ตอนที่ 874

พระชายาเผด็จการยิ่งกว่า!

“กลับวังกับข้า” ซือมั่วกุมนิ้วมือทั้งสิบของมู่ชิงเกอแน่น จับไว้อย่างมั่นคง ไม่แม้แต่จะมองทุกคนที่คุกเข่าอยู่และพานางเดินออกไป

คล้ายกับว่าที่เขาดูดกลุ่มเจ้าเมืองย่อยผู้มีฐานะยิ่งใหญ่ในแดนมารมาที่นี่ก็เพื่อมาต้อนรับมู่ชิงเกอ มอบการดูแลที่ดีที่สุดแก่มู่ชิงเกอ ไม่ยอมเมินเฉย

ระหว่างที่ซือมั่วโบกมือ ราชรถที่งดงามสูงส่งหนึ่งคันก็ปรากฎอยู่กลางอากาศ แต่ว่า ด้านหน้าไม่มีสัตว์อสูรคอยลากรถ

มู่ชิงเกอกำลังรู้สึกประหลาดใจก็ถูกซือมั่วพาเข้าไปนั่งในราชรถ ส่วนคนที่นางมาพาก็อยู่ด้วยกันกับองครักษ์มาร ตามอยู่ข้างหลังราชรถ

ตอนนี้ กลุ่มเจ้าเมืองย่อยในแดนมารก็ลุกขึ้นยืน เดินไปด้านหน้าราชรถ แบกราชรถขึ้นมาด้วยตัวเอง

“นี่…” มู่ชิงเกอถามอย่างประหลาดใจ

ซือมั่วอธิบาย “นี่คือกฎของแดนมาร ตอนที่พระชายาหมั้นหมายกับราชา เจ้าเมืองย่อยยิ่งแบกรถเยอะก็ยิ่งแสดงให้เห็นว่าตำแหน่งของพระชายาผู้นี้ในแดนมารสูงยิ่ง ยิ่งได้รับความเคารพ”

‘นึกไม่ถึงว่ามีกฎเช่นนี้ด้วย’ มู่ชิงเกอกะพริบตาปริบๆ

“เสี่ยวเกอเอ๋อร์…” มือทั้งคู่ของซือมั่วกอบกุมมือของมู่ชิงเกอแล้วกล่าวเสียงเบา “ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าได้รับความลำบากใจแม้เพียงนิด ข้าจะทำให้เจ้าได้รับทุกสิ่งทุกอย่างที่ดีที่สุด”

พูดจบ เขาก็ออกคำสั่ง กลุ่มเจ้าเมืองย่อยแบกราชรถขึ้น ก้าวเหยียบก้อนเมฆ มุ่งหน้าไปยังวังไท่ฮวง

ราชรถลอยคว้างอยู่กลางอากาศ คนแบกราชรถต่างก็เป็นผู้ที่มีฐานะชื่อเสียงสูงศักดิ์ที่สุดในแดนมาร เกียรติยศเช่นนี้ทำให้ประชาชนแดนมารต่างก็คุกเข่าลงพื้น แหงนหน้ามองด้วยความเคารพอย่างอดไม่ได้ภายในใจสั่นสะเทือน

พระชายาคนใหม่ของพวกเขา ภรรยาองศ์ราชาของพวกเขา คาดไม่ถึงว่าจะมีตำแหน่งถึงเพียงนี้

องศ์ราชาของพวกเขา คาดไม่ถึงว่าจะโปรดปรานพระชายาคนใหม่ถึงเพียงนี้

ขบวนสู่ขอยาวสิบลี้ที่ตามหลังราชรถนั้นก็คดเคี้ยวยาวเหยียด มองปราดเดียวไม่เห็นปลายแถวยิ่งทำให้ประชาชนแดนมารตกตะลึงไม่จบไม่สิ้น

ทันใดนั้น กองสังคีตในวังก็บรรเลงเพลงเสียงดังประหนึ่งตกลงมาจากฟากฟ้า

มู่ชิงเกอทอดมองไปตามเสียงก็เห็นสาวงามแดนมารจำนวนไม่น้อยปรากฎตัวพร้อมเสียงดนตรี บ้างก็บรรเลงดนตรี บ้างก็เต้นรำกลางอากาศ

“สิ่งนี้เจ้าก็เตรียมมาด้วยหรือ” มู่ชิงเกอถามซือมั่ว ด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

ในใจนางนั้น แต่ไหนแต่ไรซือมั่วเป็นผู้ชายที่เล่นลูกไม้มากมายเช่นนั้นไม่เป็น ชายผู้นี้ทำเป็นเพียงป่าวประกาศอำนาจปกครองอย่างเผด็จการ

ดวงตาทั้งคู่ของซือมั่วโค้งลงเล็กน้อย มองนางด้วยความรักใคร่ที่ล้นทะลักออกมาจากในดวงตา กล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “ชอบหรือไม่”

