№ 844 เกิดตอนเที่ยงคืน

เฟิ่งจิ่วได้ยินเช่นนี้ก็ยิ้มเล็กน้อย “ท่านย่าโปรดวางใจ ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ เพียงแต่ว่าตำแหน่งของเด็กไม่ถูกต้อง หนำซ้ำสายสะดือยังพันคอ แม้ต้องการขยับตำแหน่งก็เกรงว่าจะไม่ทัน ข้ามีวิธีหนึ่ง อยากจะผ่าคลอดให้ท่านและช่วยนำเด็กออกมา”

ซู่ซีไม่เข้าใจเรื่องผ่าคลอดอะไรนี่ อีกทั้งยามนี้ความคิดสับสนมึนงง ร่างกายเหนื่อยล้าจนแม้แต่ดวงตายังแทบจะลืมไม่ขึ้นแล้ว แต่นางรู้ว่าเฟิ่งจิ่วหมายความว่าเด็กจะรอดต่อไปได้ ดังนั้นจึงตอบรับ “ได้ ขอแค่เด็กรอดเป็นพอ”

ครั้นได้ยินนางขานรับ เฟิ่งจิ่วถึงจะหั่นโสมพันปีจากในห้วงมิติมาให้นางอมไว้ในปาก จากนั้นไล่ทุกคนในนี้ออกไป ได้ยินว่าด้านนอกพวกเหลิ่งซวงกลับมาแล้วก็เรียกให้นางเข้ามาช่วย

เมื่อเห็นหมอตำแยกับนางกำนัลถูกเฟิ่งจิ่วไล่ออกมา ผู้เฒ่ากับเฟิ่งเซียวที่ด้านนอกไม่รู้ว่าเฟิ่งจิ่วจะทำอะไร แต่ด้วยความเชื่อใจที่มีต่อเธอจึงไม่ได้เอ่ยถาม เพียงรออยู่ด้านนอกอย่างไม่สงบใจและเป็นกังวล

“ท่านปู่” เฟิ่งจิ่วยืนตรงประตู มองไปยังเขา

“แม่หนูเฟิ่ง เป็นอย่างไรบ้าง?” ผู้เฒ่าเฟิ่งรีบร้อนเข้าไปถาม

“ท่านปู่ ข้าจะช่วยท่านย่าผ่าคลอด หรือก็คือนำเด็กออกมาจากในท้องนางเจ้าค่ะ” เธอกล่าว การผ่าตัดเช่นนี้ปกติมากในยุคปัจจุบัน แต่อยู่ที่นี่ได้ยินแล้วกลับค่อนข้างน่ากลัว

เขาได้ยินดังนี้ สีหน้าก็ขาวซีดไปหมด เหงื่อเม็ดเท่าถั่วไหลลงมาจากหน้าผาก ถามอย่างเคร่งเครียดว่า “อะ อะไรนะ ผ่าคลอด? นำเด็กออกมาจากในท้อง? ชะ เช่นนั้นแม่เด็กยังรอดได้หรือ”

“รอดได้เจ้าค่ะ” เธอยิ้มเล็กน้อยพลางเอ่ยเสียงเบา คำพูดง่ายๆ ออกมาจากปากเธอ ทำให้หัวใจของผู้เฒ่าเฟิ่งสงบลง

“รอดได้เจ้าก็ทำไปเถอะ ปู่เชื่อใจเจ้า” ถึงแม้ไม่เคยได้ยิน แต่ในเมื่อนางบอกว่ารอด เช่นนั้นต้องรอดแน่นอน!

เฟิ่งจิ่วได้ยินแล้วพยักหน้า กำชับว่าถ้าเธอไม่ออกมาก็เข้าไปไม่ได้ ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าห้องไปอีกครั้ง และเริ่มผ่าตัดทำคลอด

มีโสมพันปีคอยประคองและเสริมพลังชีวิตให้นาง ทำให้ซู่ซีที่เดิมทีใกล้จะหมดสติฟื้นคืนสติมาอย่างมึนงง เพียงรู้สึกว่าเฟิ่งจิ่วเหมือนจะให้นางดื่มยาน้ำอะไรสักอย่าง จากนั้นร่างกายก็นอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น ทั่วร่างไร้ความรู้สึก มีเพียงสตินึกคิดที่ยังถือว่าชัดเจน

ข้างหูมีเสียงเฟิ่งจิ่วแว่วมาเลือนราง กำลังถามนางว่าลูกคลอดออกมาจะตั้งชื่อว่าอะไร แล้วชื่อเล่นว่าอะไร? นางชอบผู้ชายหรือผู้หญิงมากกว่ากัน?

ซู่ซีไม่เห็นว่าเฟิ่งจิ่วกำลังทำอะไร รู้แค่ว่ากำลังยุ่ง แต่ยังคงมองมาทางตนเองเป็นครั้งคราวพร้อมเผยรอยยิ้มให้กำลังใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ทันใดนั้นนางคล้ายได้ยินเสียงทารกร้องไห้ หลังจากได้ยินเสียงนั้นก็เป็นลมหมดสติไป…

“อุแว้!”

กลางดึกยังไม่ผ่านพ้นยามจื่อ เสียงทารกร้องไห้จ้าดังออกไปในยามค่ำคืน ทำลายบรรยากาศหนักอึ้งภายในตำหนัก นำมาซึ่งชีวิตชีวาและความปีติยินดี…

ด้านนอก เมื่อได้ยินเสียงทารกร้องไห้ ผู้เฒ่าเฟิ่งก็นิ่งค้างไป จับแขนเฟิ่งเซียวไว้ขณะร่างกายสั่นเทาน้อยๆ “คลอดแล้ว…คลอดแล้ว…ซู่ซีคลอดลูกแล้ว…”

สิ้นเสียงที่ทั้งประหลาดใจและตื่นเต้น เขานึกถึงซู่ซีขึ้นมาได้ จึงพลันเร่งฝีเท้าคิดจะเข้าไปดู ทว่ายังไม่ทันเดินเข้าไปก็ถูกเฟิ่งเซียวดึงไว้

“ท่านพ่อ ท่านอย่าใจร้อนไป เสี่ยวจิ่วบอกต้องรอนางออกมาก่อน พวกเราจะเข้าไปไม่ได้”

“ใช่ๆ แม่หนูเฟิ่งบอกว่าเข้าไปไม่ได้ เข้าไปไม่ได้” เขาเดินไปมาอยู่ด้านนอกอย่างกระสับกระส่ายและกังวล หวังว่าประตูห้องจะเปิดออก