№ 859 ไม่ต้องหว่านเสน่ห์
รอจนกลับถึงจวนตระกูลเฟิ่งก็ดึกดื่นแล้ว หลังอาบน้ำเสร็จเฟิ่งจิ่วเช็ดผมพลางบอกว่า “พรุ่งนี้เราไปกันเถอะ! ไปเข้าร่วมสมัชชาใหญ่วิเคราะห์ยาเซียนในวันที่สามเดือนสามที่แคว้นศรสวรรค์ จริงด้วย เสื้อผ้าที่สั่งคนไปทำให้เจ้าจะส่งมาพรุ่งนี้เช้า”
พูดไปสักพักไม่ได้ยินเสียงเด็กน้อยตอบรับ เธอจึงมองไป เห็นเขากำลังนั่งขัดสมาธิมองเธออยู่บนเตียงก็พูดว่า “เป็นอะไร?” เด็กน้อยคนนี้ตั้งแต่กลับมาเมื่อวานก็ไม่พูดอะไรมาตลอด ไม่พอใจหรือ?
“ข้าต้องไปแล้ว” เขามองนางพลางเอ่ย
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เธออึ้งไปพักหนึ่งถึงจะตอบสนอง “ต้องไปแล้ว เจ้าจะไปกับใคร มีคนมารับเจ้าหรือ”
“จะมาตอนเที่ยงคืน” เขามองเธอ ขยับปากเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็ไม่ได้พูดออกมา
“ทำไมเจ้าไม่บอกก่อน?” เธอเข้ามาถามข้างเตียง “ฮุยหลางมารับเจ้ารึ ตอนนี้กลับไปจะปลอดภัยหรือ? จะสร้างปัญหาให้เขาหรือเปล่า? หากเขาวอกแวกมาดูแลเจ้าไม่ได้ เจ้าติดตามข้าไปยังดีกว่า! รอผ่านไปสักระยะหนึ่งค่อยกลับไปก็ไม่เป็นไร”
“เริ่นเสียงจะมารับข้า” เขากล่าว ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่ได้ ต้องไปแล้ว”
ได้ยินเช่นนี้ เธอมองเขาอย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง “เช่นนั้นข้าจะสั่งให้คนส่งเสื้อผ้าเข้ามาเดี๋ยวนี้” พูดจบก็เดินไปข้างนอก สั่งเหลิ่งซวงแล้วถึงเดินเข้ามา
“เจ้าต้องไปแล้ว ข้าต้องเตรียมของอะไรให้เจ้าหรือไม่ อาหาร? ของใช้? หรือว่าของเล่น?” เธอถามไถ่ ในใจค่อนข้างอาลัยอาวรณ์ เด็กน้อยคนนี้แม้จะหยิ่งยโสและน่าอึดอัด แต่อยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่ง จู่ๆ บอกจะไปก็อาลัยนิดหน่อยจริงๆ
“ไม่ต้อง เจ้านั่งเป็นเพื่อนข้าสักพักก็พอ” เขากล่าว
ได้ฟังดังนั้น หัวใจเธอสั่นไหวเล็กน้อย นั่งขัดสมาธิลงบนเตียงเช่นเดียวกับเขา เธอคิดว่าพวกเขาเติบโตในสถานที่เช่นจักรวรรดิ เด็กน้อยโตขึ้นเดาว่าคงกดดันมาก แตกต่างจากเด็กทั่วไป
ดังนั้นเธอจึงนั่งเป็นเพื่อนเขา คุยกันบ้างสองสามประโยค รอไปตลอดจนเวลาเที่ยงคืนมาถึง ก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นด้านนอก สองคนในเรือนมองหน้ากันทันที
“ข้าต้องไปแล้ว” เขาบอก
“ข้าจะไปส่งเจ้า” เธอลุกขึ้นคลุมเสื้อนอกเตรียมออกไปส่งเขา ใครจะรู้ว่าเห็นเธอคลุมแค่เสื้อนอกก็ดึงมือไว้
“เป็นอะไร?”
เธอหันไปถามก็เห็นเด็กน้อยลุกขึ้นมาจากเตียง จ้องเธอที่คลุมแค่เสื้อนอกพลางบอกว่า “สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยค่อยออกไป”
ได้ยินคำพูดแข็งกระด้างและเอาแต่ใจ เฟิ่งจิ่วยิ้มอย่างกลั้นไม่อยู่ และหยิบเสื้อนอกที่คลุมไว้มาสวมให้เรียบร้อย ขณะกำลังจะผูกผ้าคาดเอวก็เห็นสองมือเล็กรับงานเธอไป ผูกผ้าคาดเอวให้เธออย่างจริงจังและตั้งใจ
เธอเห็นเช่นนี้ ในใจฉายแววอบอุ่น คิดว่าหากอนาคตเธอมีลูกชาย คงจะสนิทสนมกันเช่นนี้
“เรียบร้อยแล้ว” เขาเงยหน้ามองเธอ กำชับอย่างจริงจังและเคร่งครัด “ห้ามหว่านเสน่ห์”
เฟิ่งจิ่วตะลึงเล็กน้อย จากนั้นค่อยหัวเราะลั่น แตะจมูกเขาเบาๆ “เจ้าเด็กบ้า”
“ข้าพูดจริงจังนะ” เขาขมวดคิ้ว “อย่าหว่านเสน่ห์ ตนเองอยู่ข้างนอกระวังความปลอดภัยมากๆ เจอคนที่สู้ไม่ได้ก็หนีซะ”
“รู้แล้วๆ” เธอส่ายหน้า หลุดยิ้มนิดหน่อย โน้มเอวจะอุ้มเขาขึ้นกลับเห็นเขาหลังลงจากเตียงก็สวมรองเท้า กล่าวว่า “ข้าจะเดินไปเอง เจ้าไม่ต้องไปส่ง”
“เช่นนั้นได้อย่างไร? อย่างไรเราก็อยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่ง แม้เจ้าจะสร้างปัญหาบ้าง แต่ยังมีส่วนที่น่ารัก ในเมื่อต้องไปแล้ว ข้าจะไม่ไปส่งเจ้าเสียหน่อยได้เช่นไร?”
………………………………….