№ 496 ชุดขอทานดีกว่า

“ข้าจะพาเหล่าไป๋ไปด้วย! อสูรกลืนเมฆาตัวน้อยนั้นก็จะพาไป นี่ ท่านดูสิ” เฟิ่งจิ่วในชุดสีแดงปรากฏตัวตรงหน้าพวกเขาด้วยชุดผู้ชาย ก้าวเดินออกมาพร้อมเชิดคางน้อยๆ ส่งสัญญาณให้เจ้าตำหนักยมราชมองฉิวฉิวข้างๆ

ตั้งแต่เห็นฉิวฉิวคืนร่างเดิมยามกลืนกินวิญญาณต้น เธอก็เรียกมันว่าฉิวฉิวน้อยมาก เปลี่ยนไปเรียกอสูรกลืนเมฆาตัวน้อยทันที ถึงอย่างไรภาพที่มันกลืนวิญญาณต้นไปช่างทำให้เธอยากจะลืมจริงๆ มองอย่างไรก็รู้สึกว่าฉิวฉิวสองคำนี้ไม่เหมาะกับมัน

เห็นนางปรากฏตัวด้วยชุดผู้ชาย ชุดสีแดงแพรวพราวยังคงเปิดเผยชัดเจนเช่นนั้น ไม่ใช่ชุดกระโปรงผู้หญิงแต่เป็นชุดคลุมผู้ชาย เพราะนางแต่งตัวเป็นชาย ร่างกายจึงมีกลิ่นอายชั่วร้ายและรักอิสระกระจายออกมา คล้ายคลึงกับคุณชายน้อยผู้สูงศักดิ์ยิ่งนัก รูปโฉมงดงามโดดเด่นเป็นที่สุด แม้แต่งตัวเป็นผู้ชาย เขาเห็นแล้วแววตายังวูบไหวเล็กน้อย

ทันใดนั้นเขาคิดว่าชุดขอทานยังเหมาะกับนางมากกว่า อืม ดีที่สุดบนหน้าต้องทาโคลนหรือสมุนไพรอีกสักหน่อย นั่นถึงจะดีกว่า

เฟิ่งจิ่วที่เดินออกมาชำเลืองมองเขา ถามว่า “ท่านคงไม่คิดจะออกไปทั้งแบบนี้กระมัง?”

เจ้าตำหนักยมราชเลิกคิ้วขึ้น “ไม่อย่างนั้นเล่า?”

“ติดหนวดเคราท่านอา แล้วเปลี่ยนใส่ชุดคลุมที่ไม่โดนเด่นสิ!” เธอเชิดคางขึ้นเล็กน้อย สีหน้าหลงตัวเองอยู่บ้าง กล่าวด้วยน้ำเสียงสุขใจเจือยิ้มหัว “คนงามมีแค่ข้าก็พอ ไม่อย่างนั้นเดินไปด้วยกันจะดึงดูดสายตาคนเกินไป เฮ้อ ภาพเช่นนั้นคิดๆ แล้วข้าว่าไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก”

ได้ยินนางนางแล้ว หน้าผากเจ้าตำหนักยมราชมีเส้นเลือดสีดำปูดขึ้นมา เหลือบมองนางด้วยสีหน้าแปลกๆ “ข้าคิดว่าเจ้าเปลี่ยนเป็นชุดขอทานและทาขี้เถ้าบนหน้าจะดีกว่า เจ้าจะไปเปลี่ยนหรือไม่?”

“ได้ยังไงกันเล่า!”

เฟิ่งจิ่วถลึงตาที่เปล่งประกาย “ข้าว่าจะออกไปยั่วยวนสาวงามสักสองสามคน!” พูดออกไป แม้แต่ตนเองยังยิ้มขึ้นมา “หนำซ้ำข้าคิดว่าด้วยรูปโฉมงดงาม บุคลิกงามสง่า ออกไปครั้งนี้จะต้องทำให้เหล่าแม่นางผู้เพริศพริ้งหัวใจเต้นรัวเป็นแน่ ดังนั้นท่านอย่าทำข้าเสียเรื่อง รีบๆ เปลี่ยนชุดนั้นเถอะ ติดหนวดเคราหนาๆ เปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์ท่านอาจะดีมาก”

เหลิ่งซวงข้างๆ มองเฟิ่งจิ่วด้วยดวงตาฉายแววอ่อนโยน ตรงริมฝีปากมีรอยยิ้มบางๆ ส่วนเหลิ่งหวาข้างกันก็ผุดยิ้มทันใด มองนายท่านในชุดสีแดงแวววับแสบตาหาเรื่องเจ้าตำหนักยมราชด้วยสีหน้าตื่นเต้นดีใจ

ฮุยหลางกับอิ่งอีที่ตามอยู่ด้านหลังเจ้าตำหนักต่างมองหน้ากัน สองคนถอยไปด้านนอกโดยไม่ส่งเสียงดัง เสียแรงที่ก่อนนายท่านออกมายังพลิกหาเสื้อผ้า ทั้งเลือกเข็มขัดหยกและสีชุดคลุม ไม่เคยคิดว่ามาถึงที่นี่ ภูตหมอกลับคิดว่าเขาหล่อเหลาสะดุดตาเกินไป กลัวเขาแย่งแสงนาง จึงให้นายท่านเปลี่ยนเป็นชุดอย่างท่านอา

อืม แม้ตัวตนของหลิงโม่หานยามอยู่ข้างนอกจะเดินไปไหนมาไหนสะดวกหน่อย แต่นายท่านคิดจะแสดงเสน่ห์ความเป็นชายอันไร้ที่ติของตนระหว่างทาง ซ้ำยังคิดจะใช้เสน่ห์ชายยั่วยวนภูตหมอ ตอนนี้หากเปลี่ยนเป็นชุดท่านอา ความตั้งใจนี้จะได้ผลได้อย่างไร?

สองคนเหลือบมองนายท่านอย่างเงียบเชียบ อดไม่ได้ที่จะอาลัยให้เขา ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าสุดท้ายนายท่านจะยอมตามคำพูดภูตหมอ เปลี่ยนสวมชุดท่านอาออกไป

เป็นไปตามคาด สองคนทางนี้เพิ่งกำลังคิดในใจ ทางนั้นก็ได้ยินเสียงนายท่านลอยมา

“เช่นนั้นข้าจะเปลี่ยนที่นี่ เจ้าเข้ามาช่วยข้าด้วย” พูดจบก็เดินไปยังเรือนของเฟิ่งจิ่ว

ฮุยหลางกับอิ่งอีได้ยินคำพูดนี้ก็ส่ายหน้าทันควัน ในหัวคิดว่า ‘กลัวเมียชัดๆ!’

…………………