№ 841 คลอดก่อนกำหนดโดยไม่คาดคิด

นั่นคือใบหน้าเมื่อปีนั้นที่ซู่ซีพบผู้เฒ่าเฟิ่งครั้งแรก ตั้งแต่นั้นมาใบหน้าของเขาก็ตราตรึงในห้วงความคิดนางมาตลอด แม้ผ่านไปหลายปีเพียงนี้ยังไม่เคยลืม

วันนี้ นึกไม่ถึงว่านางจะได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยอีกครั้ง ราวกับเห็นเขาคนนั้นในปีนั้น เวลาย้อนกลับไปยังกาลก่อน…

ท่านผู้เฒ่า ไม่สิ เขาในตอนนี้ดูไปแล้วอายุยี่สิบกว่า เหมือนเป็นพี่ชายของเฟิ่งจิ่ว จะเรียกผู้เฒ่าก็ชวนให้รู้สึกอึดอัดจริงๆ

“แม่หนูเฟิ่ง นี่คือยาอายุวัฒนะที่ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่าจะกลั่นหรือ?” เขามองเฟิ่งจิ่ว แล้วมองๆ รูปลักษณ์ของตนเองที่ยามนี้กลับมาเยาว์วัย ในดวงตามีความยินดีที่ไม่อาจปิดบัง

“ใช่เจ้าค่ะ! นี่คือยาคงรูปลักษณ์ กลั่นออกมาเพียงเม็ดเดียว จึงนำกลับมาเป็นของขวัญปีใหม่ให้ท่านปู่โดยเฉพาะ” กล่าวจบ เฟิ่งจิ่วยังเอ่ยอย่างยิ้มแย้มว่า “ท่านปู่ พอใจกับของขวัญนี้หรือไม่เจ้าคะ?”

“ฮ่าๆๆ พอใจ พอใจสิ พอใจมากเลย” เขาหัวเราะลั่น มองไปยังซู่ซีที่อยู่ข้างกายแล้วกุมมือนางไว้ ถามอย่างทั้งประหม่าและคาดหวังอยู่บ้างว่า “ซู่ซี เจ้าดูข้าตอนนี้สิ เช่นนี้ดีหรือไม่?”

“ดี ดีแน่นอน” นางยิ้มพลางพยักหน้า บอกเฟิ่งจิ่วว่า “แม่หนูเฟิ่ง ขอบคุณเจ้าด้วย”

“คนบ้านเดียวกันไม่ต้องพูดเช่นนี้หรอกเจ้าค่ะ” เธอยิ้มเอ่ย ก่อนจะพูดอีก “คืนนี้เป็นคืนรวมญาติพร้อมหน้า ข้าจะพาเด็กน้อยไปเดินเล่นในเมือง พวกท่านพักผ่อนเร็วหน่อยเถอะเจ้าค่ะ!”

“ได้ เช่นนั้นพวกเจ้าระวังตัวด้วย คืนนี้คนเยอะ คอยดูยมราชน้อยให้มากๆ อย่าเดินแยกกันล่ะ” พวกเขากำชับ

“เจ้าค่ะ ข้ารู้แล้ว” เธอขานรับยิ้มๆ ก่อนจะพาเหลิ่งซวง เหลิ่งหวา และยมราชน้อยออกจากพระราชวัง

เฟิ่งจิ่วพาพวกเขาไปเดินเล่นรอบๆ ในเมือง เห็นพวกของเล่นไม่ว่าเด็กน้อยชอบหรือไม่ก็ซื้อมาหมด เที่ยวเล่นมาตลอดจนดึกดื่น ถึงมาชมดอกไม้ไฟริมทะเลสาบทางตะวันตกของเมือง

พวกเขาในยามนี้ไม่รู้ว่าท่านผู้เฒ่ากับซู่ซีคิดจะอยู่รอปีใหม่มาเยือน ทว่าเมื่อนางจะเรียกสาวใช้ให้พาไปปัสสาวะกลับหกล้มโดยไม่ระวัง

“แย่แล้วๆ พระพันปีหลวงหกล้ม!” เสียงตื่นตระหนกของนางกำนัลดังอยู่ในวัง ส่งต่อกันทีละคนๆ

ผู้เฒ่าเฟิ่งที่ได้ยินข่าวสีหน้าขาวซีดไปหมด รีบเร่งฝีเท้าเดินไป ก็เห็นซู่ซีที่มีสีหน้าเจ็บปวดถูกคนหามเข้ามา มุ่งไปยังห้องนอนในตำหนักอย่างรวดเร็ว

“ซะ ซู่ซี!”

ยามเห็นว่าชุดกระโปรงของนางเปื้อนเลือด หัวใจเขาหนาวเหน็บ ตรงไปด้านในอย่างมือเท้าอ่อนแรง

หลังได้ยินข่าวเฟิ่งเซียวก็รีบรุดมา เมื่อมาถึงที่เห็นเพียงนางกำนัลต่างเข้าๆ ออกๆ ด้วยอาการร้อนรน หมอตำแยหลายคนก็รีบก้าวไปด้านใน

เขาคว้าตัวหมอตำแยคนหนึ่งที่ออกมาสั่งน้ำร้อน รีบถามว่า “ข้างในสถานการณ์เป็นอย่างไร?”

“ท่านผู้ครองแคว้น พระพันปีหลวงหกล้มน้ำคร่ำแตก ทารกอาจต้องคลอดก่อนกำหนด หนำซ้ำยังตกใจเพราะหกล้ม ตอนนี้สถานการณ์ไม่ค่อยดีนักเพคะ” หมอตำแยคนนั้นกล่าวแล้วรีบร้อนกลับเข้าไป

ได้ยินเช่นนี้ เฟิ่งเซียวขมวดคิ้ว สั่งองครักษ์ตระกูลเฟิ่งไปตามลูกสาวเขากลับมาโดยเร็ว แล้วรออยู่ด้านนอกนี้ ไม่นานนักก็เห็นบิดาที่หน้าซีดขาวถูกกลุ่มคนผลักออกมา

ครั้นเห็นบิดาขวัญหนีดีฝ่อและมีสีหน้าโทษตัวเอง เขาเข้าไปบอกว่า “ท่านพ่อ ท่านไม่ต้องกังวล ไม่เป็นไรหรอก”

“ข้าผิดเอง ข้าควรไปเป็นเพื่อนนาง หากข้าไปด้วยนางคงไม่หกล้ม”

ท่านผู้เฒ่าพูดพึมพำ ในใจโทษตัวเองไม่หยุด ทันใดนั้นก็จับมือเฟิ่งเซียวไว้ ถามอย่างเคร่งเครียดว่า “ซู่ซีคงไม่เป็นไรกระมัง? นางจะไม่เป็นไรใช่ไหม? นางร้องว่าเจ็บท้องตลอดเลย…”

……………………….