№ 594 ขวดนี้คุ้นตานิดหน่อย

“ผู้ฝึกวิชาเซียนเช่นพวกเรา การฝึกบำเพ็ญเป็นเรื่องสำคัญยิ่ง ขอแค่กำลังยิ่งแข็งแกร่ง อายุขัยถึงจะยิ่งมาก พวกเจ้าจะเกียจคร้านไม่ได้ จำต้องขยันฝึกบำเพ็ญรู้ไหม?”

“เอาละๆ เพิ่งกลับมาอย่าคุยกันเรื่องนี้เลย” ผู้เฒ่าข้างๆ เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ จากนั้นพูดพลางหัวเราะกับหลานชายคนโต “ค่อยๆ ฝึกบำเพ็ญไป ไม่ต้องรีบร้อน วันนี้พวกเราอย่าพูดเรื่องนี้เลย”

สิ้นเสียงเขาก็มองลูกชายข้างๆ ถามว่า “พวกเราเข้าเมืองมาก็ได้ยินว่าสินสอดถูกส่งมาอย่างเอิกเกริก พวกเขาล่ะ? ยังอยู่ในจวนหรือไม่?”

หลินป๋อเหิงได้ยินท่านพ่อถาม ก็รีบตอบว่า “กลับไปแล้วขอรับ เพิ่งไปไม่นาน” พูดจบก็ยื่นรายการสินสอดให้ “นี่เป็นรายการสินสอด อยากให้ท่านพ่อท่านแม่ดูก่อน”

ผู้เฒ่ารับมาอ่านคร่าวๆ สักครู่ เมื่ออ่านถึงยาล้ำค่าร้อยขวดท้ายสุดก็ลูบๆ เครา “ยาร้อยขวดนี้เจ้าเคยเห็นหรือยัง ล้ำค่า? แคว้นเล็กๆ พวกเขาอยู่แค่ระดับเก้า แล้วยาล้ำค่ามาจากไหนกัน?”

ต้องรู้ไว้ว่า ของเช่นนี้แม้แต่ตระกูลพวกเขาอยากจะหามาสักสองสามขวดยังยากเย็น ฝ่ายนั้นกลับนำมาถึงร้อยขวด? คงเป็นยาทั่วไปกระมัง ทว่าหากเป็นแค่ยาธรรมดาก็ไม่น่าจะส่งมาเป็นสินสอดทองหมั้น

“นับเก็บไปแล้วขอรับ ส่วนยาร้อยขวดที่ว่าในรายการลูกยังไม่เคยเปิดดู”

“เช่นนั้นก็ส่งไปให้สมาคมนักปรุงยาตรวจสอบเสียหน่อยเถอะ!” ซู่ซียิ้มพลางเดินเข้ามายข้างกายมารดา และจับมือนางไว้อย่างสนิทสนม “ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านกลับมาแล้ว”

“แม่หนูซู่ซี เจ้ายังกล้าพูดอีก!” ผู้เฒ่าถลึงตา “เจ้าคิดว่าเจ้าทำอะไรลงไป? ทำไมถึงส่งคนไปลักพาตัวซานหยวนกลับมา? เรื่องนี้ช่างทำได้เหลวไหลเสียจริง!”

“พอได้แล้ว แล้วท่านคิดว่านางทำอะไรเล่า?” ฮูหยินเฒ่าเห็นแล้วไม่พอใจ จึงถลึงตามองผู้เฒ่า ตบๆ มือซู่ซีพลางเอ่ยยิ้มๆ ว่า “เจ้าอย่าไปฟังพ่อเจ้าเลย ตาแก่นั่นหัวโบราณนัก เจ้าทำดีแล้ว ควรทำเช่นนี้แหละ”

ได้ยินคำพูดเช่นนี้ พวกผู้อาวุโสกับลูกชายเบื้องล่างต่างพากันก้มหน้าหรือมองไปทางอื่น บ้างก็หลุดยิ้มอย่างกลั้นไม่ไหว

ผู้เฒ่าจ้องมองอย่างฉุนเฉียวขุ่นเคือง ปากขยับแต่กลับไม่พูดอะไร เพียงแค่นเสียงหยัน เบนสายตาหนี

“น้องสาว เจ้าเห็นท่านพ่อท่านแม่แล้ว ทำไมไม่เห็นพี่สามเช่นข้าบ้างเล่า?” ชายวัยกลางคนที่นั่งข้างกันเอ่ยยิ้มๆ อย่างหยอกล้อ “พี่สามได้ยินว่าเจ้าจะแต่งงาน จึงให้พี่สะใภ้เจ้าเตรียมของขวัญให้ เจ้าจะไม่แสดงท่าทีอะไรหน่อยหรือ?”

ซู่ซีได้ยินเช่นนี้ก็หัวเราะเบาๆ บอกว่า “พี่สาม ข้าได้ยินว่าพวกท่านกลับมาด้วยกัน จึงไปห้องครัวสั่งคนให้ทำอาหารที่พวกท่านชอบกินที่สุดให้ มิเช่นนั้นคงไม่รอจนตอนนี้ถึงจะมาหรอก”

“ฮ่าๆๆ ข้ารู้ว่าน้องเล็กใส่ใจพวกเราที่สุด ระหว่างทางพวกเราคุยกันแล้ว กลับมาครั้งนี้จะพักจนถึงตอนเจ้าแต่งออกไป จริงด้วย ถึงเวลาซานหยวนจะมาสู่ขอที่เมืองซานเจียงหรือทำอย่างไร? เรื่องพวกนี้จัดการเรียบร้อยหมดหรือยัง?” พี่ชายซู่ซีตรงแถวที่สองเอ่ยถาม มองน้องสาวตนด้วยแววตายิ้มแย้ม

“พี่ใหญ่จัดการเรียบร้อยแล้ว” นางยิ้มเหนียมอาย มีความขวยเขินของหญิงที่รองานแต่ง

“แม่หนูซู่ซี ไป ไปเดินเล่นเรือนเจ้าเป็นเพื่อนแม่หน่อย ที่นี่ให้พวกเขาคุยกันให้เรียบร้อยเถอะ” ฮูหยินเฒ่าให้สัญญาณ ลุกยืนขึ้นโดยมีซู่ซีคอยประคอง

หลังจากซู่ซีบอกกล่าวกับทุกคน ก็ออกไปพร้อมมารดาก่อน

รอจนพวกเขาออกไป ทุกคนก็เก็บอารมณ์พูดคุยยิ้มหัว ผู้เฒ่าสั่งว่า

“เจ้าใหญ่ เจ้าให้คนไปยกกล่องที่ใส่ยาร้อยขวดไว้มา”

“ขอรับ”

หลินป๋อเหิงขานรับแล้วออกไปด้วยตนเอง พาคนยกกล่องใบนั้นเข้ามา วางไว้กลางห้องโถงใหญ่อย่างระมัดระวัง

…………………….