№ 847 ราวกับมีชีวิตใหม่

เริ่นเสียงได้ยินก็หัวเราะเจ้าเล่ห์ ในดวงตาฉายแววหยอกล้อบางส่วน “นายท่าน มองไม่ออกจริงๆ ว่าท่านเอาใจผู้หญิงเก่งนัก! แต่สัญญาสิบปีของพวกท่าน แม้บอกว่าเหลือเก้าปีแล้ว ข้างกายภูตหมอก็มีผู้ชายโดดเด่นไม่น้อย ช่วงนี้ยังมีโม่เฉินโผล่มาด้วยไม่ใช่หรือ? นั่นเป็นลูกศิษย์ผู้เฒ่าเทียนจีเชียวนะ”

ยมราชน้อยได้ยินคำพูดนี้ ในดวงตาเขาฉายแวววาววับ “รู้สาเหตุที่เขาตามติดเฟิ่งจิ่วหรือไม่?”

“ข้าเดาว่าคงเกี่ยวข้องกับคำทำนายที่ผู้เฒ่าเทียนจีพยากรณ์ออกมากระมัง!”

“เจ้าหมายถึงคำทำนายที่ว่าดาราหงส์ปรากฏ วิญญาณต่างภพมาเยือนโลกหรือ” เขาไต่ถาม สิ้นเสียงดวงตาก็หรี่ลง “พูดเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วนาง…”

“ขอรับ ดูท่าทางน่าจะเป็นนาง แต่โชคดีที่ตระกูลใหญ่และกลุ่มอำนาจต่างๆ ในแปดจักรวรรดิใหญ่ยังไม่รู้ข่าวนี้ หากรู้เกรงว่าสถานการณ์ของนางจะยิ่งอันตราย”

ไม่ว่าใครก็คงไม่ปล่อยให้คนเช่นนั้นเติบโตมาเป็นภัยต่อคนอื่น หากรู้ว่าคนในคำทำนายของผู้เฒ่าเทียนจีคือองค์หญิงแห่งราชวงศ์เฟิ่งหวง เดาว่าทั้งราชวงศ์จะถูกกลุ่มอำนาจเบื้องบนพวกนั้นทำลายราบคาบ

เขาได้ยินแล้วก็เงียบไป ผ่านไปเนิ่นนานถึงบอกว่า “ถึงเวลานั้นข้าจะกำชับนางเอง ว่าไปจักรวรรดิทางนั้นต้องแต่งกายเป็นชายไปไหนมาไหน ไม่ต้องเปิดเผยตัวตนผู้หญิง คนพวกนั้นอย่างไรก็คงนึกไม่ถึงว่าดาราหงส์จะปรากฏตัวในแคว้นระดับเก้าล่างสุด สำหรับตอนนี้นางยังปลอดภัย”

ต่อให้ไม่ปลอดภัย เขาก็จะกวาดล้างอุปสรรคให้นาง และขจัดอันตรายทั้งหมดที่เป็นไปได้!

“เจ้ากลับไปเถอะ! ไม่มีเรื่องสำคัญก็ไม่ต้องมาอีก การระแวดระวังภัยของนางแกร่งนัก อย่าให้นางรู้เชียว”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เริ่นเสียงยิ้มเอ่ยว่า “นายท่านอยู่ที่นี่ ตอนนี้ข้าจึงปักหลักในเมืองนี้ด้วย มีเรื่องอะไรก็จะดูแลอย่างดี แต่นางคุ้นเคยกับข้ามากเช่นกัน ต่อให้เห็นข้าที่นี่ก็คงไม่เป็นอะไร อย่างมากคงนึกว่านายท่านสั่งให้ข้ามาดูแลและอำนวยความสะดวกนางอย่างใกล้ชิด”

กล่าวจบเสียงเขาชะงักไปพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย “ฟ้าใกล้สว่างเต็มที ข้าต้องกลับไปแล้ว หากนายท่านมีเรื่องอะไรอยากหาข้า ก็ส่งสัญญาณได้ทันที”

“อืม” ยมราชน้อยพยักหน้ารับ เห็นอีกฝ่ายจากไปแล้วถึงจะหมุนตัวกลับ

เมื่อมาถึงภายในห้องนอนของตำหนัก เห็นผู้หญิงที่หลับสนิทบนเตียง เขาโน้มตัวลงจูบตรงหน้าผากของนางอย่างอดไม่ได้ จากนั้นถึงแทรกตัวเข้าไปข้างกายนาง โอบนางไว้พลางหลับลึกไป

วันต่อมาตื่นขึ้นตอนเช้าตรู่ เฟิ่งจิ่วมองเด็กน้อยที่นอนหลับอยู่ข้างกาย ในดวงตาฉายแววแปลกใจแวบหนึ่ง เมื่อคืนเธอหลับลึกมาก นึกไม่ถึงว่าแวบเดียวก็ถึงวันรุ่งขึ้นแล้ว? หรือว่าจะเหนื่อยเกินไปจริงๆ?

เห็นเขายังหลับอยู่ เธอจึงอาบน้ำออกไปข้างนอก คิดจะไปดูท่านย่ากับท่านอาน้อยที่เกิดใหม่เสียหน่อย ด้วยเหตุนี้จึงไม่รู้ว่าแม้ยมราชน้อยกำลังหลับ แต่ยามนี้วรยุทธ์ในร่างกายเขากลับไหลเวียนอย่างรวดเร็ว…

“แม่หนูเฟิ่ง ย่าเจ้าฟื้นแล้ว เดิมทีข้าว่าจะส่งคนเข้าไปบอกเจ้า เจ้าก็มาเสียแล้ว” ท่านผู้เฒ่ามีสีหน้าระรื่น ทั้งร่างเปี่ยมด้วยรัศมีแห่งความปีติ ยามนี้กำลังนั่งป้อนน้ำแกงไก่ให้ซู่ซีอยู่ข้างเตียง

“ท่านยา สภาพจิตใจไม่เลวแล้วกระมัง?” เฟิ่งจิ่วเข้ามาดู เห็นสีหน้านางแม้จะซูบผอม แต่ประกายในดวงตากลับปิดไว้ไม่มิด

“แม่หนูเฟิ่ง ขอบคุณเจ้าด้วย เดิมทีข้านึกว่าจะไม่รอดเสียแล้ว”

ตอนนั้นนางนึกจริงๆ ว่าตนเองจะไม่รอด ยามที่หลับตาลงหมดสติไป ข้างหูนางได้ยินเสียงร้องของลูก อยากลืมตามองลูกสักแวบยิ่งนัก กลับไม่อาจต้านทานความมืดที่เข้ามาถาโถมได้ เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งตอนเช้าตรู่ ยิ่งมีความรู้สึกประหลาดใจราวกับมีชีวิตใหม่

………………………………….