№ 828 ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีอะไรน่ามอง

เด็กน้อยได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าเล็กงามลออพลันแดงก่ำ ดวงตาที่งดงามทั้งสองถลึงมองเธอ “ข้าอาบน้ำเองเป็น เจ้าออกมา”

“เจ้าทำเองเป็นอะไร? ตัวเล็กๆ อย่างเจ้าปีนลงอ่างนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ! เข้ามาเร็ว อาบเสร็จข้าก็ต้องอาบด้วย!” เธอตรวจอุณหภูมิน้ำ กำลังดีแล้ว

“ไม่ต้อง!” เขาปฏิเสธทันที “ข้าจะอาบเอง เจ้าออกไป”

“เจ้าหนูนี่ ข้าจะช่วยเจ้าอาบน้ำถือว่าให้เกียรติเจ้าแล้ว ยังรังเกียจอีก? จะไม่ให้ข้าช่วยเจ้าอาบหรือ ฮี่ๆ ข้ากลับอยากช่วยเจ้าอาบ” เธอหัวเราะขึ้นมาเบาๆ เสียงหัวเราะราวกับหมาป่าตัวโต เด็กน้อยฟังแล้วขนลุกซู่ ก้าวเท้าถอยไปข้างหลัง หมุนตัวสับขาจะวิ่งหนีไป

“วิ่งอะไรกันเล่า? ในพื้นที่ของข้าเจ้าจะหนีพ้นหรือ?” เฟิ่งจิ่วก้าวเท้ายาว พลันยื่นมือไปอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา

“ปล่อยข้านะ! ผู้หญิงคนนี้ เจ้าจะทำอะไร?” เขาดิ้นรนพลางตะโกน เมื่อมือหนึ่งตบลงบั้นท้ายของเขา ใบหน้าก็แดงก่ำทันที อับอายปนโกรธเสียจนไม่รู้จะทำอย่างไร

“อย่าขยับสิ ตกลงไปข้าไม่รู้ด้วยนะ!” เฟิ่งจิ่วกลับไม่รู้สึกว่าจะมีอะไร ก็แค่เด็กน้อยไม่ใช่หรือ? ตีก้นเสียหน่อยจะเป็นไรไป? ด้วยเหตุนี้จึงกล่าวเตือน พลางอาศัยตอนที่เด็กน้อยในอ้อมแขนเงียบไม่ขัดขืนเปลื้องเสื้อผ้าเขาออกอย่างรวดเร็ว

“นะ นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะถอดเสื้อผ้าข้า!”

ใบหน้าเล็กที่แดงฉานของเด็กน้อยเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ แต่ครั้นนึกได้ว่าตนเองกำลังล่อนจ้อนในอ้อมแขนผู้หญิงคนนี้ สองมือก็พลันปกป้องส่วนสำคัญของตนไว้ ร่างกายแข็งทื่อ ไม่รู้จะตอบโต้อย่างไร

“ไม่ต้องปิดหรอก เพิ่งสามสี่ขวบไหนเลยจะมีอะไรน่ามอง”

ทว่าสิ้นคำพูด เมื่อหางตาเหลือบเห็นเชือกแดงบนมือของเขา ดวงตาก็หรี่ลง “เชือกแดงนี้ทำไมถึงมาอยู่บนมือเจ้า?”

เด็กน้อยได้ยินคำพูดนี้ก็แข็งทื่อไป กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ข้าสั่งให้คนถักตาม ไม่ใช่เส้นนั้น”

“ถักตาม? นี่เหมือนเส้นของข้าอย่างกับแกะ! ข้าดูหน่อยซิ…” เธอวางเขาลงในอ่างอาบน้ำ จะดูเชือกแดงที่มือเขา ใครจะรู้ว่าเขากลับหดแขนกลับไป

“ถักตามต้องเหมือนกันแน่นอน หากไม่เหมือนข้าจะถักมาทำไม? เส้นนั้นของเจ้าข้าเคยเห็นแล้ว เทียบกับเส้นนี้แล้วใหญ่กว่าเยอะ” ร่างน้อยๆ นั่งบนเก้าอี้ตัวเล็กในอ่างอาบน้ำ สองแขนหดลงไปในน้ำไม่ยื่นขึ้นมา

ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วพยักหน้า “ก็ใช่ เส้นนั้นแค่เชือกคุ้มภัยธรรมดา แน่นอนว่าไม่มีทางหดเล็กขยายใหญ่ได้ เส้นนี้ของเจ้าเล็กกว่าเส้นนั้นมาก แต่ถักได้เหมือนจริงๆ ตอนข้าเห็นยังนึกว่าเป็นเส้นที่ข้าถักเสียอีก”

เด็กน้อยเม้มริมฝีปาก มองเธอโดยไม่พูดอะไร

“เอาละๆ น้ำใกล้เย็นแล้ว ข้าจะช่วยเจ้าอาบ” เฟิ่งจิ่วม้วนแขนเสื้อขึ้นและหยิบผ้าอาบน้ำมาถูหลังให้เขา รู้สึกว่าได้ว่าเขาแข็งทื่อและตึงเครียด จึงสัพยอกอย่างอดไม่ได้ “ทำไม? ตอนอยู่บ้านไม่มีคนช่วยเจ้าอาบน้ำหรือ อย่าบอกข้าเชียวว่าเด็กเล็กเช่นนี้ก็อาบน้ำเองเป็นแล้ว”

ขณะพูดก็ยื่นมือไปนวดๆ ตัวเขา บอกว่า “ผ่อนคลายหน่อย ข้าไม่กินเจ้าหรอก”

เด็กน้อยจ้องมองเธอ ดวงตาดำสนิทวาววับ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ หลังผ่านไปนาน ใบหน้าแดงก่ำเพียงหลุดออกมาหนึ่งประโยค “เจ้าต้องรับผิดชอบ”

เฟิ่งจิ่วได้ยินก็หัวเราะเบาๆ อย่างกลั้นไม่ไหว “ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีอะไรน่ามอง มีอะไรต้องรับผิดชอบ? ลุกขึ้นมา น้ำเย็นแล้ว อาบต่อไประวังจะเป็นหวัด”

เธอหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่มาห่อตัวเขาไว้ ก่อนจะอุ้มมาวางบนเตียงนอนในห้องของตน

………………………