่งได้ยินคำร้องทุกข์จากนาง ไอชั่วร้ายทั่วกายกระจายออกมา แววตาลึกล้ำพลันเย็นชา ก้นบึ้งดวงตาฉายไอสังหารเย็นเยียบที่ดุดัน เขาเงยหน้ามองไปทางตัวประหลาดเฒ่าระดับกำเนิดวิญญาณผู้นั้น น้ำเสียงเย็นชาน่าขนลุก “อ้อ? เขาคิดจะกำราบเจ้า?”

“ใช่!”

เฟิ่งจิ่วพยักหน้าหนักๆ จากนั้นเอ่ยอย่างน้อยใจ “เขาอาศัยว่าตนเป็นตัวประหลาดเฒ่าระดับกำเนิดวิญญาณมารังแกคน ยังมีรัชทายาทแคว้นเหินเวหาคนนั้นอีก ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน จะแต่งข้าเป็นชายารองโดยใช่เหตุ ชายารองอะไรกัน? เป็นภรรยาน้อยชัดๆ! ข้าคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเฟิ่งผู้สง่างาม มีหรือจะสนใจตำแหน่งภรรยารอง? ข้าบอกชัดแจ้งว่าไม่แต่ง แต่พวกเขาคิดใช้คนจำนวนมากบังคับชิงตัว ทั้งยังบอกอีกว่ากำราบข้าแล้วจะจับกลับไปขังไว้”

ฟังคำพูดจบ เจ้าตำหนักเงียบไปชั่วครู่ ฮุยหลางกับอิ่งอีที่ยืนด้านหลังเจ้าตำหนักจ้องมองตัวประหลาดเฒ่าระดับกำเนิดวิญญาณกับรัชทายาทแคว้นเหินเวหาอย่างแปลกใจอยู่บ้าง

เหอะๆ ไม่สืบถามเสียหน่อยเล่าว่าคุณหนูใหญ่เฟิ่งผู้นี้เป็นใคร มีฐานะเช่นไร คิดจะแต่งนางเป็นชายารอง? แต่งภูตหมอเป็นชายารอง? เหอะๆ เรื่องประหลาดเช่นนี้มีแค่พวกเขาเท่านั้นที่ทำได้

คิดถึงว่านายท่านมีฐานะสูงส่งปานนั้นภูตหมอยังไม่มอง…แค่กๆ! ยังไม่หวั่นไหว เป็นแค่แคว้นเล็กระดับหกยังกล้ามาแย่งผู้หญิงกับนายท่าน? คิดจะบังคับชิงตัวไป? เพ้อฝันเสียจริง

แต่ว่า…

พวกเขามองเหล่าทหารอารักขาแคว้นเหินเวหาบนพื้นที่เจ็บเจียนตายด้วยสีหน้าประหลาด แม้แต่เสียงร้องโอดครวญยังเปล่งออกมาไม่ได้

รู้สึกว่าภาพเหตุการณ์นี้กับที่ภูตหมอบอกว่าพวกเขาอาศัยกำลังคนมารังแกไม่ค่อยเข้ากับความจริงสักเท่าไหร่!

ไม่ว่ามองอย่างไร ภูตหมอก็เป็นฝ่ายรังแกคนอื่นเขา หนำซ้ำยังล้มคนแคว้นเหินเวหาไปเกินครึ่งภายใต้สถานการณ์ที่ไม่เสียใครเลยสักคน

เดาว่าคงมีเพียงตัวประหลาดเฒ่ากับรัชทายาทแคว้นเหินเวหาที่ไม่ตกหลุมพราง

ผู้คนรอบๆ ได้ยินคำกล่าวนาง แต่ละคนมีสีหน้าท่าทางประหลาด ในดวงตามีประกายแวววับ

เจ้าตำหนักยมราชกับชายสองคนด้านหลังเพิ่งมาถึงจึงไม่รู้เรื่อง แต่พวกเขาเห็นตั้งแต่ต้นจนจบ แม้ท่าทางจะเหมือนคนแคว้นเหินเวหาได้เปรียบตลอด ทว่าความเป็นจริงเห็นคนพวกนั้นที่ล้มนอนอยู่บนพื้นก็รู้แล้ว คนของจวนตระกูลเฟิ่งไม่บาดเจ็บสักคน

ตรงกันข้าม ทหารอารักขาแคว้นเหินเวหาและผู้นำทหารซึ่งผู้ครองแคว้นส่งมาพวกนั้นกลับบาดเจ็บด้วยน้ำมือของคุณหนูใหญ่เฟิ่งที่ยามนี้ดูแล้วไร้พิษสงยิ่งนัก

อีกอย่าง ตั้งแต่คุณหนูใหญ่เฟิ่งเดินออกมาจากจวน แม้รู้ว่าชายชราคนนั้นเป็นตัวประหลาดเฒ่าระดับกำเนิดวิญญาณ ก็ยังไม่เห็นหน้านางเผยความตื่นตระหนกหวาดกลัวแม้แต่น้อย

แต่เมื่อเห็นชายชุดคลุมดำสวมหน้ากากปรากฏตัวขึ้นที่นี่ ชั่วพริบตาหนึ่งพวกเขาเห็นว่านางอยากหลบกลับเข้าจวนไป

เดิมทียังแปลกใจเล็กน้อย แต่นึกถึงคำที่ชายหนุ่มพูดหลังจากนั้นก็คลายความสงสัย คิดๆ แล้วคุณหนูใหญ่เฟิ่งคงไปหว่านเสน่ห์ไว้ข้างนอก ชายผู้นี้ถึงไล่ตามมาถึงจวน

แต่ทำไมคุณหนูใหญ่เฟิ่งถึงฟ้องกับเขา? หรือว่าชายชุดคลุมดำเป็นศัตรูกับตัวประหลาดเฒ่าระดับกำเนิดวิญญาณเพื่อนางได้?

ขณะกำลังคิด ก็ตกใจกับภาพตรงหน้าเสียจนต้องสูดหายใจ…

……………………….