№ 670 ครั้งหน้าข้าค่อยมา

ปีนขึ้นยอดเขาสำนักพลังเร้นลับ เห็นนักเรียนพวกนั้นที่เกาะกลุ่มกันสามคนห้าคน บางคนฝึกศิลปะการต่อสู้อยู่ใต้ต้นไม้ พูดคุยเรื่องศิลปะการต่อสู้ บางคนนั่งคุยเล่นบนพื้นหญ้าด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม บางคนสองขาแขวนไว้บนต้นไม้ห้อยหัวลงมาหลับตาไม่พูดไม่คุย บางคน…

“เฮ้อ! ล้วนเป็นนักเรียนสำนักศึกษาหมอกดาราทั้งนั้น สำนักยาเซียนไม่มีทางเทียบกับสำนักพลังเร้นลับได้เลย!” เธอถอนหายใจเบาๆ คิดว่าคนบนยอดเขาสำนักพลังเร้นลับนี้เยอะดีจริงๆ เยอะเสียจนนับไม่ไหว บรรยากาศที่นี่ยังคึกคักกลมเกลียว เทียบกับสำนักยาเซียนอันเงียบเหงานั้นแล้วแตกต่างกันอย่างยิ่ง

เธอเดินหน้าเข้าไป บนใบหน้างดงามมีรอยยิ้มไร้พิษภัยที่เธอคิดเอาเองว่ามีเสน่ห์ ประสานมือสอบถามนักเรียนสำนักพลังเร้นลับอย่างมีมารยาทยิ่งว่า “ขอถาม…”

เพิ่งเอ่ยไปและยังไม่ทันเดินเข้าใกล้นักเรียนคนนั้น ก็เห็นเขาชี้เธอพลางอุทานเสียงหลง

“ดูสิ! เด็กหนุ่มชุดฟ้าคนนี้อยู่ที่นี่! เขาวิ่งมาสำนักพลังเร้นลับเราแล้ว!”

แทบทันทีที่คำพูดนี้ถูกเปล่งออกมา สายตาผู้คนโดยรอบล้วนหันขวับมองมาทางเธอ แม้แต่คนบนต้นไม้ที่หลับตาไม่พูดไม่จายังพลิกตัวกระโดดขึ้น และลืมตาจ้องตรงมาหาเธอ

“เอ่อ… นะ นี่ทำอะไรน่ะ?”

เธอเอ่ยถามอย่างงุนงงอยู่บ้าง มองนักเรียนแต่ละคนล้อมเข้ามาหาพลางก้าวถอยหลังไปทันควัน กลับเห็นว่าแม้แต่ทางด้านหลังยังมีคนเข้ามาล้อม แต่ละคนต่างจ้องมองเธอ จากนั้นสายตาก็หยุดลงบนขนนกเคลือบหลากสีชิ้นนั้นตรงเอวที่ใช้เป็นของประดับ

“ทำ ทำอะไรกัน? นี่ข้าแลกมา” เธอคว้าขนนกชิ้นนั้นตรงเอวไว้ตามสัญชาตญาณ แล้วจ้องมองทุกคนอย่างระวังตัว

“เจ้าหนู เจ้ามีที่มาอย่างไรกัน? เข้าสำนักศึกษามาใหม่ไม่ถึงหนึ่งเดือนก็แลกขนนกเคลือบหลากสีไปแล้ว?”

“ที่มาอะไร?”

เฟิ่งจิ่วตกใจ เอ่ยอย่างไร้เดียงสาว่า “ข้าไม่ได้มีที่มาอะไร นี่เป็นของที่ข้าหามาเอง” สวรรค์รู้ดีว่าเธอลำบากทำภารกิจเก็บคะแนนคุณงามความดีอย่างเชื่อฟัง ทำไมแต่ละคนถึงถามว่าเธอมีที่มาอย่างไร?

“ล้อเล่นกระมัง? เจ้าหามาเอง? ขนนกเคลือบหลากสีชิ้นนั้นสิบผู้มีพรสวรรค์แห่งสำนักศึกษาต่างก็เพ่งเล็ง! พวกเขายังหาคะแนนคุณงามความดีหนึ่งล้านแปดแสนไปแลกไม่ได้ มือใหม่ที่เพิ่งเข้าสำนักศึกษามาอย่างเจ้าไม่ถึงเดือนก็หามาได้แล้ว? พูดไปใครจะเชื่อ?”

มุมปากเฟิ่งจิ่วกระตุก มือใหม่? เธอถูกเรียกว่ามือใหม่อีกแล้ว แม้เป็นมือใหม่แต่ก็ไม่ได้ใหม่จริงๆ นี่?

“เจ้านี่เดิมทีข้าได้มาเอง ขนนกชิ้นนี้ข้าหยดเลือดแสดงความเป็นเจ้าของแล้ว เรื่องราวชัดเจนพวกเจ้าไม่เชื่อข้าก็หมดหนทาง แต่พวกเจ้าจะเชื่อหรือไม่มันเกี่ยวอะไรกับข้า?” คนพวกนี้ เธอแลกขนนกมาง่ายๆ หรือ? ขนนกชิ้นนี้เสียคะแนนคุณงามความดีไปหนึ่งล้านแปดแสน เธอก็น้อยใจนะ!

ทว่าทุกคนได้ยินคำพูดนี้ก็โกรธ แต่ละคนมองหนุ่มน้อยตรงหน้าที่ยังมีสีหน้าไร้เสียงสาและน้อยอกน้อยใจด้วยความขุ่นเคือง

“ทำไมจะไม่เกี่ยว? พวกเราแลกไม่ได้ นักเรียนเข้าใหม่จากสำนักยาเช่นเจ้ากลับแลกได้ หากไม่ใช่เส้นสายจะเป็นอะไรได้?”

“ใช่ ของล้ำค่าที่สิบผู้มีพรสวรรค์ในสำนักศึกษายังแลกไม่ได้ มือใหม่อย่างเจ้ากลับได้มา จะไม่เกี่ยวกับพวกเราได้หรือ?”

“รุ่นพี่โจวบอกว่าอยากแลกขนนกเคลือบหลากสีชิ้นนี้มาตั้งแต่เข้าสำนักศึกษา เพื่อขนนกชิ้นนี้ตอนที่ฝึกบำเพ็ญอย่างหนัก นางยังขยันหาคะแนนคุณงามความดีอีก เจ้าคิดว่าหากนางรู้ว่าขนนกชิ้นนี้ที่ถูกใจมีมือใหม่ได้ไป นางจะเจ็บใจสักแค่ไหน?”

ขณะมองนักเรียนพวกนั้นกล่าวคนละประโยคเสียจนหน้าดำหน้าแดง น้ำลายพุ่งกระจายโมโหปึงปัง เหมือนอยากจะกำหมัดซัดมาทางเธอ เฟิ่งจิ่วถอยหลังเพื่อกันน้ำลายพวกเขากระเด็นโดนพลางพูดว่า “พวกเจ้าอย่าเพิ่งตื่นเต้น ครั้งหน้าข้าค่อยมาหาคนแล้วกัน”

………………………