ตอนที่ 933

ในเมื่อมาแล้ว ก็ฆ่าอีกเถอะ

หรือเพราะว่าอยู่ในอาณาเขตของตน ชายอักขระสีทองจึงดูเหมือนจะสะพร่ามากเป็นพิเศษ

ร่างจริงนี้ ลดความเจ้าเล่ห์ลงจากตอนที่อยู่ในแผ่นดินเทพมารไปหลายส่วน

“องค์ราชา ในเมื่อพวกเราต้องบุกโจมตีฝั่งนั้นแล้ว จะให้พวกเขา กลับมาก่อนหรือไม่” องครักษ์อักขระสีดำกล่าวถาม

ทว่าแววตาของชายอักขระสีทองกลับตวัดมองก่นด่า “พวกโง่! ทัพใหญ่ของเรากำลังจะไปถึงจึงต้องให้ พวกเขาหมอบซุ่มต่อ เมื่อจังหวะมาถึง ค่อยร่วมมือทั้งภายนอกภายใน”

ขณะที่พูด เขาก็กำหมัดแน่น มุมปากสีแดงสด ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอันน่าสะพรึงกลัว

ราชองครักษ์อักขระสีดำถูกเขาตำหนิจนก้มหน้า ถอยไปข้างหลัง ตอนนี้ข้างนอกมีคนเข้ามา

แต่ว่าผู้ที่เข้ามา กลับไม่ได้ก้าวเข้ามาในทันที เพียงแค่ยืนอยู่นอกประตู กล่าวถามด้วยความเคารพ “องค์ราชา มีรายงานด่วนจากเขตอู่หยาง จำเป็นต้องรายงานขอรับ”

ขณะที่พูด อักขระสีแดงกลางหน้าผากเขาก็กระพริบแสงจางๆ ประโยคนี้ทำให้การถกเถียงของคนสามคนในท้องหยุดลง ชายอักขระสีทองกล่าวเสียงเรียบ “เข้ามา”

เมื่อได้รับอนุญาต ทหารอารักขาอักขระสีแดงจึงโค้งตัวเดินเข้ามาอย่างสำรวม

เขตอู่หยางคือที่ใด มู่ชิงเกอกับซือมั่วไม่รู้พวกเขาไม่แม้แต่จะตื่นตัวกับผู้ที่เข้ามากะทันหันผู้นี้อย่างสิ้นเชิง จนกระทั่ง…

“องค์ราชา เขตอู่หยางส่งข่าวมาว่า มีเด็กอักขระสีแดงคนหนึ่งถูกพบบนถนน ร่างชายถูกฆ่า หลังจากที่ร่างหญิงฟื้นคืนชีพบอกว่าถูกชายหญิงที่ไม่มีอักขระกลางหน้าผากคู่หนึ่งฆ่า กล่าวว่า ตอนที่พวกเขาฆ่าร่างชาย ยังไต่ถามคำถามไม่น้อย ซํ้ายังไม่รู้ลักษณะเฉพาะของเผ่าเรา เหมือนกับว่าไม่ใช่คนของเผ่าเรา” ทหารอารักขาอักขระสีแดงกล่าว

ดวงตาทั้งคู่ของซือมั่วกับมู่ชิงเกอนึ่งงัน แววตาดิ่งลึกเล็กน้อย

เขามองหน้ากัน ในแววตาต่างฝ่ายต่างมีความรู้สึก เหมือนกันหนึ่งก้าว

‘เด็กคนนั้น ยังไม่ตายจริงๆ!’

ที่แท้แล้ว ในร่างคนเผ่าฝูที่ดูเหมือนมีคนเดียว กลับแบ่งเป็นร่างชาย ร่างหญิง

อีกทั้ง ไม่ว่าเรื่องใดๆ ที่พวกเขาผ่านมา ต่างก็รับรู้ร่วมกัน เพียงแต่ ความคิดกลับเป็นของตัวเอง มิเช่นนั้น หญิงสาวที่ปรากฎตัวออกมาจากร่างของชายอักขระสีทองในห้องด้านในเมื่อครู่ คงจะไม่ถามคำถามเหล่านั้นกับชายอักขระสีทอง

“ชายหญิงคู่หนึ่งงั้นหรือ แล้วตัวพวกเขาอยู่ที่ไหนเล่า” ในเสียงที่ชายอักขระสีทองเปล่งออกมา มีความหยอกล้อและเย็นเยียบหลายส่วน

“เขตอู่หยางค้นหาทั่วพื้นที่แล้ว ตอนนี้ยังไม่พบขอรับ” ทหารอารักขาอักขระสีแดงรีบกล่าว

ชายอักขระสีทองหยุดชะงักครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกล่าว “ร่างภาพออกมาแล้วหรือยัง”

ทหารอารักขาอักขระสีแดงอธิบายด้วยใบหน้าเหยเก “เด็กหญิงผู้นั้นเด็กเกินไป นางเล่าว่าเหตุการณ์ตอนนั้นอันตรายอย่างยิ่ง ฝ่ายตรงข้ามแต่งตัวตั้งใจปิดบังใบหน้า ดังนั้นจึงจำไม่ได้”

“ก็คือไม่มี” ชายอักขระสีทองกล่าวเสียงเบา

ทหารอารักขาอักขระสีแดงกำหมัดแน่น กลั้นหายใจไม่กล้าพูดมั่วซั่ว ราชองครักษ์อักขระสีดำสองนายก็ยืนเงียบๆอยู่ข้างๆ ไม่ออกความคิดเช่นกัน

“เรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้ เก็บไว้ทำประโยชน์อะไร ฆ่าทิ้งเสีย” ในที่สุด ชายอักขระสีทองก็กล่าวเสียงเรียบ

นํ้าเสียงสงบนิ่งของเขาราวกับฆ่าหมูเห็ดเป็ดไก่

ดวงตาทั้งคู่ของมู่ชิงเกอหรี่ลง พูดในใจ ‘ปฏิบัติต่อคนในเผ่าตัวเอง ซํ้ายังเป็นคนในเผ่าที่มีฝีมือยังโหดเหี้ยมเช่นนี้ แล้วนับประสาอะไรกับคนนอกเผ่า เกรงว่าเผ่าเทพมารสองเผ่าในสายตาเขา คงจะไม่ต่างอะไรกับสัตว์ที่เลี้ยงไว้ในคอก’

“ขอรับ องค์ราชา”

ทว่า สิ่งที่ทำให้มู่ชิงเกอประหลาดใจยิ่งกว่าก็คือ หลังจากชายอักขระสีทองออกคำสั่งไปแล้ว คาดไม่ถึงว่าคนทั้งสามในห้องไม่มีใครเห็นต่าง หรือว่าโน้มน้าว เพียงแค่ปฏิบัติตามอย่างเมินเฉย

‘เผ่านี้ เห็นแก่ตัวเพียงใด’ มู่ชิงเกอครุ่นคิดในใจ

ซือมั่วกุมมือนางเงียบๆ ปลุกนางขึ้นมาจากความคิด

นางมองเขา เข้าใจเจตนาสังหารในดวงตาสีอำพันคู่นั้นของเขา

“องค์ราชา เป็นใครกันแน่” ราชองรักษ์อักขระสีดำนายหนึ่งเอ่ยปากกล่าวถาม

ราชองรักษ์อักขระสีดำอีกนายหนึ่งก็เอ่ยปากกล่าว “เป็นไปได้หรือไม่ว่าคือไส้ศึกของแผ่นดินเทพมาร แฝงตัวเข้ามาที่นี่”

“เป็นไปไม่ได้” ราชองรักษ์อักขระสีดำนายนั้นที่พูดก่อนหน้านี้ปฏิเสธเด็ดขาด “พวกเขาไม่ใช่พวกเราที่รู้จักปลอมตัว จะแฝงตัวในหมู่พวกเราเข้ามาในโลกเผ่าเราได้อย่างไร”

คำพูดของเขา ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล

รอยแยกที่เปิดออกเหล่านั้น มีเพียงเผ่าฝูที่เข้าออกได้ คนของแผ่นดินเทพมาร กลับไม่มีทางเข้ามา เรื่องนี้ผ่านการทดสอบมา พวกเขาต่างก็มั่นใจอย่างยิ่ง

แต่ว่า หากไม่ใช่เป้าหมายตรงหน้าพวกเขา จะเป็นใครที่แฝงตัวเข้ามาในโลกของพวกเขาได้อีก

ราชองรักษ์อักขระสีดำสองนายมองหน้ากันปราดหนึ่งความสงสัยใน ดวงตาลุ่มลึกอย่างถึงที่สุด

ครู่หนึ่ง คนผู้หนึ่งกล่าว “หรือว่าจะเป็นคนจากโลกอื่นบุกเข้ามาอย่างไม่ทันระวัง”

“เช่นนั้นก็ต้องจับสองคนนั้นให้ได้ก่อนจึงจะรู้”

