№ 782 เขาไม่รู้เรื่องยา

“ข้าหั่นให้ๆ” สองคนนั้นที่ยกหมูย่างเข้ามาคอยอยู่ข้างๆ เพียงได้ยินคำพูดเฟิ่งจิ่ว หนึ่งคนในนั้นก็เข้าไปหยิบมีดหั่นเนื้อเล่มเล็กหั่นเนื้อตรงขาหลังมาสองชิ้นและใช้ใบไม้รองวางลงตรงหน้าเฟิ่งจิ่วกับไป๋เสี่ยว

“ขาหลังนี้ย่างได้พอเหมาะ พวกเจ้าชิมเสียหน่อย รสชาติกรอบนอกนุ่มในยังสดๆ ร้อนๆ” ชายฉกรรจ์คนนั้นส่งสัญญาณให้พวกเขาสองคนชิมเสียก่อน

ไป๋เสี่ยวเห็นเนื้อย่างตรงหน้า ก็กลืนน้ำลายโดยทันที พร้อมมองไปยังเฟิ่งจิ่ว

เฟิ่งจิ่วไม่ได้มองพวกเขา เพียงมองเนื้อย่างตรงหน้า ยิ้มเอ่ยว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะชิมรสชาติก่อนเสียหน่อย” กล่าวจบยังใช้ใบไม้ห่อหยิบเนื้อขาหลังชิ้นนั้นขึ้นมา ขณะที่ยกขึ้นมาจะกิน มือคู่หนึ่งก็ยื่นเข้ามาหยิบเนื้อชิ้นนั้นไป

แววตาเฟิ่งจิ่วที่หลุบลงสั่นไหวเล็กน้อย เมื่อเงยหน้าขึ้น ในดวงตาเหลือเพียงความสงสัย “ทำอะไร? จะกินก็ไปหั่นเองไม่ได้หรือ?”

ชายหนุ่มเก็บเนื้อขาสองชิ้นนั้นของเฟิ่งจิ่วกับไป๋เสี่ยวขยับไปข้างๆ แล้วหยิบมีดหั่นเนื้อเล่มเล็กขึ้นพลางกล่าวว่า “หมูป่าตัวนี้ส่วนที่อร่อยที่สุดคือตรงคอ เนื้อมีความเหนียวนุ่มนัก มันงามชุ่มฉ่ำ ในเมื่อจะกินต้องกินชิ้นนี้”

ระหว่างพูดเขาไม่ได้สนใจสนใจสายตาเหล่าชายร่างใหญ่ แต่หลังจากหั่นไปสองชิ้นก็ยื่นเนื้อส่วนคอไปวางเบื้องหน้าทั้งสอง “ลองชิมสิ”

เฟิ่งจิ่วรับมากัดคำหนึ่ง พลางให้สัญญาณไป๋เสี่ยว “กินเถอะ! รสชาติอ่อนหน่อย แต่รสสัมผัสไม่เลว”

“อ้อ” ไป๋เสี่ยวขานรับ และหยิบขึ้นมากิน

เมื่อท้องฟ้ามืดลง เฟิ่งจิ่วที่กลายเป็นผู้สั่งการที่นี่สั่งพวกเขาเตรียมออกตามหาเซี่ยงหวาพรุ่งนี้เช้า ก่อนจะพาไป๋เสี่ยวเข้ายึดครองบ้านต้นไม้นั้นทันที และกลายเป็นสถานที่พักผ่อนของทั้งสอง

บ้านต้นไม้ไม่ได้ใหญ่ เฟิ่งจิ่วนอนเตียง ไป๋เสี่ยวได้แต่หาที่นอนตามสะดวก

ส่วนด้านล่าง เห็นพวกเขาสองคนเข้าบ้านต้นไม้ไป ถอยไปยังบริเวณค่ายกลด้านนอก สายตาแต่ละคนต่างหยุดลงบนร่างชายหนุ่ม บางคนยังถามอีกว่า “พี่ใหญ่ ทำไมไม่ฆ่าสองคนนั้น?”

“ใช่ หากให้พวกเขากินเนื้อขาหลังนั้น แม้เด็กหนุ่มชุดแดงนั่นกำลังแข็งแกร่ง ยังทำได้เพียงตายเป็นวิญญาณรับใช้เรา พี่ใหญ่ ท่านจะห้ามทำไม? ใยไม่ฆ่าสองคนนั้น?”

“พี่ใหญ่ อย่าบอกพวกเรานะ ว่าท่านคิดจะเป็นลูกน้องเด็กหนุ่มนั่นจริงๆ”

เมื่อเอ่ยคำพูดนี้ แต่ละคนต่างเงียบลง ดวงตาแต่ละคู่ล้วนจ้องมองเขา ในดวงตาเผยความดุร้ายรางๆ เหมือนกำลังบอกว่า หากเขากล้าทำเช่นนี้จริง ก็อย่าหาว่าพวกเขาไม่เกรงใจ

ความคิดคนพวกนี้ ชายหนุ่มจะไม่รู้ได้อย่างไร? คนพวกนี้เป็นคนชั่วช้าอย่างที่สุด แต่ละคนฆ่าผู้บริสุทธิ์มามากเกินไปจึงถูกสามสำนักรวมถึงสำนักศึกษาหมอกดาราจับเข้ามา ปากพวกเขาเรียกว่าพี่ใหญ่ แต่เพราะอยู่ในนี้เขาปกป้องพวกเขาได้แน่ๆ ก็เท่านั้น

หากเป็นภัยถึงประโยชน์ส่วนตนจริงๆ ทุกคนจะกลายเป็นศัตรูกันก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

ด้วยเหตุนี้เขาจึงบอกว่า “พวกเจ้าคิดว่าจะฆ่าเด็กหนุ่มชุดแดงคนนั้นได้ง่ายดายนักหรือ? ตามที่เขากล้าพาแค่คนเดียวเข้ามาที่นี่ เจ้าคงรู้ว่ากำลังวรยุทธ์เขาเหนือกว่าเราแน่นอน หากลงมือปุบปับ ถึงเวลานั้นเขาคงฆ่าล้างบางพวกเราทั้งหมด หรือว่าพวกเจ้าอยากเห็นจุดจบเช่นนั้น?”

“แต่พวกเราวางยาเขาก็ได้!”

“วางยา? เจ้ารู้หรือว่าเขาไม่รู้เรื่องยา? หากเขารู้เล่า?” ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงเข้ม สายตาคมกริบกวาดมองไปยังคนพูดคนนั้น

“ข้าเห็นท่าทางเขาไม่เหมือนว่ารู้ หากพี่ใหญ่ไม่ห้าม เขาก็กินเนื้อชิ้นนั้นไปแล้ว”

………………