№ 803 พวกเจ้ารู้ทางหรือไม่

“หายไป? หมายความว่าอย่างไร?” แววตาเฟิ่งจิ่วคร่ำเครียดเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นเยียบบางส่วน

“ตอนกลางวันเขาบอกจะออกไปซื้อนิดหน่อยเดี๋ยวกลับมา ใครจะรู้ว่าตลอดจนถึงตอนนี้ยังไม่เห็นคน ข้าออกไปตามหารอบหนึ่งยังไม่พบ ถามรอบๆ ก็ไม่มีข่าว”

ตู้ฝานขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางกล่าว “ข้าไปถามตรงประตูเมือง แค่คนเฝ้าประตูเมืองบอกว่าคนเข้าออกมากเกินไปจึงจำไม่ได้ขอรับ”

เฟิ่งจิ่วเดินออกมาและลงไปชั้นล่าง มาถึงนอกโรงเตี๊ยมมองๆ ท้องฟ้า แววตาสั่นไหวเล็กน้อย

“คุณชายคิดว่าคนภูเขาร้อยปีจะจับเขาไปหรือเปล่า?” เซี่ยงหวาเอ่ยถาม

เธอมองยังเขา ถามว่า “นอกจากเรื่องนี้ หรือยังมีเรื่องอื่น?” พวกเขามาถึงที่นี่แค่ไม่กี่วัน ไม่ได้เป็นศัตรูกับใคร ยิ่งไปกว่านั้นคนที่โดนจับยังเป็นเจ้าเด็กเสี่ยวไป๋ นอกจากคนภูเขาร้อยปีนั้นยังมีใครอีก?”

“ดูท่าทางคงกังวลว่าข้าจะไม่ไปถึงจับเสี่ยวไป๋ไป เจตนาที่จะต้องให้ข้าไปเช่นนี้คืออะไรกัน?” วันนั้นเธอกับเสี่ยวไป๋เข้าไปด้านในค่ายกล คนชุดคลุมดำคนนั้นยังให้พวกเขาออกไป แต่ถึงวันนี้ยังไม่ไป พวกเขากลับมาหาถึงประตู?

“ตอนนี้ท้องฟ้าใกล้จะมืดแล้ว นายท่าน ต้องให้พวกเราไปหรือไม่?” ตู้ฝานเอ่ยถาม สายตาหยุดลงบนร่างนาง

“ไปสิ จะไม่ไปได้อย่างไร? ในเมื่อใช้วิธีจับคนมาข่มขู่ข้าต้องไปแน่นอน หากข้าไม่ไปพวกเขาจะยอมวางมือหรือไร?” เธอเอ่ยเสียงเย็นเล็กน้อย บอกทั้งสองว่า “พวกเจ้าสองคนอยู่ที่นี่เถอะ!”

“นายท่าน ข้าจะไปกับท่าน” ตู้ฝานกล่าว

“ข้าก็ไปด้วย”

เซี่ยงหวายังเอ่ยปาก มองนางพลางเอ่ยว่า “ไม่มีเหตุผลต้องให้คุณชายไป ส่วนพวกเราอยู่ที่นี่ หนำซ้ำข้าอยากจะไปดูเสียหน่อยว่าพวกเขารอดหรือตาย”

เธอเห็นเช่นนี้ ก็เหลือบมองทั้งสอง กล่าวว่า “เช่นนั้นก็ไปเถอะ!” กล่าวจบถึงพาสองคนมุ่งไปยังภูเขาร้อยปี

เมื่อพวกเขามาถึงภูเขาร้อยปี ท้องฟ้ามืดลงอย่างสิ้นเชิง ขณะกำลังจะขึ้นเขา ตู้ฝานจุดไฟส่องทาง ในอากาศยังคงมีกลิ่นอายน่าสะพรึงเช่นนั้น ลมเย็นพัดมาบ่อยครั้ง ทำให้คนตัวสั่นอย่างอดไม่ได้

ส่วนเฟิ่งจิ่วที่เดินด้านหน้ากลับมีท่าทางปกติ แค่วิญญาณเท่านั้นไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอ แต่ที่นี่ให้ความรู้สึกแปลกและอันตรายเกินไปจึงไม่อยากมายุ่งเกี่ยว นึกไม่ถึงเธอไม่อยากมา แต่คนที่นี่ดันอยากให้มา

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เธอจะมาดูเสียหน่อยว่าที่นี่เป็นสถานที่บ้าอะไรกันแน่!

“ซู่…”

เสียงปลิวสะบัดลอยมาท่ามกลางค่ำคืนพร้อมกับสายลมหนาว ราวกับมีผีส่งเสียงโหยหวนข้างหูทั้งสาม กึกก้องไปเบาๆ เสียงนั้นไม่ทันสิ้นสุด ยังได้ยินต้นไม้ใบหญ้ารอบๆ ส่งเสียงซู่ซ่า เหมือนมีคนกำลังเดินไปมากลับไม่เห็นร่างคน

“ตึกๆๆ…”

เหล่าเสียงฝีเท้าที่ไม่ใช่ของพวกเขาดังขึ้นด้านหลัง ทั้งวุ่นวายและชัดเจน เซี่ยงหวาที่เดินตามหลังถลึงดวงตาพยัคฆ์ ก่อนจะดึงกระบี่คมกวาดไปทางด้านหลัง

“พวกแกล้งหลอกผี!”

“อ๊าก…”

เมื่อพลังกระบี่รุนแรงโจมตีออกไป คล้ายว่ามีเสียงตื่นตกใจลอยมา เพียงได้ยินเสียงกระแสลมวาดไปกลางท้องฟ้ายามราตรี เสียงฝีเท้าด้านหลังหายไปอีกครั้ง ราวกับไม่เคยปรากฏมาก่อน

“เหอะๆ…”

ทว่าหลังเสียงฝีเท้านั้นหายไป ภายในอากาศกลับมีเสียงหัวเราะแปลกๆ ลอยมาแว่วๆ เสียงหัวเราะนั้นดังมาไกลๆ จนเหมือนหยุดอยู่ข้างกายพวกเขา

ทันใดนั้นวิญญาณสีขาวก็ลอยมาเบื้องหน้าเฟิ่งจิ่ว สีหน้าซีดขาว เส้นผมสีดำปล่อยสยายปิดหน้าเขาไว้ครึ่งหนึ่ง ดวงตาคู่นั้นที่มีประกายสีดำประหลาดน่ากลัวจ้องมองยังเฟิ่งจิ่ว…