การถกเถียงของพวกเขา ดังเข้าไปในหูของชายอักขระสีทองทุกๆ คำ เมื่อพวกเขาถกเถียงกันเสร็จแล้ว ชายอักขระสีทองจึงคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม กล่าวเหมือนกับว่าเคยรู้จักสองคนนี้

พูดจบ ดวงตาทั้งคู่ของเขาก็หรี่ลงเล็กน้อย แววตาในดวงตาเปล่งประกายไม่หยุด คล้ายกำลังไตร่ตรอง ในสมองเขาปรากฎเงาร่างสองสาย หนึ่งดำ หนึ่งแดง ต่างก็เป็นศัตรูตัวฉกาจในใจเขา

เขากลัวซือมั่ว เพราะว่าเขากุมกำลังที่เหนือกว่าโลกนี้ชนิดนั้นแล้ว เพียงพอให้กดเผ่าจำนวนมากได้ เขาเกลียดมู่ชิงเกอ เพราะว่าปัญญาเทวะของมู่ชิงเกอแข็งแกร่งเกินไป สำหรับเหล่าสัตว์เลี้ยงน้อยๆ เหล่านั้นของเขา ถื เป็นการโจมตีร้ายแรง

ขอเพียงสองคนนี้ตาย แผ่นดินเทพมารก็ไม่มีทางคุกคามเขาได้อีก

สองคนนี้ใช่ชายหญิงที่แฝงตัวเข้ามาจริงๆหรือไม่ หากเป็นพวกเขา แสดงว่าแผ่นดินเทพมารกุมวิธีเข้ามาในโลกใบนี้ได้แล้วอย่างนั้นหรือ

“พอแล้วออกไปให้หมด” ชายอักขระสีทองไตร่ตรองเสร็จ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยกล่าวกับคนทั้งสามอย่างหงุดหงิด

“ขอรับ องค์ราชา”

ทั้งสามตอบรับพร้อมกัน ถอยออกไปด้วยความเคารพอีกทั้งยังปิดประตูใหญ่สนิท

หลังจากเงียบสงบลงแล้ว คิ้วของชายอักขระสีทองก็ไม่ได้คลายออก เขานิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง คิดจะลองหลอมธงวิญญาณมาร

“เอ๋ ธงเล่า” ทว่า ชายอักขระสีทองกลับพบว่า ธงวิญญาณมารไม่ได้อยู่ในที่ที่เขาวางไว้ก่อนหน้านี้

ซือมั่วกับมู่ชิงเกอสบตากัน หนึ่งแววตาแทนคำพูดนับไม่ถ้วน

ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้วก็เปิดฉากฆ่าเสียเลย หากฆ่าคนอักขระสีทองผู้นี้ตายได้ไม่แน่ว่า อาจจะจบสงครามครั้งนี้ลงได้ทันที

หลายวันที่อยู่ที่นี่ ทั้งสองต่างก็เข้าใจแล้วว่า ผู้นำที่สูงที่สุดเผ่านี้ก็คือ ผู้ที่มีอักขระสีทองกลางหน้าผากผู้นี้

เมื่อเขาตาย เผ่าฝูไร้ผู้นำ ยังจะก่อศึกได้อย่างไรอีก

ยิ่งไปกว่านั้น จะยอมให้พวกเขาเผ่าฝูบุกเข้ามาฆ่าภายในแผ่นดินเทพมาร แต่ไม่ยอมให้พวกเขาเข้ามาบ้างงั้นหรือ

ส่งสายตากันแล้ว คนทั้งสองต่างก็ตัดสินใจแน่วแน่

ในตอนนี้เอง ชายอักขระสีทองก็ตื่นตัวขึ้นมา มองประเมินไปรอบด้าน ตะโกนกล่าว “ทหาร!”

เขาสังเกตเห็นแล้วว่าผิดปกติ ต้องการเรียกคนในเผ่ามาล้อมจับ ปลายลิ้นเลียผ่านมุมปากตัวเองเบาๆ ในรอยยิ้มของเขาให้ ความรู้สึกโหดเหี้ยมทารุณเพิ่มขึ้นหลายส่วน

ในตอนที่เขาเพิ่งจะเปล่งเสียง ส่วนลึกในดวงตาซือมั่วกับมู่ชิงเกอก็ปรากฎความเด็ดขาดแวบหนึ่ง ไม่ลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งสองวิ่งออกมาจากห้องด้านใน พุ่งตรงมายังชายอักขระสีทอง

ท่ามกลางพลังที่แข็งกล้า ปะปนไปด้วยความอาฆาตที่ดุดันพังทลายเครื่องเรือนในห้องลงแล้ว…