№ 796 คารวะคุณชาย

“เราจะไปทั้งแบบนี้หรือ?” ไป๋เสี่ยวหันกลับไปมอง คนแปลกๆ นั้นหายไปแล้ว กลิ่นอายอันตรายนั้นก็เช่นกัน

“อืม สถานที่นี้ผิดปกติยิ่งนัก จะเข้าไปอีกไม่ได้” เฟิ่งจิ่วกล่าว หลังพาเขาออกจากค่ายกลมาถึงตีนภูเขา ก็บอกว่า “เราจะรอพวกเซี่ยงหวาด้านล่างภูเขานี้ สถานที่นี้เข้าไปไม่ได้แล้ว”

“เมื่อครู่คนคนนั้นเก่งกาจมากใช่หรือไม่? แค่ปรากฏกายข้าก็ขนลุกไปทั้งตัวแล้ว”

“ไม่ใช่แค่ปรากฏกายเจ้าก็ขนลุกไปทั้งตัวหรอก แต่ข้างในเดิมทีไอเย็นค่อนข้างรุนแรง หนำซ้ำยิ่งท้องฟ้ามืดลง ไอหนาวเย็นยิ่งหนักหน่วง ดังนั้นข้าเดาว่าข้างในน่าจะมีของสกปรก”

“อะ อะไรนะ? ขะ ของสกปรก? สิ่งที่เบาบางเช่นนั้นหรือ?” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือไปบ้าง สีหน้าซีดเซียว เดินข้างนอกตั้งนานยังไม่เห็นสิ่งสกปรกที่นางว่า ทำไมเพิ่งตามไปไม่เท่าไรก็เจอของเช่นนี้เสียแล้ว?

“อืม กลับไปข้าจะสั่งคนตรวจสอบข้อมูลที่นี่ เช่นนี้แล้วกัน! เจ้าเข้าไปรอข้าในเมือง ข้าจะรอพวกเซี่ยงหวาที่นี่ รอหลังพวกเขามาถึงค่อยเข้าเมืองไปหาเจ้า จริงด้วย เจ้าถือสิ่งนี้ไว้ ไปตามหาร้านค้าที่ด้านบนมีสัญลักษณ์เช่นบนป้ายคำสั่งนี้ภายในเมือง จากนั้นค่อยขอข้อมูลภูเขาร้อยปีจากพวกเขา” เธอส่งสัญญาณให้เขาออกไปก่อน

ไป๋เสี่ยวรับของมา มองยังนางพลางเอ่ยถามด้วยความกังวล “ให้ข้าไปก่อน? เช่นนั้นเจ้าจะทำอย่างไร? ที่นี่อันตรายถึงเพียงนี้ เจ้าคนเดียวจะไหวหรือ?”

“วางใจเถอะ! ข้าไม่เข้าไปหรอก เจ้ารีบๆ ไปเสียเถอะ! อาศัยก่อนฟ้ามืดเข้าเมืองไป” เธอสั่งการ

“เช่นนั้นก็ได้! อย่างไรซะกำลังต่อสู้ข้าไม่ไหวก็ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้ จะไม่เป็นตัวถ่วงเจ้าที่นี่ ข้าจะเข้าเมืองไปรอพวกเจ้าที่โรงเตี๊ยมแรก ถึงเวลานั้นพวกเจ้าไปหาข้าที่นั่นยังได้” เขาเอ่ยพลางเก็บป้ายคำสั่งให้เรียบร้อยและมุ่งไปยังทิศทางเมือง

เฟิ่งจิ่วหลังเห็นเขาออกไป หันกลับไปมองภูเขาที่เต็มไปด้วยความแปลกนั้น ออกไปจากตรงนี้ และมาหาที่รอพวกเซี่ยงหวาบนต้นไม้ข้างทางภูเขา

ในค่ำคืนนี้พวกเซี่ยงหวาไม่โผล่มา คนวังกำเนิดสวรรค์พวกนั้นก็เช่นกัน แต่เธอสังเกตว่าภูเขาร้อยปีนั้นมีแสงอะไรบางอย่างกำลังปลิวว่อน ท้องฟ้ายิ่งมืดลง เสียงเล็กๆ แปลกๆ ก็แว่วมาเลือนราง

กลางวันวันที่สอง ทุกอย่างยังปกติ ภูเขาร้อยปีนั้นดูเหมือนกับภูเขาทั่วไป เธอสังเกตว่าบางครั้งหลังจากมีบางคนที่ทั้งตัดไม้และเก็บสมุนไพรหลงเข้าไปยังภูเขานั้น วนด้านในพักหนึ่งยังเดินออกมาอย่างปลอดภัย

กลางคืนวันที่สอง รอบด้านยังคงเงียบงัน ราวกับมีไอหนาวเย็นกระจายไปกลางอากาศรางๆ ในค่ำคืนเหมือนจะสงบเงียบนัก ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ทว่ากระทั่งวันที่สาม คนวังกำเนิดสวรรค์นั้นมาถึงภายใต้การนำของผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณคนนั้น มีประมาณเกือบร้อยคนเต็มๆ บนร่างแต่ละคนกระจายไปด้วยกลิ่นอายดุร้าย พร้อมก้าวยาวเดินไปยังภูเขาร้อยปีลูกนั้น

เห็นคนเกือบร้อยนั้นเดินเข้าไป แววตาเธอสั่นไหวเล็กน้อย รออีกเวลาประมาณครึ่งก้านธูป ก็เห็นเซี่ยงหวากับตู้ฝานสองคนพาคนยี่สิบกว่าคนมาถึง ด้วยเหตุนี้จึงเรียกพลังกระโจนมายังกลางทางภูเขา

“คุณชาย”

“นายท่าน”

ทั้งสองขานเรียก หลังมายังข้างกายนาง เซี่ยงหวาก็แนะนำว่า “พวกเขาล้วนเป็นคนวังกำเนิดสวรรค์ และเป็นพี่น้องที่ข้าหาพบ ข้าบอกตัวตนคุณชายว่าเป็นลูกศิษย์ท่านเจ้าวังกับพวกเขาแล้ว ทุกคนยินยอมจะติดตามนายท่าน”

“คารวะคุณชาย” คนยี่สิบกว่าคนนั้นคารวะ สายตาแต่ละคนมองไปยังเฟิ่งจิ่วในชุดแดงอย่างมีความอยากรู้อยากเห็นและสำรวจ

……………………