№ 791 เริ่นเสียงแห่งหอสายลมหนาว

คำสาบานฟ้าดินปรากฏ ประกายแสงพุ่งเข้าสู่กลางหว่างคิ้วตู้ฝาน เฟิ่งจิ่วเห็นเช่นนี้ก็พยักหน้า บอกกับทั้งสามว่า “ข้าจะบอกตัวตนกับพวกเจ้าสักหน่อยแล้วกัน! ข้านามเฟิ่งจิ่ว องค์หญิงราชวงศ์เฟิ่งหวงแคว้นระดับเก้า นอกจากตัวตนนี้ยังมีอีกตัวตนหนึ่งคือภูตหมอ ตอนนี้ฝึกกลั่นยาเซียนอยู่สำนักศึกษาหมอกดารา ในเมื่อพวกเจ้าติดตามข้าก็ควรเข้าใจเรื่องข้าไว้บ้าง เรื่องอื่นๆ เดินไปคุยไประหว่างทางเถอะ!”

“เดี๋ยวๆ องค์หญิง?” ไป๋เสี่ยวเบิกตามองเฟิ่งจิ่ว “พูดเช่นนี้ เจ้าเป็นผู้หญิงหรือ?”

“ผู้หญิงแล้วอย่างไร?” เธอเลิกคิ้วขึ้นชายตามองเขา

ไป๋เสี่ยวเพียงถูกสายตานางกวาดมองก็สะดุ้ง รีบร้อนบอกว่า “ไม่ใช่ๆ ข้าแค่กำลังคิดว่าที่แท้เจ้าเป็นผู้หญิง มิน่าเหล่าไป๋เห็นเจ้าถึงตามติดไม่ไปไหน”

“ไปเถอะ!” เธอหยิบป้ายหยกสามชิ้นให้ทั้งสาม หลังพาพวกเขาออกจากเขตอาคม ก็ไปยังเมืองใกล้ๆ เสียก่อน

เพราะเซี่ยงหวากับตู้ฝานสองคนอยู่ในป่าไม่มีอะไรเลย แม้แต่เสื้อผ้าบนร่างยังได้มาจากคนอื่น ด้วยเหตุนี้พอเข้าเมือง เธอจึงมอบถุงฟ้าดินให้ทั้งสองคนละใบ และสั่งพวกเขาไปซื้อพวกของใช้ประจำ

“ตอนเย็นมาเจอกันข้างหน้าร้านเหล้าตรงนั้นก็ได้” เธอชี้ๆ ร้านเหล้าตรงหน้า หลังกำชับสักสองสามประโยคก็ออกไปก่อน คิดจะไปสอบถามหาสถานการณ์วังกำเนิดสวรรค์ตอนนี้ที่กลุ่มอำนาจตำหนักยมราชที่นี่

หลังจากเดินวนในเมือง สายตาเธอหยุดลงตรงชั้นลอยบนหอแห่งหนึ่ง เห็นอักษรเขียนว่าหอสายลมหนาวนั้น นึกถึงประสบการณ์ครั้งนั้นที่ฮุยหลางโดนทิ้งมาไว้ที่นี่ ก็เผยรอยยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ ชะงักไปเล็กน้อย แล้วสาวก้าวเดินเข้าไป

“คุณชายท่านนี้ ท้องฟ้ายังเช้า ในหอเรายังไม่เริ่มทำการค้าหรอก!” ชายที่นอนบนเก้าอี้นอนอย่างเกียจคร้านกำลังเอ่ยโดยไม่แม้แต่จะลืมตา

เฟิ่งจิ่วมองชายคนนั้น สวมชุดคลุมสีม่วง ตรงเอวมีจี้หยกห้อยลู่ข้างกาย บนหน้าถูกปิดไว้ด้วยหนังสือเล่มหนึ่ง ซ้ำยังมีทหารอารักขาคู่แฝดสองคนที่เหมือนกันไปหมดยืนอยู่ข้างกาย

“เริ่นเสียง?”

คนที่นอนได้ยินคำพูดนี้ถึงขยับตัว เลื่อนหนังสือที่ปิดบนหน้าลงมา เฟิ่งจิ่วเหลือบมองไปยังรูปลามกที่วาดไว้บนนั้นเสียจนมุมปากกระตุก

อ่านหนังสือลามกกลางวันแสกๆ มิน่าถึงเป็นคนเปิดโรงค้าเด็กหนุ่ม

เริ่นเสียงลืมตาชำเลืองมองผู้มาใหม่ เห็นเช่นนี้ก็สะดุ้งขึ้นมาทันควัน เดินวนรอบเฟิ่งจิ่วด้วยดวงตาเป็นประกายพลางเอ่ยเสียงจิ๊จ๊ะ “นี่ภูตหมอที่ทำให้นายท่านข้าหลงเสียจนหัวปักหัวปำไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงแจ้นมาที่นี่เล่า? ซ้ำยังรู้อีกว่าข้าเปิดหอสายลมหนาวที่นี่?”

เฟิ่งจิ่วได้ยินคำพูดเรื่อยเปื่อยเช่นนี้ก็หัวเราะ บอกว่า “ข้าเคยได้ยินฮุยหลางเอ่ยถึง ว่าเจ้าเป็นคนดูแลโรงค้าเด็กหนุ่ม พอดีผ่านมาที่นี่จึงเข้ามาดูเสียหน่อย”

ระหว่างพูดสายตาที่ยิ้มเหมือนไม่ยิ้มก็หยุดลงบนใบหน้าที่โดดเด่นยิ่งกว่าฮุยหลางกับอิ่งอี “ได้ยินชื่อไม่เท่าพบหน้าจริงๆ”

“เช่นกันๆ” เขายิ้มอย่างมีความนัย ทำท่าทางเชื้อเชิญ “นานๆ ทีจะมา อย่างไรก็ต้องเชิญท่านดื่มสักแก้ว ไปๆๆ ข้างหลังยังมีเรือน”

“ได้สิ” เธอพยักหน้า แล้วตามเข้าไปยังด้านหลัง

ทั้งสองมาถึงภายในเรือนด้านหลัง นั่งลงตรงโต๊ะในลานบ้าน ทหารอารักขาคู่แฝดรินน้ำชาให้พวกเขาแต่ละคน จากนั้นค่อยถอยไปข้างๆ

เริ่นเสียงมองเฟิ่งจิ่วที่สวมชุดแดงแต่งตัวเป็นผู้ชายตรงหน้า ยิ้มเอ่ยว่า “มาถึงที่นี่มีเรื่องอะไรต้องให้ข้าช่วยหรือ?”

นึกถึงคำพูดที่นายท่านกำชับไว้ก่อนไป แววตาเขาสั่นไหวเล็กน้อย และรู้ว่าคนตรงหน้านี้อนาคตหากไม่มีเหตุไม่คาดฝันก็จะเป็นฮูหยินของนายท่านพวกเขา

…………………