№ 817 ชดใช้ข้าด้วยยาทิพย์

“ท่านเจ้าสำนัก ท่านดูข้าสิ ท่านดูข้า ตอนนี้เฟิ่งจิ่วทำร้ายข้าเช่นนี้ ท่านเจ้าสำนัก นี่เป็นยาอายุวัฒนะที่เขาหลอมกลั่น เขาต้องมีวิธีกลั่นยาแก้ออกมาได้แน่ๆ ท่านเจ้าสำนัก…” อาจารย์โอสถหวงก้าวไปตรงหน้าเจ้าสำนัก ดึงอีกฝ่ายไว้หวังว่าเขาจะสั่งให้เฟิ่งจิ่วกลั่นยาแก้

เจ้าสำนักถูกดึงเช่นนี้ ครั้นชำเลืองมองเรือนร่างที่คนไม่อาจมองตรงๆ นั้นอีก ผิวหน้าก็สั่นกระเพื่อมโดยพลัน เขาไอเบาๆ สะบัดแขนเหวี่ยงอีกฝ่ายออกไป จากนั้นมองเฟิ่งจิ่ว ยามกำลังจะเอ่ยปากก็ได้ยินเสียงของเฟิ่งจิ่วดังมา

“ท่านเจ้าสำนัก ท่านเป็นเจ้าสำนักศึกษาหมอกดารา ยาอายุวัฒนะเม็ดหนึ่งที่ข้ากลั่นออกมาอย่างยากเย็นถูกคนใต้อาณัติท่านกินไปแล้ว ท่านควรชดใช้ข้าด้วยยาทิพย์ใช่หรือไม่?” เฟิ่งจิ่วมองเขา หยีตายิ้มพลางเอ่ยถาม

เจ้าสำนักได้ยินเช่นนี้ก็ถลึงตา “ข้าเห็นว่าเจ้ายัดยานั่นใส่ปากเขา ทำไมกลับมาถามหายาทิพย์กับข้า?”

“นั่นเป็นยาอายุวัฒนะระดับห้า กลั่นจากยาทิพย์ล้ำค่าไม่ต่ำกว่าร้อยชนิด ระหว่างนี้เสียหายสิ้นเปลืองไปเท่าไรข้าจะไม่พูด กลั่นสำเร็จได้ไม่ง่าย อาจารย์โอสถใต้อาณัติท่านไม่เพียงหยิบจากมือข้าไปโดยไม่สนใจอะไร ซ้ำยังกำไว้แน่นไม่ให้ข้า ยาอายุวัฒนะเม็ดนั้นข้าว่าจะส่งให้คนอื่น ก็ไม่รู้ว่าหลังทำธุระส่วนตัวเขาล้างมือสะอาดหรือไม่ ถูกเขาแตะต้องเช่นนั้น ยาอายุวัฒนะข้าจะยังใช้ได้หรือ ไม่ให้เขาจะให้ใคร หรือว่าท่านเจ้าสำนักยังต้องการ?”

เธอเลิกคิ้วขึ้น คำพูดแฝงนัยหยอกล้อบางส่วน ทำเอาเจ้าสำนักโกรธจัดจนตาโตหนวดสะบัด

เมื่อมองสภาพอาจารย์โอสถที่ตอนนี้ไม่ใช่ทั้งชายทั้งหญิงอีกครั้ง เจ้าสำนักก็ตัวสั่น บอกว่า “เจ้าให้ยาแก้เขาไปซะ ขาดยาอะไรบ้าง? กลับไปจะให้รองเจ้าสำนักพาเจ้าไปหยิบ”

“เรื่องนี้ไม่มีทางแก้ขอรับ”

เฟิ่งจิ่วกางสองแขนออก “ข้ากลั่นยาแก้ไม่เป็น และกลั่นออกมาไม่ได้ด้วย เรื่องนี้ให้อาจารย์โอสถหวงไปศึกษาด้วยตนเองเสียหน่อย แล้วค่อยกลั่นยาแก้แล้วกัน! อย่างไรเสียความสนใจที่เขามีต่อยาอายุวัฒนะเม็ดนั้นก็ลึกซึ้งนัก เช่นนี้พอดีเลย ได้ทดสอบด้วยตัวเองแล้ว ไม่มีใครเข้าใจผลลัพธ์ของยาบำรุงโฉมเม็ดนี้ดีไปยิ่งกว่าเขา”

“เฟิ่งจิ่ว จะ เจ้าไม่กลัวถูกไล่ออกจากสำนักศึกษาหรือ!”

ยามนี้ในที่สุดอาจารย์โอสถหวงก็เกิดความหวาดหวั่น เห็นท่าทีเฟิ่งจิ่วคล้ายว่าจะไม่ยอมกลั่นยาแก้ให้จริงๆ ให้เขากลั่นยาแก้ด้วยตัวเองหรือ จะกลั่นออกมาได้หรือไร? แน่นอนว่าเขาไม่มีความมั่นใจที่จะทำสิ่งนี้

เฟิ่งจิ่วได้ยินคำพูดเขา แววตาก็เย็นชาเล็กน้อย แค่นเสียงหยันพลางยิ้มเย็น “เจ้าสำนัก นอกจากต้องชดใช้ข้าด้วยยาทิพย์ ข้าหวังว่าท่านเจ้าสำนักจะกำชับให้ข้าด้วย อาจารย์โอสถผู้ทรงเกียรติแย่งยาอายุวัฒนะข้าไป พฤติกรรมเช่นนี้หากไม่ลงโทษ อีกหน่อยข้าจะกล้ากลั่นยาที่นี่ได้อย่างไร? ครั้งหน้าจะมีใครโผล่มาฉวยยาอายุวัฒนะที่ข้าพากเพียรกลั่นอีกหรือไม่?”

นักเรียนโดยรอบได้ยินเช่นนี้ แต่ละคนก็พูดคุยกันเสียงเบา พร้อมชี้มือชี้ไม้ไปทางอาจารย์โอสถหวง คำพูดคำจาแฝงความดูแคลน

เจ้าสำนักเห็นดังนี้ก็ถอนหายใจกล่าว “อาจารย์โอสถหวง พฤติกรรมของเจ้าในวันนี้ขาดจรรยาบรรณครู ว่ากันตามเหตุผลเดิมทีควรไล่เจ้าออกจากสำนักศึกษา แต่นึกถึงว่าหลายปีมานี้เจ้าสร้างคุณงามความดีให้สำนักศึกษาไว้ไม่น้อย ยามนี้จึงจะปลดเจ้าจากตำแหน่งผู้ดูแลสำนักยาเซียน และลงโทษกักบริเวณเจ้าสามปี ไปศึกษาแก้ฤทธิ์ยาในร่างด้วยตนเองเสีย ไม่ต้องออกมาข้างนอก”

“ท่านเจ้าสำนัก…”

เขาเพียงรู้สึกว่าท้องฟ้าพลันทลายลงมาในพริบตา ทั้งร่างทรุดนั่งลงบนพื้นอย่างอ่อนปวกเปียก หากรู้ตั้งแต่แรก รู้ตั้งแต่แรกเขาคงไม่เกิดความโลภชั่ววูบ…

“เฟิ่งจิ่ว เจ้าก็เพลาๆ เสียบ้าง อย่าสร้างปัญหาอีก” เจ้าสำนักมองเฟิ่งจิ่วอย่างค่อนข้างปวดหัวพลางกำชับเสียงเข้ม

…………………………….