№ 616 ยาเพิ่มอายุขัยปรุงสำเร็จ

ยาอายุวัฒนะขนาดเท่าลูกลำไยสองเม็ดบนฝ่ามือ เม็ดหนึ่งสีแดงเข้ม อีกเม็ดสีดำ บนยาอายุวัฒนะสองเม็ดนี้ไม่มีแม้แต่ลวดลายยา กลับยังแผ่กลิ่นหอมอบอวล ไม่ใช่ยาที่ใช้การไม่ได้แต่ก็ไม่ใช่ยาพิษ เฟิ่งจิ่วกลับไม่รู้เลยเพราะไม่เหมือนกับสีที่ระบุไว้ในตำรายา

“เตากลั่นไม่ระเบิด ยาทิพย์ไม่ผิดพลาด ซ้ำกลิ่นหอมยายังลอยออกมา ทำไมถึงกลายเป็นยาประหลาดสองเม็ด? ยาอายุวัฒนะเช่นนี้ไม่ใช่ยาเพิ่มอายุขัยแน่นอน แต่ที่ใช้ก็เป็นยาทิพย์จำเป็นสำหรับยาเพิ่มอายุขัยนี่นา!”

เธอยังสับสน ชัดเจนว่าปรุงตามตำรายา ขั้นตอนไม่มีผิดพลาดและไม่ได้ใส่ยาผิด แต่ทำไมสิ่งที่ปรุงออกมากลับเป็นยาประหลาดสองเม็ดที่แม้แต่เธอก็ไม่รู้ว่าคืออะไร?

เธอถือยาประหลาดสองเม็ดนั้นมาข้างๆ แล้วหยิบตำรายาที่รวบรวมข้อมูลมากมายจากห้วงมิติมาดูเทียบกันโดยละเอียด แต่กลับหาเบาะแสไม่พบเลยแม้แต่น้อย สุดท้ายเธอจึงใช้เข็มเงินลองตรวจว่ายาสองเม็ดนี้มีพิษหรือไม่

หลังจากตรวจไปเข็มเงินยังคงเป็นสีเงินขาวเช่นเดิม เธอทำได้เพียงลงบันทึกขั้นตอนการปรุง วิธีการ รวมถึงปริมาณยาที่ใช้ของยาประหลาดสองเม็ดนี้ ก่อนจะเก็บยาประหลาดสองเม็ดนั้นไป แล้วค่อยทดลองต่อ

แม้ไม่ใช่ยาเพิ่มอายุขัย แต่ก็เป็นยาเซียนที่ปรุงสำเร็จไม่ใช่หรือ?

ดังนั้นเธอจึงกลั่นยาเซียนอีกครั้ง ลองเปลี่ยนตำรายา และเพิ่มยาทิพย์บางอย่างที่เธอคิดว่าใช้ได้ การทดลองครั้งนี้ยิ่งใช้เวลาผ่านไปอีกครึ่งเดือน

หลายวันที่ผ่านมานี้เธอลืมความตั้งใจแรกเริ่มที่จะปรุงยาเพิ่มอายุขัยไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้เพราะความล้มเหลวและการลองเปลี่ยนแต่ละครั้ง เพียงเพื่อบากบั่นกลั่นมันให้สำเร็จ ถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับจนแทบจะเป็นบ้าไปแล้ว

สุดท้ายผ่านไปครึ่งเดือน เมื่อเห็นยาเซียนที่กลั่นสำเร็จ และเห็นยาเพิ่มอายุขัยสีน้ำตาลมีลวดลายยาไหลเวียนสองเม็ดนั้น เธอก็เผยรอยยิ้มเริงร่าที่ผ่อนคลายออกมาในที่สุด

“ในที่สุดก็สำเร็จ! ยาเพิ่มอายุขัยขึ้นสาม เป็นยาเพิ่มอายุขัยที่ผ่านการปรับปรุงมาแล้ว ยาเพิ่มอายุขัยขั้นสามเม็ดหนึ่งสามารถต่ออายุขัยได้สามปี ในที่สุดข้าก็ปรุงออกมาได้!”

ในดวงตาเปล่งประกายระรื่น เธอรีบจดบันทึกวิธีปรุงกลั่นลงไป หลังจากเก็บยาเพิ่มอายุขัยสองเม็ดนั้นขึ้นมาถึงจะสาวก้าวเดินออกจากห้องปรุงยา ขณะที่คิดจะกลับเรือนไปทำความสะอาดเสื้อผ้าที่ไม่ได้เปลี่ยนซักมาเนิ่นนาน ก็เห็นชายชราคนนั้นกวาดใบไม้อยู่ไม่ไกล แววตาสั่นไหวเล็กน้อย ฝีเท้าเลี้ยวเดินไปทางเขา

เมื่อมาถึงเบื้องหน้าเขา เธอหยิบขวดใบหนึ่งมาจากห้วงมิติ “นี่เป็นยาเพิ่มอายุขัยที่ข้าปรุงกลั่นออกมา ข้าให้ท่าน” ระหว่างพูดก็ยัดขวดใส่มือเขาก่อนจะเดินไป

แววตาชายชราที่หลุบลงสั่นไหวเล็กน้อย มองขวดใบนั้นในมือ แล้วเงยหน้าขึ้นช้าๆ มองตามร่างมอมแมมที่หันกายจากไป ริมฝีปากเม้มขึ้นมาเบาๆ เพียงยื่นอยู่เงียบๆ ตรงนั้น เทยาอายุวัฒนะในขวดออกมาพร้อมทั้งครุ่นคิดเสียเนิ่นนาน

เฟิ่งจิ่วกลับไปจัดการตนเองเสียใหม่ เพราะมาเก็บตัวฝึกบำเพ็ญที่นี่ แม้แต่เหลิ่งซวงยังไม่พามาด้วยกัน ด้วยเหตุนี้เรื่องพวกนี้จึงต้องลงมือทำด้วยตนเอง

หลังจากอาบน้ำ เมื่อเห็นเส้นผมสีหมึกที่ไหม้เกรียมซ้ำยังยาวออกมาในกระจก ก็ส่ายหน้าพลางส่งเสียงหัวเราะเบาๆ อย่างอดไม่ได้ “ยาอายุวัฒนะสองเม็ดทำให้ตัวเองกลายเป็นเช่นนี้ ช่างน่าอายจริงๆ”

“ยาอายุวัฒนะเทียบไม่ได้กับยาทั่วไปดังที่คาดไว้ สรรพคุณยาโดดเด่นเกิดคาด เริ่มปรุงขึ้นมากลับไม่ง่ายดายเช่นนั้น!”

เธอถอนใจเบาๆ หลังจากตัดแต่งเส้นผมก็ดื่มยาหนึ่งขวดแล้วขึ้นเตียงนอน

ครั้งนี้เธอหลับไปสองวันสองคืนเต็มๆ สุดท้ายด้วยความหิวโหยถึงจะลุกขึ้นมา

เมื่อเธอเดินออกจากเรือนมายังห้องครัวและเห็นว่าไม่มีอะไรกิน ก็เห็นชายชราคนนั้นกำลังนั่งกำลังกินอาหารอยู่ที่โต๊ะหินนอกห้องครัว

……………………………….