№ 686 รู้ได้อย่างไร?

ยามนี้อย่างไรพวกเขาก็นึกไม่ถึง ว่าสาวน้อยคนนั้นที่พวกเขาตามหาจะแต่งกายเป็นผู้ชายปะปนเข้ามาในสำนักศึกษาหมอกดารา และเลี่ยงไม่ให้รู้ถึงหูทุกคน หนำซ้ำยังเจอกับโม่เฉินแล้วด้วย…

เช้าตรู่วันต่อมาเฟิ่งจิ่วที่ล่วงหน้าแวะไปเก็บอาหารยังห้องครัวนั่งขนนกบินไปยังสำนักพลังวิญญาณ หลังจากพบเยี่ยจิงก็ลากนางไปยังสถานที่ไร้ผู้คนและยื่นซาลาเปาร้อนๆ ให้ถุงหนึ่ง

“นี่ ข้าเอามาให้เจ้า” เธอให้สัญญาณ พร้อมทั้งยัดซาลาเปาไส้เนื้อในถุงใส่มือนาง

เมื่อเยี่ยจิงเห็นซาลาเปาไส้เนื้อที่ยังมีไอร้อนก็อึ้งไปพักหนึ่ง แล้วเบิกตาโตทันที “จะ เจ้าไปขโมยจากห้องครัวหรือ?”

เฟิ่งจิ่วได้ยินก็รีบปิดปากนางไว้ มองซ้ายมองขวา “เจ้าเบาเสียงหน่อย อย่าให้คนอื่นได้ยิน ขโมยไม่ขโมยอะไร ข้าแค่ไปหยิบมา”

เยี่ยจิงปัดมือเขาทิ้ง ถึงจะบอกว่า “เจ้าจะใจกล้าเกินไปแล้ว หากโดนจับได้จะถูกลงโทษร้ายแรง”

“แหะๆ เจ้ารีบกินเถอะ กินหมดก็ไม่มีใครรู้แล้ว” เธอหรี่ตายิ้มเอ่ย

เยี่ยจิงได้ยินเช่นนี้ก็จนปัญญา จึงจำใจหยิบขึ้นมากิน แล้วยื่นส่วนที่เหลือให้เขาไป “ช่วยกินเร็วๆ ด้วย”

“ข้ากินไปแล้ว” ซาลาเปาหลายสิบลูกเต็มๆ เข่งใหญ่นั้นถูกเธอทั้งกินทั้งหยิบไปไม่น้อย

“เจ้ากินซะ ข้าจะดูต้นทางให้” เธอพูดจบก็มองไปรอบๆ เผื่อมีคนเข้ามา

เจอเรื่องขโมยของกินเช่นนี้ครั้งแรก ทั้งแปลกใหม่และตึงเครียด ชัดเจนว่าเป็นซาลาเปาหอมกรุ่นร้อนๆ เยี่ยจิงกลับลองไม่รู้รสอะไรเลย กินซาลาเปาพวกนั้นไปอย่างรวดเร็ว แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดๆ มุมปาก

“เยี่ยจิง เจ้ารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” เธอเลิกคิ้วมองสาวงามเยี่ยจิงที่กำลังเช็ดปาก

“รู้อะไรหรือ?” เธอดึงแขนเสื้อขึ้นดมว่าบนร่างยังมีกลิ่นซาลาเปาไส้เนื้อหรือไม่ จึงเอ่ยถามโดยไม่เงยหน้า

“อย่าแกล้งเลย หากไม่รู้เรื่องจะกล้าเข้ามาใกล้ข้างกายข้าอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ได้อย่างไร?”

เยี่ยจิงได้ยินคำพูดนี้ก็ตกใจ เงยหน้ามองนางถึงจะเผยรอยยิ้มออกมา “หลังจากกลับไปข้ารู้สึกไม่ถูกต้อง คิดอย่างละเอียดถึงเดาออก”

“เดาออกว่าอย่างไร?” เห็นชัดว่าเธอไม่เผยท่าทางเช่นผู้หญิงแม้แต่น้อย แล้วเยี่ยจิงมองออกได้อย่างไร?

“ลักษณะท่าทางดูไม่ออกหรอก แต่มือเจ้านุ่มมากไม่ใช่มือผู้ชาย หนำซ้ำ…”

น้ำเสียงนางชะงักไป สายตาหยุดลงตรงติ่งหูเฟิ่งจิ่ว “แม้เจ้าจะแปลงโฉม แต่วันนั้นตอนที่ข้าเข้าใกล้ข้างกายเจ้า กลับสังเกตว่าเจ้าเจาะหู ยังมีอีกอย่างคือกลิ่นกายหอมของผู้หญิง”

เฟิ่งจิ่วได้ยินเช่นนี้ก็เข้าใจทันที ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง ไม่แปลกใจเลย แต่คนตั้งมากมายเพียงนี้ยังไม่มีใครรู้ นางกลับสังเกตรายละเอียดเล็กน้อยพวกนี้ ได้แต่บอกว่านางละเอียดถี่ถ้วนมากจริงๆ

“แต่เดิมทีข้าแค่คาดเดา หากเจ้าให้ข้าลูบคลำเสียหน่อย อาจจะยิ่งแน่ใจได้” สายตานางหยุดลงตรงหน้าอกแบนราบของเฟิ่งจิ่ว เอ่ยพลางยิ้มแย้ม

เฟิ่งจิ่วได้ยินก็ได้สติกลับมาทันควัน สองแขนกอดอกถลึงตามองตามสัญชาตญาณ ยิ้มขู่ว่า “เจ้าอย่าแม้แต่จะคิดเชียว”

“ไม่เป็นไร อีกหน่อยคงหาโอกาสได้” เยี่ยจิงยิ้มเอ่ย มองรูปลักษณ์เฟิ่งจิ่วที่แยกเพศไม่ออก ในใจทอดถอนใจเบา สวรรค์รู้ดีว่าตอนที่คาดเดาเช่นนี้นางตะลึงมาแค่ไหน?

นางคิดว่าเป็นไปไม่ได้ ถึงอย่างไรคำพูดท่าทางของผู้หญิงคนหนึ่งไม่น่าจะซุกซนรักอิสระและชั่วร้ายเช่นนั้น แต่เฟิ่งจิ่วดันทำได้

สำหรับเฟิ่งจิ่วคนนี้ที่เปลี่ยนบุคลิกได้มากมาย นางได้แต่ถอนใจยอมรับทั้งปากและใจ

………………………