№ 546 ไม่ใช่การข่มขู่แน่นอน

เฟิ่งจิ่วที่ฟังถึงตรงนี้ยิ้มอย่างกลั้นไม่อยู่ในที่สุด ยังไม่ต้องพูดอะไร แค่เธอนึกภาพที่ท่านปู่ถูกหญิงรูปโฉมอายุยี่สิบบีบบังคับให้แต่งงาน ทำไมถึงนึกสนุกขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่เล่า? แม้ไม่เห็นกับตาตัวเอง แต่ภาพเช่นนั้นต้องน่าสนใจมากแน่ๆ

“ขอบคุณท่านหัวหน้าเคอมาก ข้ารู้แล้ว” เธอยิ้มกล่าว สำหรับพวกเขาที่เป็นห่วงท่านปู่มาตลอด เรื่องนี้ถือเป็นข่าวดี

ได้ยินเช่นนี้หัวเคอจึงลุกยืนขึ้นมา ประสานมือบอกว่า “เช่นนั้นข้าคงไม่อยู่นาน คุณชายจิ่ว ขอตัวก่อน หากวันใดพบกันอีก ข้าจะทำหน้าที่เจ้าบ้านให้ดีที่สุด”

เฟิ่งจิ่วลุกขึ้นส่งแขก ขณะเดียวกันก็ยื่นยาขวดหนึ่งให้เขา “นี่คือยาที่ปรุงออกมาในสองวันนี้ ถือเป็นของขวัญขอบคุณเล็กน้อยจากข้า แม้ไม่อาจรักษาแผลเก่าแต่ก็บรรเทาอาการบาดแผลได้”

ได้ยินเช่นนี้ หัวหน้าเคอนั้นแสนยินดี บอกขอบคุณรัวๆ แล้วถึงจะจากไป

ภายในห้อง หลิงโม่หานมองนางเดินเข้ามาพลางถาม “จะไปเมื่อไร?”

“แน่นอนว่ายิ่งเร็วยิ่งดี ตอนนี้ข้าอยากพบท่านน้าซู่ซีเสียหน่อย” ดวงตาเธอหรี่ลง เอ่ยด้วยแววตายิ้มแย้ม ผู้หญิงเช่นนั้นหายากจริงๆ ในโลกนี้ ทำไมท่านปู่ถึงพลาดไปได้?

เห็นสีหน้าท่าทางนาง มุมปากหลิงโม่หานยกขึ้นเล็กน้อย บอกว่า “โลกนี้มีเพียงยาคงรูปลักษณ์ กลับยังไม่มียาน้ำหรือยาเซียนที่ทำให้คนกินแล้วอายุน้อยลง หากท่านปู่เจ้ากับซู่ซีคนนั้นอยากเดินไปด้วยกันก็ยากเย็นจริงดั่งคำพูดคนแซ่เคอนั่น”

หากเป็นคนอื่น ขอเพียงมีความสามารถเช่นนั้น แต่งภรรยาหลวงรับภรรยารองก็ล้วนเลือกผู้ที่งามราวบุปผา แม้เป็นตัวประหลาดเฒ่าระดับกำเนิดวิญญาณอายุหลายร้อยปีก็เลือกหญิงสาวอายุสิบกว่าถึงยี่สิบมาอุ่นเตียงให้ได้ ความแตกต่างด้านเลขอายุไม่ใช่ปัญหาเลย

แต่คนเช่นท่านปู่นางกลับยากยิ่ง ผู้หญิงคนหนึ่งทำเช่นนั้นเพื่อเขา หากเขายังหนุ่มก็คงดี แต่เขาตอนนี้อายุมากแล้ว จะยอมรับรูปลักษณ์ตัวเองที่แก่ชราและไปปรากฏตัวต่อหน้าคนรักในทุกๆ วันได้อย่างไร?

“โลกก็มหัศจรรย์เช่นนี้ ไม่ว่ายาเซียนหรือยาทั่วไปล้วนเปลี่ยนแปลงไม่มีสิ้นสุด แล้วท่านรู้ได้อย่างไรว่าโลกนี้จะไม่มียาเซียนที่สามารถทำให้คนกลับมาหนุ่มสาวอีกครั้ง?”

เธอเลิกคิ้วมองเขา กลางหว่างคิ้วเต็มไปด้วยความมั่นใจ “ความลึกลับของศาสตร์ยาเปลี่ยนแปลงไปมาก ขอแค่ศึกษาลงลึก ข้าเชื่อว่าการพัฒนายาเซียนไม่ใช่ปัญหา หนำซ้ำในเมื่อโลกนี้ยังไม่มียาเซียนเช่นนั้นปรากฏ เช่นนั้นหากข้าพัฒนาออกมาได้ นามภูตหมอก็จะโด่งดังไปทั่วหล้า”

เห็นนางทำหน้าได้ใจ ท่าทางมีชีวิตชีวา รอยยิ้มตรงริมฝีปากเขายิ่งกดลึกขึ้นอย่างอดไม่ไหว “อืม คนอื่นข้าไม่รู้ แต่หากคนคนนี้เป็นเจ้า ข้าเชื่อว่าต้องทำได้แน่” กล่าวจบก็ยกน้ำชาขึ้นจิบเบาๆ

ได้ยินเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วเหลือบมองเขา “เล่นไม้นี้ให้น้อยหน่อย คืนนี้ต่างคนต่างนอน หากท่านกล้าบุกรุกห้องข้ากลางดึก หึๆ! จะทำให้ท่านไม่ขันทุกนาทีเสียเลย”

“แค่กๆ!”

น้ำชาที่ยังไม่ทันกลืนถูกสำลักออกมาเพราะคำพูดนาง เขากระแอมเบาๆ สองครั้ง วางถ้วยชาลงกวาดมองนางด้วยสีหน้าขุ่นเคืองเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้อยู่ต่อหน้าผู้รับใช้สี่คนไม่ว่าอะไรก็กล้าพูดจริงๆ

ฮุยหลางกับอิ่งอีที่ยืนข้างๆ ก้มหน้าหัวเราะอู้อี้อย่างกลั้นไม่ไหว เหลิ่งซวงยังคงมีสีหน้าเย็นชา แต่นัยน์ตากลับฉายแววยิ้มหัว มีเพียงเหลิ่งหวาที่ฉีกยิ้มกว้างออกมา ไม่อาจปิดบังรอยยิ้มบนใบหน้า

เฟิ่งจิ่วยักคิ้วไปทางเขา เอ่ยพร้อมหัวเราะเบาๆ “อย่าคิดว่าข้าพูดเล่น ข้าพูดจริง หากท่านอยากลิ้มรสชาติอย่างฮุยหลางตอนแรกก็ลองได้”

ฮุยหลางที่หัวเราะอู้อี้ได้ยิน จู่ๆ รอยยิ้มบนหน้าก็แข็งทื่อ ยิ้มไม่ออกทันที…