№ 779 เชิญเทพเข้ายังง่าย เชิญเทพออกยากกว่า

เฟิ่งจิ่วนึกว่า คนที่ชายฉกรรจ์พวกนี้เรียกเป็นพี่ใหญ่ได้ อย่างไรคงเป็นชายร่างใหญ่กำยำ หรือผู้ฝึกตนร่างอ้วนบึกบึน หรืออันธพาลบ้าเลือดท่าทางชั่วร้าย ทว่าคนที่เดินออกมานี้กลับเกินความคาดหมายของเธอมากนัก

นั่นเป็นชายหนุ่ม ดูเหมือนอายุยี่สิบต้นๆ สวมชุดนักเรียนที่ไม่รู้ว่าได้มาจากนักเรียนสำนักพลังวิญญาณคนไหนของสำนักศึกษาหมอกดารา ท่าทางดูสุภาพไร้พิษภัยเช่นนั้น ดวงตาที่หรี่ลงยิ้มยังให้ความรู้สึกเช่นเดียวกัน ทว่าในสายตาเฟิ่งจิ่วกลับคิดว่าคนคนนี้หน้าเนื้อใจเสือ

วรยุทธ์ระดับยอดปรมาจารย์พลังวิญญาณขั้นสูงสุด ดูเหมือนไร้พิษสง กลับมีอันตรายถึงชีวิต มิน่าอายุยังน้อยถึงกลายเป็นพี่ใหญ่คนพวกนี้ได้ ชัดเจนว่าหากไม่มีเล่ห์เหลี่ยมสักหน่อยคงทำให้คนชั่วช้าพวกนี้เกรงกลัวไม่ได้

“ใต้เท้านามว่าอะไร?” ชายหนุ่มยืนบนบ้านต้นไม้ มองลงไปยังเฟิ่งจิ่วในชุดสีแดงแพรวพราวราวดังตะวันฉายฉาน

ไม่รอเฟิ่งจิ่วเอ่ยปาก ชายร่างสูงที่นำทางก็รีบร้อนตอบ “พี่ใหญ่ เจ้าหนูนี่บอกว่าเขาเป็นจิ้งจอกหน้ามนนักเก็บดอกไม้อะไรนี่แหละ”

“อืม ถูกต้อง ข้าคือโจรเก็บดอกไม้ที่คนเรียกว่าจิ้งจอกหน้ามน” เฟิ่งจิ่วหรี่ตาลงยิ้มพยักหน้าพลางเอ่ย

แววตาชายหนุ่มมีรอยยิ้ม “บนร่างใต้เท้าไม่มีกลิ่นอายชั่วช้าสักนิด จะเป็นโจรเก็บดอกไม้ไปได้อย่างไร? ว่ามาเถอะ! มาหาพวกเรามีธุระอะไร?”

เฟิ่งจิ่วได้ยินเช่นนี้ก็ยิ้มๆ “คำพูดนี้กล่าวผิดแล้ว ชัดเจนว่าพวกเจ้ามาหาข้า ทำไมกลับกลายเป็นข้ามาหาพวกเจ้า?” ระหว่างพูดยังมองคนพวกนั้นที่นำทางมา

“พี่ใหญ่ หลังพวกเราพบเขาก็จับกลับมา หากพี่ใหญ่เห็นพวกเขาขัดตา เราจะไล่พวกเขาออกไปยังได้” ชายฉกรรจ์พวกนั้นกล่าว กังวลอยู่บ้างว่าพี่ใหญ่บนบ้านต้นไม้จะโกรธ ถึงอย่างไรจนตอนนี้ฝีมือเขายังทำให้คนใจสั่นสะท้าน

“เชิญเทพเข้ายังง่าย เชิญเทพออกยากกว่า ในเมื่อมาแล้ว เจ้าคิดว่าเขาจะออกไปง่ายๆ หรือ?” ชายหนุ่มคนนั้นชายตามองคนพวกนั้น แม้ใบหน้ามีรอยยิ้ม แต่ท่าทีนั้นกลับเผยกลิ่นอายกระหายเลือด

เฟิ่งจิ่วได้ยินก็ส่งเสียงหัวเราะเบาๆ โดยทันที “พวกเจ้าวางใจเถอะ ข้าไม่คิดจะมีเรื่องกับพวกเจ้า แต่อยากขอกำลังพวกเจ้าช่วยข้าหาคนคนหนึ่งที่นี่”

เสียงเธอชะงักเล็กน้อย หันกลับไปมอง สายตาหยุดลงบนหมูป่าตัวนั้น “ดูสิ แม้แต่ของขวัญขอบคุณข้ายังนำมาให้พวกเจ้าด้วย”

มุมปากทุกคนรอบๆ กระตุก จะใช้หมูป่าตัวหนึ่งเป็นของขวัญขอบคุณ? คนคนนี้ไม่เกรงใจกันเลยจริงๆ

ชายบนบ้านต้นไม้นั้นได้ยินเช่นนี้ก็ยิ้มๆ ถามว่า “ไม่ทราบว่าใต้เท้าอยากตามหาใคร?”

“เซี่ยงหวา” เธอมองชายคนนั้นพลางกล่าว

“เซี่ยงหวา ผู้พิทักษ์ฝ่ายซ้ายวังกำเนิดสวรรค์” แววตาชายหนุ่มสั่นไหวเล็กน้อย “ใต้เท้ารู้ได้อย่างไรว่าเขาอยู่ที่นี่?”

“แน่นอนว่าเคยพบกัน”

“ถามได้หรือไม่ ว่าใต้เท้าจะตามหาเซี่ยงหวาไปทำไม?”

“ข้าขาดลูกมือ ทำไม? เจ้าสนใจด้วยหรือ?” เธอมองชายหนุ่มคนนั้นอย่างหยอกล้อ อยากรู้นิดหน่อยว่าคนอายุน้อยเช่นนี้ทำไมถึงถูกจับและติดกับเข้ามาในนี้?

ชายหนุ่มยิ้มๆ บอกว่า “ให้เซี่ยงหวาเป็นลูกมือใต้เท้า? ใต้เท้ามั่นใจไม่น้อยเลย”

เขายิ้มพลางเดินลงจากบ้านต้นไม้ กล่าวว่า “พวกเรามีเวลาไปตามหาเซี่ยงหวา และรู้จุดปักหลักของเขาในป่านี้ แต่อยากจะจับเขากลับไม่ง่ายดายเพียงนั้น หากใต้เท้าสนใจพรุ่งนี้ค่อยตามเราไปพบเขา”

“แน่นอน” เธอพยักหน้าเอ่ย บอกกับชายร่างใหญ่สองคนข้างๆ ว่า “ย่างหมูป่าตัวนั้นซะ”

“หึ! ทำไมพวกเราต้องฟ… ฟัง เจ้า?”

…………………