№ 799 มือที่มองไม่เห็น

ผี!

มีผี!

ที่นี่มีผี!

ในห้วงความคิดเขากึกก้องไปด้วยคำพูดนี้ ทำให้เขาหวาดกลัวจนเหงื่อออกเสียดื้อๆ ได้ยินเสียงฝีเท้าด้านหลัง บางครั้งยังได้ยินเสียงอืมตอบกลับเขา เพียงรู้สึกใจสั่นสะท้านไปหมด

เขาได้ยินว่าโลกนี้มีผี วิญญาณ และพวกวิญญาณผู้ฝึกตน แต่ไม่เคยเจอหรอก!

ยามนี้ในที่สุดเขาก็รู้ว่าทำไมพวกเฟิ่งจิ่วถึงไม่เข้ามา ที่แท้รู้ตั้งแต่แรกว่าที่นี่ไม่ปกตินัก มิน่าล่ะ มิน่าคนร้อยกว่านั้นหลังเข้ามาที่นี่ก็ไร้กลิ่นไร้เสียงไม่มีการเคลื่อนไหว

คงไม่ถูกผีลากไปกระมัง?

หากเป็นเช่นนี้จริง เดิมทีจริงๆ พวกเขาไม่ต้องเข้ามาเลย คนพวกนั้นไม่เหลือแล้ว จะเข้ามาหาที่ตายหรือไร?

“ตึกๆๆ…”

เสียงฝีเท้าฟังแล้ววุ่นวายไปบ้าง เหมือนกำลังเดินตามหลังเขา สายลมเย็นจู่โจมมา พร้อมเสียงใบไม้ใบหญ้ารางๆ ไม่รู้ว่าเขาหูฝาดหรือเปล่า ราวกับว่าในความมืดมิดยังมีเสียงหัวเราะแปลกๆ แต่ละเสียงลอยมาแว่วๆ…

เขาเหงื่อออกไม่กล้าหันกลับไป แค่แสร้งว่าไม่รู้เรื่องด้านหลังมาตลอดทาง เดินออกไปนอกค่ายกลทีลก้าว พลางบอกว่า “พะ พวกเราไปกันเถอะ! ข้าจะไม่เข้าไปที่นี่แล้ว”

“ไม่เป็นไร ข้ารู้ทาง จะพาเจ้าเข้าไปเอง…”

เสียงน่ากลัวที่ลอยมาด้านหลังทำให้เขากลัวเสียจนต้องร้องอุทานอย่างกลั้นไม่ไหวในที่สุด สับขาวิ่งไปข้างหน้า ทว่ายามนี้มือคู่เย็นเยียบยื่นออกมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ดึงขาเขาไว้ แล้วลากไป

“ไม่เป็นไร… ข้ารู้ทาง ข้าจะพาเจ้าเข้าไป…”

“อ๊าก… ไม่ต้อง… ไม่ต้อง… อ๊าก…”

เสียงร้องอย่างเสียงหลงตัดผ่านท้องฟ้ายามวิกาล กึกก้องไปท่ามกลางราตรี คล้ายว่าเสียงนี้กลับถูกสายลมกลางคืนพัดกระจาย มีเพียงเสียงเล็กน้อยลอยล่องไปแว่วๆ…

ท้องฟ้ากลางคืนยิ่งค่ำมืด บนภูเขาร้อยปียังคงเงียบงัน มีเพียงส่วนลึกนั้นคล้ายจะมีคน และยังมีแสงไฟลอยโลดแล่นอยู่รางๆ…

ตู้ฝานที่ตามเฟิ่งจิ่วมุ่งไปยังในเมือง ตลอดทางยังครุ่นคิดไม่ปริปาก เพียงมองไปยังเฟิ่งจิ่วเป็นครั้งคราว ในใจแปลกใจว่าทำไมนางถึงรู้?

วิญญาณโลกนี้ไม่ได้ถูกยอมรับโดยทั่วกัน เช่นเดียวกับวิญญาณผู้ฝึกตน ทำได้เพียงใช้ชีวิตในมุมมืด แม้ฝึกบำเพ็ญจนเดินไปมาภายใต้แสงอาทิตย์ได้ แต่สุดท้ายพวกเขาก็เป็นเพียงวิญญาณผู้ฝึกตน หากเอ่ยถึงเพียงทำให้คนยอมถอยทัพ

ตามปกติแล้วคนที่ตายไปส่วนมากแค่จะกลายเป็นวิญญาณ หากไม่เข้าสู่เส้นทางเวียนว่ายตายเกิด เช่นนั้นหลังจากล่องลอยในโลกสักระยะก็จะหายลับไป ส่วนคนพวกนั้นที่ตอนตายยังมีจิตแค้นเคืองรุนแรงไม่ยอมแพ้ ตายไปจิตวิญญาณจะยิ่งลึกล้ำ และกลายเป็นผีร้าย

อย่างวิญญาณผู้ฝึกตนเช่นนั้นยิ่งมีน้อย เพราะนั่นต้องการโอกาส เฉกเช่นคนปกติที่ก้าวเข้าสู่เส้นทางฝึกวิชาเซียน ไม่ใช่ว่าใครๆ จะทำได้

ส่วนวิญญาณก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเห็นได้ เพราะเป็นเช่นนี้เอง สำหรับคนส่วนมากแล้ว พวกเขายังน่ากลัวกว่าผู้ฝึกตนเสียอีก เพราะไม่รู้ว่าจะถูกวิญญาณร้ายห้อมล้อมเมื่อใด

แต่เมื่อวรยุทธ์ถึงระดับที่แน่นอน วิญญาณทั่วไปกลับไม่มีทางเข้าใกล้ตัวผู้ฝึกเซียน ถึงขั้นว่าท่าทางแรงกดดันบนร่างบางคนค่อนข้างหนักหน่วงและรุนแรง วิญญาณพวกนั้นก็ไม่อาจเข้าใกล้ตัว

สิ่งที่เขาสงสัยคือนายท่านรู้ได้อย่างไรว่าที่นั่นแปลกๆ? ทำไมถึงรู้ว่าพวกเขาเข้าไปแล้วจะออกมาไม่ได้? หรือว่านางสำรวจเส้นทางไว้ก่อน?

แต่หากสำรวจทางแล้วจริง ทำไมนางยังเดินออกมาได้ดีๆ?

เซี่ยงหวาที่ครุ่นคิดเนิ่นนานมองไปยังเฟิ่งจิ่วในชุดสีแดง ถามว่า “คุณชาย พวกเขาเข้าไปจะออกมาได้หรือไม่?”

………………