№ 512 ป้ายประจำตลาดมืดขั้นหนึ่ง

เห็นผู้ดูแลหวงตกใจจนกลายเป็นเช่นนั้น จู่ๆ เฟิ่งจิ่วก็อารมณ์ดียิ่ง ดังนั้นจึงหัวเราะเบาๆ พูดอย่างหยอกล้อว่า “ข้ามีชื่อเสียงอยู่บ้าง แต่ถ้าบอกว่าข้าแซ่ภูต ท่านจะเชื่อหรือไม่? ช่างมันเถอะ ข้าจะไม่พูดเรื่องนี้กับท่าน ไปเชิญหัวหน้าพวกท่านมาเถอะ! ข้าจะคุยกับเขาสักหน่อย” เหมือนตอนที่ลงบันทึกจะใช้แค่ภูตหมอสองคำ

ความจริงแล้วตอนแรกสุดที่ได้รับป้ายประจำตลาดมืดนี้มา ก็เป็นแค่ป้ายประจำตลาดมืดธรรมดาจริงๆ เป็นป้ายที่สามารถทำให้ตลาดมืดปฏิบัติกับเธอเช่นแขกผู้มีเกียรติ แต่ภายหลังคบหาสมาคมกับหัวหน้าเคอแห่งตลาดมืดแคว้นเหินเวหา เขารู้ว่าเธอมีป้ายประจำตลาดมืด จึงออกปากช่วยขอป้ายขั้นหนึ่งมาให้ บอกว่าสิทธิพิเศษใดๆ จะยิ่งมากขึ้น การปรนนิบัติก็ยิ่งดี

แต่เธอไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ถึงอย่างไรก็เป็นแค่ป้ายคำสั่งอันหนึ่ง จึงไม่ได้เก็บมาใส่ใจ ไม่นึกว่ามาถึงที่นี่จะเจอเรื่องเช่นนี้ เดิมทีเธอคิดว่ายกเรื่องการตรวจสอบให้ผู้ดูแลตลาดมืดไปก็เพียงพอแล้ว ไม่อยากรบกวนหัวหน้าตลาดมืด แต่ไม่คิดว่าจะมีคนใช้อุบายกับป้ายประจำตลาดมืดของเธอ

เหอะๆ กล้าฉวยของไปจากมือเธอ? น่าสนใจจริงๆ!

สีหน้าผู้ดูแลหวงซีดเผือด ถูกอยู่ที่เขาเป็นผู้ดูแลตลาดมืด ปกติเรื่องเล็กใหญ่ภายในเขาก็จัดการได้ไม่เลว แต่แท้จริงผู้จัดการดูแลตลาดมืดแห่งนี้คือหัวหน้าที่อยู่เหนือกว่าเขาต่างหาก!

หากให้อีกฝ่ายรู้เรื่องนี้ ไม่กล้าจินตนาการจริงๆ ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร…

และตอนนี้ เด็กหนุ่มตรงหน้าเปิดเผยตัวตนผู้ถือครองป้ายขั้นหนึ่ง แม้ตนเป็นผู้ดูแลตลาดมืดก็เกรงว่าคงมีคุณสมบัติไม่พอจะรับรองเขา คิดถึงตรงนี้ผู้ดูแลหวงก็กลืนน้ำลาย เอ่ยเสียงสั่นว่า “คะ คุณชายเชิญนั่งรอสักครู่ ขะ ข้าจะรีบสั่งคนไปเชิญหัวหน้ามา”

หัวหน้าตลาดมืดปกติจะไม่ลงมือจัดการธุระเอง เพราะเวลาส่วนใหญ่พวกเขามักฝึกบำเพ็ญ เว้นแต่จะมีเรื่องอะไรร้ายแรงจนผู้ดูแลไม่อาจจัดการได้จริงๆ พวกเขาถึงออกหน้า ทว่าเรื่องตอนนี้มีแต่ต้องให้หัวหน้าจัดการแล้ว

เขาไม่กล้าสั่งคนไปเชิญ แต่ไปเชิญหัวหน้าด้วยตัวเอง เขาลนลานมาถึงเขตเรือนเดี่ยวที่หัวหน้าฝึกบำเพ็ญ เฝ้าอยู่นอกเรือน แล้วสั่งให้คนคุ้มกันเข้าไปแจ้งเรื่องเร่งด่วน ไม่นานนักก็เห็นชายสวมชุดคลุมสีเทาอายุราวห้าสิบเดินออกมา

คนผู้นี้คือหัวหน้าตลาดมืดแคว้นมหาสันติ เป็นผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณที่ทั่วร่างมีกลิ่นอายผู้แข็งแกร่งกระจายอยู่

“เกิดอะไรขึ้น?” เขามีสีหน้าคร่ำเครียด มองผู้ดูแลหวงแวบหนึ่ง น้ำเสียงน่ากรงขามและมีแรงกดดันเช่นผู้แข็งแกร่ง เพียงเอ่ยปากก็ทำให้ใจสั่นไหวเล็กน้อย

เมื่อเห็นเขา สองขาของผู้ดูแลหวงสั่นเทาและทรุดลงไปทันที กล่าวอย่างตื่นตระหนกว่า “ท่านหัวหน้า…ขะ ข้าก่อเรื่องใหญ่แล้วขอรับ ขอท่านหัวหน้าช่วยข้าด้วย…”

ได้ยินเช่นนี้ คิ้วเขายิ่งขมวดมากขึ้น ยังไม่ให้ลุกขึ้นมา แต่ถามว่า “พูดมาอย่างละเอียดให้ชัดเจน!”

ผู้ดูแลหวงจึงไม่กล้าปิดบังแม้แต่น้อย เล่าเรื่องที่สองคนนั้นมาหาเขา รวมถึงเรื่องป้ายประจำตลาดมืดที่เด็กหนุ่มชุดแดงถือมาโดนสับเปลี่ยนไป เล่าถึงตรงนี้เขาก็ทำหน้าร้องไห้ สีหน้าตื่นตกใจ “ขะ ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าป้ายประจำตลาดมืดนั้นเป็นป้ายขั้นหนึ่ง ของอย่างป้ายประจำตลาดมืดขั้นหนึ่งมีน้อยมาก ไม่นึกเลยว่าจะปรากฏที่แคว้นมหาสันติ หนำซ้ำผู้ถือครองยังเป็นเด็กหนุ่ม ขะ ข้า…”

“เด็กหนุ่มชุดแดง?”

หลังจากหัวหน้าคนนั้นฟังคำอธิบายผู้ดูแลหวง ในดวงตาก็เผยความประหลาดใจ เหมือนนึกเรื่องบางอย่างได้ ท่าทางตื่นเต้นเล็กน้อย รีบเอ่ยถามว่า “ตอนนี้เด็กหนุ่มคนนั้นอยู่ที่ไหน?”

“ยะ อยู่ในโถงใหญ่ตลาดมืดขอรับ” กล่าวจบก็เห็นหัวหน้าก้าวยาวตรงไปด้านหน้า เห็นเช่นนั้นเขาจึงรีบเร่งตามไปด้วย