№ 557 พบเจอ

เห็นท่าทางนางตกตะลึง มุมปากเขายกขึ้นเล็กน้อย “ดังนั้นเจ้าต้องแกร่งขึ้น มีเพียงแข็งแกร่งขึ้นถึงจะสามารถจับมือข้ารับมือพายุฝนในอนาคต เป็นผู้หญิงของข้าจะอ่อนแอเกินไปไม่ได้”

เฟิ่งจิ่วขยับปาก พูดอะไรออกมาไม่ได้สักพัก รู้สึกเพียงว่าเหลือเชื่อ นึกไม่ถึงว่าคนตรงหน้าจะมาจากตระกูลเชื้อพระวงศ์ของแปดจักรวรรดิใหญ่! ต้องรู้ไว้ว่า สถานที่และกลุ่มอำนาจเช่นนั้น ไม่ต้องพูดถึงแคว้นเล็กระดับเก้าอย่างพวกเขาเลย แม้แต่แคว้นระดับหนึ่งยังต้องแหงนหน้ามอง

“ตอนนี้ยังเร็วเกินไปที่จะพูดกับเจ้า เรื่องพวกนี้อีกหน่อยเจ้าจะค่อยๆ รู้เอง” ระหว่างพูดเขาสะบัดแขนเสื้อ ถอนเขตอาคมออกไป แล้วหยิบตะเกียบคีบอาหารให้นางอีก “มา กินเยอะๆ หน่อย”

เฟิ่งจิ่วมองเขา ยกชามข้าวขึ้นกินพลางย่อยข้อมูลนี้ เรื่องนี้ทำให้เธอตะลึงยิ่งกว่ารู้ว่าท่านปู่มีความหลังรักๆ ใคร่ๆ เช่นนั้นอีก แปดจักรวรรดิใหญ่ สถานที่เหมือนตำนานนั้นเป็นที่ที่ผู้ฝึกบำเพ็ญมากมายอยากจะสัมผัสก็ทำไม่ได้ แต่กลับมีคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าเธอ

ซ้ำยังเป็นเชื้อพระวงศ์ เซวียนหยวนโม่เจ๋อ ข้อมูลจากนามนี้จะมากเกินไปแล้ว

“นายท่าน นั่นเหมือนจะ เหมือนจะเป็นท่านผู้เฒ่า?”

เสียงของเหลิ่งหวาพลันดังมาอย่างแปลกใจ เฟิ่งจิ่วมองไป เห็นสายตาเขาหยุดอยู่บนถนนใหญ่ เธอมองตามสายตาเขาไป นัยน์ตาก็เผยความประหลาดใจระคนยินดี “เป็นท่านปู่จริงๆ ด้วย!”

เฟิ่งจิ่ววางชามข้าวในมือลง หมอบลงมองตรงหน้าต่างอย่างอยากรู้อยากเห็น เพราะตอนนี้ท่านปู่กำลังเดินตามอยู่ข้างกายหญิงสวมชุดกระโปรงสีเขียวอ่อนอย่างเป็นสงบเสงี่ยม ซ้ำยังจงใจตามหลังอยู่ครึ่งก้าว คล้ายคิดจะทิ้งระยะห่าง ทว่าถูกหญิงคนนั้นยื่นมือไปรั้งไว้และลากกลับมาข้างกาย

“หรือว่าคนนั้นเป็นท่านน้าซู่ซี?” เธอกะพริบตาด้วยความสงสัย ในดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“น่าจะใช่”

สายตาเซวียนหยวนโม่เจ๋อมองไปทางสองคนบนถนนใหญ่ หยุดลงบนร่างสองคนที่ภายนอกต่างกันยิ่งนัก บอกว่า “ผู้หญิงคนนั้นจริงใจกับปู่เจ้าแน่นอน”

หญิงตระกูลคนหนึ่ง ทั้งครอบครัวและความประพฤติล้วนเพียบพร้อม กลับมาหลงรักเพียงตาเฒ่าอายุมากคนเดียว หากไม่ใช่รักแท้จะไล่ตามเขาทำไม?

“อือ ข้าก็คิดเช่นนั้น” เฟิ่งจิ่วพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “แม้รู้ว่าสองคนอายุต่างกันไม่มาก แต่แม่นางซู่ซีรักษาตัวดีถึงเพียงนี้ ท่านปู่เดินด้วยกันกับนาง แรงกดดันมากเกินไปจริงๆ”

เขามองทางนาง ดวงตาดำลึกล้ำฉายแววยิ้มแย้ม “เจ้าจะปรุงกลั่นยาคืนรูปไม่ใช่หรือ? ทำไม? จะถอยเสียแล้ว?”

“ได้อย่างไรกัน?” เธอเอ่ยเสียงสูงขึ้นเล็กน้อย “ข้าแค่กำลังคิดว่าเรื่องนี้ระดับความยากอาจจะมากนัก โดยเฉพาะเมื่อฝีมือด้านยาเซียนข้ายังสู้ยาทั่วไปไม่ได้ หากคิดจะพัฒนายาเซียนเช่นนั้นออกมาเอง มีแต่ข้าต้องเจาะลึกด้านยาเซียนต่อไป และขึ้นไปอีกขั้นได้ มิเช่นนั้นก็ยากเย็นจริงๆ”

“ข้าจำได้ว่าครั้งก่อนเจ้าไม่ได้พูดเช่นนี้” เขาเอ่ยอย่างขบขันอยู่บ้าง

เธอไม่เขินอายสักนิด สองตากลับมีรอยยิ้มและประกายสดใส “ใช่แล้ว! ถึงคุยโม้โอ้อวด แต่ข้ามีความคิดเช่นนั้นจริงๆ และจะทดลองอย่างแน่นอน เพียงแต่ก่อนหน้านี้เทียบกับการพัฒนายาคืนรูปแล้ว ช่วยท่านปู่บรรลุขั้นอีกครั้งยังดีเสียกว่า แม้ผู้ฝึกพลังเร้นลับจะไม่อาจเทียบผู้ฝึกพลังวิญญาณ แต่ขอแค่ระดับวรยุทธ์มั่นคงแน่นอน เขาก็สามารถหนุ่มขึ้นได้!”

วิธีนี้เธอคิดหลายครั้งแล้ว ตอนนี้ท่านปู่อยู่ระดับบรรพชนนักรบขั้นสูงสุด หากเธอปรุงยามาช่วยเขาบรรลุขั้น เช่นนั้นจะยิ่งเร็วกว่าพัฒนายาคืนรูป ด้วยเหตุนี้เธอจึงมีความคิดเช่นนี้

…………………………………….