มู่ชิงเกอยกริมฝีปากยิ้มบางๆ ไม่ยอมตอบ

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชอบคนเยอะวุ่นวาย และไม่ชอบ พิธีการซับซ้อน ความหรูหราฟุ้งเฟ้อ แต่ว่าวันนี้เจ้าก็ได้ยินข้าบอกแล้วข้าจะทำให้คนทั้งหมดในแดนมารรู้ว่า เจ้า มู่ชิงเกอ สำคัญต่อข้ามากเพียงใด” ซือมั่วกล่าวอย่างตั้งใจ

มู่ชิงเกอหลุบตาลงเบาๆ กล่าวพึมพำเสียงเบา “แล้วไยต้องสนใจความคิดของผู้อื่นด้วยเล่า”

“ก่อนหน้านี้ข้าฟังเจ้า แต่ตอนนี้กลับทำไม่ได้ ข้าไม่อาจปล่อยให้เจ้าได้รับความลำบากใจแม้เพียงนิดเดียว ต่อหน้าคนทั้งโลก ข้าจะโปรดปรานเจ้า รักเจ้า และไม่ลังเลอีกต่อไป”

คำพูดของซือมั่ว ทำให้หัวใจมู่ชิงเกออบอุ่นเล็กน้อย

แววตาใสสะอาดของนางจ้องมองดวงตาสีอำพันของเขา “ขอโทษ ปล่อยให้เจ้ารอนานแล้ว”

“อย่าพูดว่าขอโทษ” นิ้วมือของซือมั่วแตะลงบนริมฝีปากแดงของนาง “ขอเพียงรอเจ้าได้ ต่อให้ต้องรอเป็นพันปีหมื่นปีจะเป็นอะไรไป ตั้งแต่ต้นจนจบสิ่งที่ข้า ต้องการมีแค่เจ้าเพียงผู้เดียว”

มู่ชิงเกอยิ้มกล่าว “ไปฝึกพูดจาหวานซึ้งน่าฟังเช่นนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“เสี่ยวเกอเอ๋อร์ไม่ชอบหรือ” ซือมั่วพลันโน้มตัว กระชับระยะห่างของทั้งสองคนเข้ามาใกล้

บนใบหน้ามู่ชิงเกอ สัมผัสได้ถึงไอร้อนในลมหายใจของซือมั่ว ใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้อย่างถึงที่สุดดวงนี้ทำให้นางตาลายพร่าเลือนเล็กน้อย ทันใดนั้น นางก็ยื่นมือทั้งคู่จับใบหน้านั้นเข้ามาและจุมพิตลงไปท่ามกลางความตื่นเต้นดีใจของซือมั่ว

โอ!

รอบด้านราชรถ ไร้สิ่งกำบังที่ใช้การได้ เพียงแค่แขวนผ้าโปร่งบางๆ หนึ่งชั้นไว้เท่านั้น

การกระทำของมู่ชิงเกอ ประชาชนแดนมารข้างนอกมองเห็นอย่างชัดเจน สตรีแดนมารไม่น้อยต่างก็อุทานตกใจออกมา พากันคิดในใจ พระชายาผู้นี้กล้าหาญเกินไปแล้ว

แม้แต่ชิงเหยียนและชิงเจ๋อที่แบกราชรถข้างๆ อยู่ใกล้คนทั้งสองที่สุด ยังปากอ้าตาค้างมองฉากนี้ หลังจากได้สติกลับมาก็ละสายตาออกไปอย่างกระดากอาย

คนทั้งสองใจเต้นดั่งฟ้าผ่า เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นองค์ราชาถูกคนขืนจุมพิต

พระชายา…เผด็จการอยู่บ้าง

จูบของมู่ชิงเกอนั้นก็เหมือนกับนิสัยของนาง ตรงไปตรงมาและเด็ดขาด แขนทั้งคู่ของนางเกี่ยวลำคอของซือมั่วไว้ ตอนที่ซือมั่วส่งสายตาประหลาดใจออกมานาง ก็ผลักเขาไปกลางราชรถ กดร่างลงไปงัดริมฝีปากของเขาให้เปิดออกอย่างเผด็จการทันที

ในใจซือมั่วประหลาดใจ หัวใจเต้นแรง ปล่อยให้มู่ชิงเกอกระทำการอยู่บนร่างเขา

มู่ชิงเกอจูบรุนแรงอย่างถึงที่สุด การโต้ตอบของซือมั่วก็เร่าร้อนอย่างยิ่งเช่นกัน

ทั้งสองกอดจูบกันในราชรถราวกับรอบข้างไม่มีผู้ ใด ไม่สนใจความรู้สึกของกลุ่มคนรอบด้านเลยแม้แต่น้อย และฉากฉากนั้นที่มู่ชิงเกอผลักซือมั่วลงไปก็ยิ่งทำให้ทุกคนที่ตามอยู่ข้างหลังตะลึงงัน

ไม่ว่าจะเป็นองครักษ์มาร หรือว่าคนของเก้าชั้นฟ้า ต่างก็ปากอ้าตาค้างจ้องมองราชรถนิ่ง

โดยเฉพาะคนของเก้าชั้นฟ้า ในใจร้องอุทานอย่างอดไม่ได้…

‘นี่คือราชาเทวะของพวกเราหรือ’

‘คิดไม่ถึงว่าต่อหน้าคนงาม ราชเทวะจะมีช่วงเวลาที่ควบคุมไม่อยู่เช่นนี้ด้วย’

‘ราชาเทวะเผด็จการจริงๆ! บอกว่าจะคร่อมเจ้าแห่งมารแดนมารก็คร่อม!’

‘อา…อา…อา..อา! ราชาเทวะร้อนใจจนทนไม่ได้เช่นนี้จริงๆ หรือ ในที่สาธารณะและคนจำนวนมาก ก็ทำตามอำเภอใจเช่นนี้ได้หรือ’

“อะแฮ่ม!”

กู่หยากับกู่เย่กระแอมพร้อมกันอย่างรู้ใจ คนทั้งหมดได้สติในชั่วพริบตา ละสายตาออกไปอย่างรู้หน้าที่ บ้างมองฟ้า บ้างมองพื้น บ้างชื่นชมทัศนียภาพ บ้างจ้องนิ้วมือของตนเอง…สรุปแล้ว ไม่มีใครมองราชรถอีกแม้แต่ปราดเดียว

แม้แต่ประชาชนแดนมารเหล่านั้นบนพื้นดินก็ก้มหน้าลง เก็บสายตา ไม่กล้ามองราชรถอีก

ที่โชคร้ายที่สุดก็คือเจ้าเมืองย่อยที่แบกราชรถ พวกเขาอยู่ใกล้ที่สุด แน่นอนว่ามองเห็นชัดเจนที่สุด ที่สำคัญก็คือ พวกเขาแบกราชรถอยู่ แม้ว่าสายตาจะไม่ ว่อกแว่ก แต่หางตากลับกวาดผ่านในราชรถอย่างไม่ทันระวัง

“เสี่ยวเกอเอ๋อร์!” เมื่อได้จังหวะซือมั่วก็ดึงมู่ชิงเกอ

ชุดแดงคร่อมอยู่บนร่างเขาอย่างหยาดเยิ้ม ภาพนี้เป็นภาพที่งดงามอย่างยิ่ง และปลุกเร้าจิตใจที่เตลิดเปิดเปิงของเขาให้กระสับกระส่าย แต่ว่า…

“แม้ข้าจะไม่ถือสา แต่เจ้าจะไม่ถือสาจริงๆ หรือที่ถูกคนเหล่านี้มอง” ซือมั่วพยายามกดความเดือดพล่านภายในใจ เตือนสติหญิงสาวที่กำลังเลอะเลือนอย่างขบขัน

ในดวงตาทั้งคู่ของมู่ชิงเกอกลับมาแจ่มใสอย่างช้าๆ ทว่าท่ามกลางการเตือนสติของซือมั่วกลับไม่ได้รู้สึกเขินอาย เพียงถอยออกไปด้วยใบหน้าขึงตึงเช่นนั้น เหมือนแต่ก่อน

นางยังคงคร่อมอยู่บนร่างซือมั่ว กดเขาลงไปใต้ร่าง

มู่ชิงเกอยื่นนิ้วมือออกไป บีบคางของซือมั่วไว้ เชยขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากทั้งคู่ที่ถูกจูบจนแดงกํ่าเผยอเบาๆ กล่าวด้วยเสียงยั่วยวนสามส่วน เผด็จการเจ็ดส่วน “ตอนนี้ใต้หล้าใครบ้างไม่รู้ว่าเจ้าและข้าเป็นสามีภรรยากัน เจ้ากับข้าผูกพันลึกซึ้ง แน่นอนว่าต้องมีช่วงเวลาที่อดใจไม่ได้พวกเขาไม่รู้จักหลีกเลี่ยงก็เท่ากับว่าพวกเขาไม่รู้จักมารยาท เจ้ากับข้าสามีภรรยาสนิทสนมกัน ใครก็ห้ามไม่ได้”

“เสี่ยวเกอเอ๋อร์ เจ้า!” ในใจซือมั่วดีใจยกใหญ่ ในดวงตาดาราสีอำพันทอประกายขึ้น

มู่ชิงเกอก้มหน้าลง จูบลงบนริมฝีปากเขาอีกครั้งอย่างแผ่วเบา…